Rozdział 6

-H-hej. – odpowiedziałem po kilku sekundach. Byłem w szoku.

Byłem w szoku, bo Harry Styles odezwał się do mnie. Byłem  w szoku, bo nie przypuszczałem, że ten osiemnastoletni chłopak może mieć taki głos. Głos, który nie jest wysoki, nie jest niski, z lekką chrypką. Mimo to, moje uszy napawały się tym dźwiękiem i oczekiwały na kolejne słowa, które Harry wypowie w moim kierunku. Długo nie musiałem czekać.

-Przedstawiać się nie muszę, bo zapewne wiesz, że mam na imię mam Harry – był taki uradowany, gdy to mówił, a na końcu, zdawało mi się, że stłumił prychnięcie. – Więc, jak minął Ci weekend?

Po raz pierwszy odwróciłem się w Jego stronę. On rzeczywiście się zmienił. Skóra chłopaka przybrała miedziany kolor. Włosy jakby pojaśniały i miały odcień kasztanu. I ten uśmiech – jego znak firmowy.

Tomlinson, zacznij coś do Niego gadać. Marzyłeś o tym od tygodnia.

-Dobrze, spędziłem go z Liamem i Niallem. – uśmiechnąłem się nieśmiało. – A Tobie? – dodałem zaciekawionym tonem.

-Też w miarę dobrze. No, może gdyby nie ten szok związany ze śniegiem… Trudno z dnia na dzień przestawić się z tropikalnych upałów na Europejką zimę.

-To gdzie byłeś? Jeśli można wiedzieć. – to ja tu umierałem z tęsknoty, a ten sobie latał po świecie. Super.

-Jasne, że można. Byłem z najbliższą rodziną na Karaibach. Urodziny i takie tam…

-To spóźnione sto lat! – odwróciłem się ku Niemu, by posłać mu uśmiech. Zrobiłem to, ale zdziwiło mnie to, że Styles cały czas wlepiał swoje szmaragdowe oczy w moją osobę.

-Dzięki… - odpowiedział, dziwnym tonem, ale nadal z uśmiechem. W zasadzie, to gdy mówił o urodzinach posmutniał. Może jakieś przykre doświadczenia z wyprawy? Sam nie wiem, ale nie będę się dopytywał. Muszę utrzymywać choć pozory, że ta osoba jest mi obojętna.

Na salę wszedł profesor. Pięknie. Koniec rozmowy z Harrym na dzisiaj. Ku mojemu zdziwieniu Styles nie pomyślał tak samo. Wręcz przeciwnie. On się do mnie przysunął. Wywołało to u mnie palpitacje serca, gdyż silna, owocowa woń uderzyła w moje nozdrza. Cóż za piękny zapach… Truskawki, jakieś kwiaty…

-Chyba nie będzie Ci przeszkadzało, jeśli trochę nie będziemy uważać dzisiaj na zajęciach? – zwrócił się ku mnie uwodzicielskim tonem głosu, spoglądając na mnie spod rzęs. Wdech, wydech.

-Jasne, że nie. Wręcz przeciwnie – odpowiedziałem ze stoickim spokojem, kończąc swoją wypowiedź promiennym uśmiechem w Jego stronę.

Wykład minął nadzwyczajnie szybko. Czy to sprawka Stylesa, czy może trwał on krócej? Jak się później okazało – to drugie.

-Świetnie, w poniedziałkowe popołudnie będę o godzinę szybciej w domu. – powiedziałem do Stylesa ubierając się i szykując na wyjście z budynku. Zaczął padać śnieg.

-Śnieg! Kocham go. Ktoś np. może dostać śnieżką. Albo ulepić bałwana. – Styles powstrzymał kolejny wybuch śmiechu. Jakby wspominał jakieś wydarzenia wspomniane ze śnieżkami. Warto dodać, że Harry był niezwykle podekscytowany śniegiem. Duże dziecko.

-Kolejna cecha wspólna. – stwierdziłem pod nosem, ale na tyle głośno, by Harry to usłyszał. Spojrzał na mnie pytająco, ale nic nie powiedział. –Do zobaczenia jutro, Harry. Będziesz w szkole? Czy kolejna podróż na kraniec świata? – zacząłem się śmiać.

-Nie, teraz już cały semestr w Anglii. Cześć, Tommo. – On powiedział do mnie Tommo. Nikt tak do mnie nigdy się nie zwrócił. Tommo. Musiałem szybko rozejść się z Harrym, by ukryć swoje podekscytowanie tym głupim, jednym słowem.

W drodze do samochodu, postanowiłem wyciąć Stylesowi kawał. Szybko w swoich dłoniach stworzyłem małą śnieżkę i rzuciłem ją w stronę chłopaka. Chowając się za pierwszym lepszym samochodem, usłyszałem w odpowiedzi tylko głośny, i jakże dźwięczny, śmiech Harrego. Kolejne palpitacje serca. Szybciej zejdę na zawał serca, niż Go bliżej poznam. Kierowałem się ku mojemu fordowi.

Gdy w nim siedziałem, zaobserwowałem, że Harry nie wsiada już do fiata 500, a do nowego mercedesa. Mercedesa, z którym dzisiaj rano miałem niemałą przygodę. Pięknie, rano bym rozjechał Stylesa. Szybko odpaliłem silnik, włączyłem muzykę i ruszyłem do Londynu. Przede mną miła podróż i z chaosem w głowie związanym z osobą Harolda.

~ten sam dzień, 21⁰³~

Liam Payne pisze do Ciebie

-hej, Lou ;*** Pamiętasz naszą rozmowę? Możemy ją skończyć? mam mało czasu.

-nie, wcale jej nie pamiętam. O takich rzeczach szybko zapominam. Hahahaha, mogę już zacząć szykować ślub? Boże, człowieku, jaram się tym faktem jak jakaś nastolatka. Ale opowiadaj, jakie plany na przyszły wtorek? :>

-takie plany, że w poniedziałek wracamy z Tobą do Londynu, a we wtorek i środę nie idziemy wgl na zajęcia. ;pp

-no tak, będziecie zmęczeni po namiętnej walentynkowej nocy. ]:->

-TOMLINSON! :angry:

-dobrze, dobrze, sorry. No, ale co z tym wtorkiem? ;>

-mało oryginalnie, ale zabieram go na London Eye. Dwa kółka wystarczą, nie?

-no raczej. Chyba zdążycie zjeść kolację i mu się oświadczyć w ciągu 1.5 h. :D

-no ale na London Eye? Nie za mało oryginalnie? :c

-każdy marzy o romantycznej randce z kolacją na Oku. A po za tym jest zima, Londyn jest zasypany śniegiem, gdzie chcesz go zabrać na zaręczynową kolację? Do tandetnej restauracji? Payne.

-właśnie tymi argumentami się kierowałem wybierając jednak London Eye J ale nie wiem czy mu się oświadczyć na samej górze przejażdżki, czy na romantycznym spacerze po Londynie gdy będziemy iść albo do mnie, albo do Niego?

-myślę, ze na Oku. Kto wie, co Horanowi strzeli do łowy, gdy zobaczy pierścionek. OH GOD. OH GOD. MASZ JUŻ PIERŚCIONEK? MASZ? POOOWIEDZ ŻE MASZ!? *O*

-mam, ym… prześlę Ci link do zdjęć.

-*______________________* i zobacz, na spacerze będziecie mogli podziwiać Londyn już jako narzeczeni :’)

-a co jeśli on mnie odrzuci? :c

-HAHAHAHA, next joke pls frajerze. On. Cię. Kocha. On. Cię. Kocha. On. Cię. Pragnie. Payne. Skończ pieprzyć takie głupoty. Jesteś świetnym facetem, każdy by Cię chciał.

-Jasne -.- dobra, powiedzmy, że przyjmie. Ale będzie magia *___* środowy wieczór zarezerwuj sobie na przyjęcie takie małe, ok? będą najbliżsi znajomi i nasze rodziny, pochwalimy się naszym statusem związku. Ughr, Horan kończy prysznic. Bye, do jutra :*****

Liam Payne jest offline. Możesz do Niego wysłać wiadomość.

-mwah.

Po kilku minutach dostałem link do zdjęcia z dopiskiem „chimento dream”. Mój Boże, moim oczom ukazał się srebrny, jakby podwójny pierścień. Bez żadnych brylantów, za to z wymownym napisem, który został wygrawerowany na ściance forever together. Dech mi zaparło w piersiach, a w gardle stanęła mi gula. Nie mogłem nic z siebie wydusić, wzruszyłem się.

To było niesamowite. Ten dzień był niesamowity. Liam i Niall w przyszłym tygodniu będą parą narzeczonych. A od tego do ślubu już nie daleko. Jednak ten dzień był wspaniały też i dla mnie. Harry Styles, którego wspomnienie wywołuje u mnie rumieńce i chaos w głowie, odezwał się do mnie. Pierwszy. I ciągnął rozmowę przez całe zajęcia. Rozmowę o niczym, ale była. To było najlepsze. Może jutro będzie już o czymś. Może to ja przejmę kontrolę nad całym dialogiem. Może. Choć znając mnie znów mi odbierze mowę. Muszę coś z tym zrobić. Nie mogę się ot tak zacinać i odcinać przy Stylesie.

Przy komputerze zbawiłem na trochę dłużej niż się spodziewałem. Było przed północą, gdy zbierałem się do spania. Po wzięciu szybkiego prysznica i wciągnięciu na siebie spodenek od piżamy, kierowałem się do łóżka. Jednak mój wzrok przykuła kartka, która leżała po środku pokoju. Musiała mi wypaść gdy się rozbierałem. To, co przeczytałem, spowodowało kolejne palpitacje mojego młodego serca.

add me: f.com/harrehs

call me: 7531-964-827

tweet me: @harreh_s xoxo

Dobry czwartkowy dzień! Przeczytaliście kolejny rozdział normalnej nie-normalnej historii. Co o nim myślicie? Teraz przyszedł taki czas na kolejne częśći, na które, w znacznej części, nie mam pomysłu :c Ale cóż, moja wyobraźnia coś wymyśli, by Larry w końcu się złączył ;-)
Wielkie dzięki za te wejścia :O jestem w szoku, że jest ich tak dużo ich. #1love
Zapraszam we wtorek na siódemeczkę. enjoy xx