Rozdział 11

-No chodźmy coś zjeść! – po raz kolejny powtórzył Niall, a z każdym kolejnym razem jego głos był coraz… bardziej rozwścieczony, groźniejszy?

-Niall. 15 minut temu skończyłeś wżerać nasze duże kubełki popcornu, więc się uspokoił. – powiedział Liam ze stoickim spokojem. Czyżby taka sytuacja była u Nich na porządku dziennym? Zacząłem się śmiać do siebie.

-Z czego się śmiejesz? – spytał cicho chłopak, który szedł obok mnie trzymając moją dłoń.

-Z Nialla. To dosyć komiczna sytuacja, a reakcje Liama? Bezcenne. – odpowiedziałem szeptem i Harry również uśmiechnął się.

-Tak prawdę mówiąc… - Harry przybliżył swoje usta do mojego ucha – jestem głodny. Nie możemy czegoś przekąsić? – skończył już w normalnej pozycji.

- Ym… Pewnie, że możemy. – odwróciłem się do Stylesa i odsłoniłem przed Nim moje zęby. –Liam. – nie zareagował. – Liam!

-Co? – odwrócił się do mnie przestraszony chłopak z czekoladowymi oczami.

-Ja-ja tylko chciałem.. Liam, spokojnie. – zacząłem się śmiać. – może jednak pójdźmy coś zjeść. Ja z Harrym też byśmy coś przekąsili. – skończyłem nieśmiałym uśmieszkiem.

-Ughr, wy przeciwko mnie! – powiedział ze złością Payne, ale zaraz zaczął się śmiać. – Ja też jestem glodny! Tylko ten tu – wskazał na Nialla i zaczął iść ku niemu – żre tyle, że – w tym momencie Liam złapał Horana za zaróżowione policzki – garnitur ślubny będzie musiał kupić o rozmiar większy, prawda? – rzucił retoryczne pytanie i złożył krótki pocałunek na ustach Nialla. – To chodźmy!

-Jeeeedzenie! – krzyknął Horan, na co zareagowaliśmy wybuchem śmiechu.

-Wohaaa! – dopowiedział Harry, po czym objął mnie swoim ramieniem wokół pasa i ruszyliśmy do strefy restauracji w tym ogromnym centrum handlowym.

-Myśleliście już coś o ślubie? – spytałem Niama.

-Jak na razie to nie ma o czym myśleć. Żyjemy w państwie, gdzie małżeństwa osób tej samej płci są nielegalne… Sami o tym wiecie. – powiedział ze smutkiem Liam.

-Zawsze możecie wyjechać np. do Holandii albo Hiszpanii. – zaproponował Harry.

-Tak, możemy. Ale chcielibyśmy, by w ceremonii brała udział nasza rodzina, a ona nie pojedzie za nami, bo ich na to nie stać. – odpowiedział Niall.

-Ach, czyli wyjazd do Vegas i wzięcie ślubu w „okienku” też odpada. – powiedziałem na żarty i lekko się uśmiechnąłem.

-Na co idziemy? Pizza, mc, kfc? Czy cos innego? – spytał Liam.

-Jestem za pizzą. – odpowiedział Harry.

-Ja też. – uniosłem lekko rękę do góry.

-To idziemy na pizzę. – skwitował Niall.

~15 minut później~

-Serio Niall? Dwie pizze!? Ja jedną z Harrym zjem, a ty dwie!? – dziwiłem się Niallowi.

-Cóż… To było dziwne. Niall znał menu pizzerii dokładniej niż sprzedawca. – skwitował Harry.

-Z kim ja żyje. – powiedział pod nosem Payne.

~45 minut później~

Roześmiałem się, gdy Liam skończył kawał o mrówce. Czułem wzrok innych ludzi na sobie, jakbym nie mógł się śmiać.

-Lou, może pójdziemy pochodzić po sklepach? Nudzi mi się… - powiedział Styles cicho.

-Ym.. jasne, czemu nie. – odpowiedziałem - Liam, my chyba już pójdziemy na sklepy.

-Jasne, wcale się nie dziwię. Nim on – wskazał na Horana – skończy to jeść wynudzicie się tu za wszelkie czasy. – skończył z lekkim, przyjaznym uśmiechem.

-To może za dwie i pół godziny spotkamy się przy tej dużej fontannie? – zaproponował Harry.

-Jasne, tak zróbmy. – skwitował Liam. – Miłej zabawy.

-Dzięki, wzajemnie. – uśmiechnąłem się do Liama, który prychnął z rozbawienia. Wzięliśmy z Harrym swoje kurtki oraz torby i ruszyliśmy na shopping. Odnalazłem rękę Harrego i poczułem się niezwykle szczęśliwy.

-Hej. – przywitał mnie Harry, jakbyśmy się dzisiaj widzieli po raz pierwszy.

-Cześć Harreh. Jak się czujesz?

-Ym... może być. Jednak może być lepiej. – Harry przybliżył się do mnie i położył swoją głowię na moim ramieniu, a ja objąłem go w pasie, całując jego włosy. –Jest lepiej. A ty jak się masz?

-Również świetnie. Popołudnie spędzone z przyjaciółmi i moim chłopakiem. Czego chcieć więcej?

-Może spaceru po parku?

-Hm… dobra myśl. To co powiesz na spacer po parku zamiast po galerii? – spytałem Harrego.

-Powiem, że zdecydowanie to pierwsze. – odwrócił się ku mnie i posłał ku mnie ten swój firmowy uśmiech. – To chodźmy.

Ruszyliśmy do wyjścia. Niedaleko, bo po drugiej strony ulicy, znajdował się jeden z londyńskich parków. Na zewnątrz panował półmrok, niebo było bezchmurne, przez co mróz dawał swe znaki. Objąłem mocniej Harrego.

-U, zimno. – powiedziałem do Stylesa zakładając rękawiczki.

-Hym… spróbujemy coś z tym zrobić. – Harry posłał ku mnie łobuzerski uśmiech. –Ym.. mam pytanie. W zasadzie zaproszenie. Na jutrzejszy obiad. Do mnie… - wmurowało mnie.

-Ale jutro jest niedziela. Ja-ja nie chcę. Znaczy chcę, ale ja-ja…

-Louis, spokojnie. Czemu tak się denerwujesz? Chcę się przedstawić mojej mamie, jako partnera, nie kolegę…

-A-ale właśnie dlatego. Na niedzielny obiad nie zaprasza się byle kogo. – weszliśmy w urokliwy park, gdzie lekkie światła z latarń były rzucane na śnieg, który zdawał się być pokrytym brokatem.

-Proszę. – Harry znalazł się przede mną. Odwróciłem głowę, bo pewnie w tej chwili Harreh zastosowałby swój chwyt ze swoimi szmaragdowymi oczami, której mocy nie mógłbym się oprzeć. –Proszę? Spójrz na mnie.

-D-d-brze. Będę na 1. – odpowiedziałem mu patrząc w zielone oczy.

-Dziękuję! – Harry rzucił się na moją szyję, jednak za chwilę znalazł się obok mnie o ponownie ruszyliśmy parkowymi alejkami.

-Jak się ubrać? A, i kwiaty jakieś wypadałoby kupić. Albo upominek. Sam nie wiem. – ze zdenerwowania z moich ust zaczął wypływać potok słów.

-Tommo, spokojnie. Ubierz się elegancko, ale nie w garnitur. I nic nie przynoś. Twój uśmiech wystarczy. – Harry przybliżył mnie do jego ciała, bym wtulił się w Jego. – Może usiądziemy?

-Jasne. – zająłem miejsce po środku ławki. Nie spodziewałem się, że Harry usiądzie mi na kolanach. Po moim ciele rozlała się fala bardzo gorącego czegoś. –A to co, ławka jest na tyle mała byś mi siadał na kolanach, Kocie? – zacząłem się śmiać.

-Och, nie mów, że mnie wyganiasz z twoich kolan. Nie podoba Ci się to? – spytał z wyrzutem Harry.

-Oczywiście, że podoba. – odpowiedziałem spokojnie. Złapałem palcem podbródek Harrego i skierowałem go ku mnie. Gdy ujrzałem jego nieskazitelnie piękną twarz w latarnianym świetle, omal nie jęknąłem z zachwytu. Powoli zbliżyłem się do Niego, by złożyć na Nim pocałunek. Gdy nasze nosy się zetknęły, pokręciłem lekko głową. Właśnie okazywałem mu swoją miłość w ten nietypowy sposób.

-Kocham Cię, wiesz? – powiedziałem cicho o Harrego.

-Wiem. – odpowiedział cicho Styles i zaśmiał się. Oderwał się ode mnie i spojrzał na mnie. –Też Cię kocham. Nawet nie wiesz jak bardzo. Jesteś najwspanialszą osobą jaką spotkałem w przeciągu osiemnastu lat. – Harry przybliżył się do mnie. Na moich zimnych wargach poczułem Jego ciepły, słodki oddech. –Naprawdę Cię Kocham. Sprawiasz, że czuję się dobrze, czuję się bezpieczny. – Harry złączył nasze usta w jedną całość. Jedną rękę wplotłem w jego loki, a drugą odnalazłem jego dłoń. Lekko odchyliłem głowę do tyłu, a z moich ust wydobył się cichy jęk rozkoszy. Harry oderwał się od moich warg, by zmienić swoją pozycję tak, że teraz siedział na mnie okrakiem.

- Nawet nie wiesz, co poczułem, gdy zobaczyłem Cię pierwszy raz na stołówce. Nie sądziłem, że zakocham się pierwszego dnia studiowania. I nie sądziłem, że zakocham się w chłopaku, zanim ten się do mnie odezwie.

-Och, nawet nie wiesz, jak ja szalałem, gdy przyłapałem Cię na gapieniu się na mnie wtedy na stołówce! A później nic nie mogłem z siebie wydusić na pierwszych wspólnych zajęciach. Tak słodko wyglądasz jak się rumienisz… - Harry pogłaskał mnie po policzku. – Teraz też wyglądasz pięknie. – Styles podciągnął mnie za podbródek, bym spojrzał w jego oczy. Po chwilowym wpatrywaniu się w jego szmaragdy, w których zauważyłem iskierki, nasze usta ponownie złączyły się w pocałunku.

dryń dryń. dryń dryń.

-Co. To. Jest. – powiedziałem z niesmakiem gdy poczułem wibracje w kieszeni spodni.

-Ughr, założę się, ze to Niam pisze. – skwitował Harry, siadając obok mnie. – Też im przerwę kiedyś romantyczną chwilę.

-Pytają się czy możemy się już spotkać. Możemy?

-Ta, możemy. – odpowiedział Harry z lekkim oburzeniem.

-Hej, Harreh. Spójrz na mnie. – Harry spojrzał na mnie, jednak jego wyraz twarzy mnie totalnie zbił z tropu. Przede mną siedział piękny chłopak z ustami wygiętymi w podkówkę. –Ej, nie martw się. To tylko głupi sms od Niama. Jeszcze będziemy mieli milion takich pięknych chwil. Obiecuję. – teraz to ja pochyliłem się nad Stylesem, by złożyć na jego ustach krótki pocałunek. – Chodźmy.

Ruszyliśmy w drogę powrotną do galerii. Wtulony we mnie chłopak, który szedł obok mnie nucił Laserlight. Uśmiechnąłem się do siebie i wzmocniłem uścisk na Loczku.

Siema, siema! Jedenastka za nami, a dwunastka będzie w czwartek! Tak, w czwartek! Przekroczyliście (grubo) 5 tysięcy wejść! *wohaaaaa* Dzięki, jesteście super!
#1love
PS notatki zapisane w moim zeszyciku mówią mi, że do końca zostało jeszcze... 7 rozdziałów + epilog + 2 (porno)dodatki ;) nie wiem kiedy opublikuję ostatnią część, ponieważ nie jestem jeszcze pewien jak często będę dodawał rozdziały we wrześniu (bo szkoła...)
PS2 rozdział.. chyba jakiś krótki, ale zabieram sie od razu za pisanie jutrzejszego ;p
PS3 los chyba nie chciał bym dodawał ten rozdział hahaha