Rozdział 13

-Lou… - wysapał Harry przez zaciśnięte usta, gdy całowałem jego szyję i odpiąłem jeden z guzików koszuli. – Loui… Pro-proszę…. – powtórzył Styles. – Możesz spojrzeć na mnie? – powiedział zdenerwowanym głosem, co mi się nie spodobało. Spojrzałem na jego twarz i jej wyraz zbił mnie z tropu. Malował się na niej grymas… bliżej nieokreślony grymas, ale nie szczęścia, tylko… bólu? zwątpienia?

-Co-co się stało? – spytałem zatroskanym głosem. – Proszę, otwórz oczy. – posłuchał mnie.

-Lou. Nie wiem do czego dążysz, ale… ale ja nie jestem gotowy. Jeszcze…  - powiedział na jednym tchu patrząc się na mnie. – Kocham Cię. Kocham Cię, ale nie jestem gotowy, by to zrobić. Prze-praszam, jeśli.. – jego głos się załamał.

-Hej, Harry. – pogładziłem Go po policzku. – Nie płacz, nic się nie stało. Rozumiem to. – odgarnąłem z jego czoła zabłąkany kosmyk włosów. Usiadłem obok niego, schodząc z jego ciała. – Spójrz na mnie. – pociągnąłem za podbródek twarz Harrego. – Rozumiem to. Ufam Ci, że mnie kochasz. Nie chcę, by nasz pierwszy raz kojarzył Ci się z bólem. I.. chyba nie chcę go przeżywać, gdy na dole siedzi twoja mama i Josh – Harry lekko się uśmiechnął. – Dobrze, że mi o tym powiedziałeś. – starłem pojedynczą  łzę, która poleciała po policzku. – Hej, czemu płaczesz? – uśmiechnąłem się pogodnie.

-Bo-bo ty jesteś starszy. O ponad dwa lata. I ty masz inne potrzeby. I nie sądziłem, że będziesz tak wyrozumiały dla mnie. – Harry rzucił się na moją szyję, przewracając nas na łóżko. Loczek rozpłakał się w moich ramionach, co mnie.. nie zszokowała, ale zaskoczyło? Tak czy inaczej było to bardzo przyjemne uczucie.

-To, że jestem starszy, nie oznacza, że mam ochotę kogoś gwałcić, Harry. Kocham Cię, ty mnie kochasz. Nie potrzebują takowego potwierdzenia naszej miłości, dobrze? Zrobimy to, jak oboje będziemy gotowi. – Harry spojrzał na mnie ocierając oczy nadgarstkami. Lekko się uśmiechnął.

-Kocham Cię. Oh, to takie głupie, że w przeciągu kilku minut powiedziałem kilka razy, że cię kocham. – Harry roześmiał się, a ja go ucieszyłem namiętnym pocałunkiem. Z delikatnością położyłem Harrego na łóżku, gładząc go po plecach. Przerwałem pocałunek. Nasze twarze były zaledwie kilka centymetrów od siebie.

-To nie jest głupie. Kocham Cię. Nie wiem czy już to mówiłem, ale kocham Cię. Och, nie wiem czy to ważne, ale kocham Cię! – Harry roześmiał się.

-Chodź tu do mnie! – Styles podparł się na łokciu i zamknął nasze usta w pocałunku. –Koooocham Cię. – wybuchnąłem śmiechem w twarz Harrego, po czym położyłem się koło niego, karząc mu , by mnie objął.

-Która godzina? – spytałem Harrego. Totalnie straciłem poczucie czasu!

-Ym… Za dziesięć dziewiąta. – odpowiedział Loczek patrząc na telefon.

-Och, to pora się szykować spać, kocie. – powiedziałem z żartem.

-Cóż.. szykować się możemy, ale spać nie musimy. Może obejrzymy jakiś film? – zaproponował Harry.

-Ym… czemu nie. – stwierdziłem.

-To idź się umyj czy jak tam chcesz, a ja tutaj naszykuję wszystko. W łazience na pralce naszykowałem Ci wcześniej ręcznik i coś na typ piżamy. Chyba Ci się spodoba…

-Ha. – rozłożyłem ręce przed sobą. – Przyjdę tu, i zastanę kino, a nie pokój. Miałeś wszystko zaplanowane Harreh!

-Tak, tak. I Ci to nie przeszkadza. Już tak nie udawaj, tylko idź do tej łazienki. – wyganiał mnie Styles spychając z łóżka.

Wyszedłem na korytarz i poszedłem do łazienki. Rozebrałem się szybko, wziąłem równie szybki prysznic. Sięgając ręcznik z wcześniej wskazanego miejsca na podłogę spadł mój strój nocny – bokserki oraz koszulkę na ramiączkach. Harry pomyślał również o szczoteczce… Pokręciłem z niedowierzaniem głową. Po ok. 15 minutach opuściłem łazienkę i udałem się do pokoju gdzie nikogo nie zastałem. Na szczęście nic się tu nie zmieniło. Jedynie zostały zapalone lampki przy łóżku, więc w pomieszczaniu panował przyjemny półmrok, a laptop, który stał tam, gdzie jeszcze kilka minut temu przytulałem się z Harrym, właśnie się uruchomił. Usiadłem przy biurku.

- Długo czekasz? – krzyknął Harry otwierając drzwi nogą. Był załadowany drugą kołdrą oraz miską popcornu. Spojrzałem na niego głupim wyrazem twarzy. – Cóż… wg mamy osobne kołdry to najlepszy środek antykoncepcyjny. Tak na wypadek czegoś. – Harry roześmiał się rzucając pościel w kąt, a naczynie postawił między poduszkami.

- Taaaak. – pokiwałem głową śmiejąc się. – Teraz ty idź się naszykować. Och, i dziękuje za piżamę. Wyglądam świetnie.

-Jaka pewność siebie. – powiedział Harry, podchodząc do mnie. – Wyglądasz świetnie. – potwierdził i złożył na moich ustach pocałunek. – Napisz do Liama. – rzucił wychodząc z pokoju.

-Jasne. – odpowiedziałem, choć raczej sam do siebie niż do Stylesa. Przeniosłem się na łóżko, gdzie naszykowałem miejsce do spania (póki co – oglądania filmu) oraz przyciągnąłem do siebie laptopa. Wygodnie się usadowiłem w pozycji półleżącej i zamierzałem napisać tego esa. – Ughr! Telefon. – sprzęt został na biurku. Musiałem opuścić moje legowisko – a było tak pięknie.

Bądź u Nialla na 8. Przyjadę po z Harrym. Kooocham cię <33

„Wyślij”. Po dostaniu potwierdzeniu o dostarczeniu wiadomości do Payne, ponownie się ułożyłem na łóżku. Nie siedziałem długo sam, gdyż zaraz pojawił się Harry.

-Jestem! – krzyknął.

-Czuję. – uśmiechnąłem się do Harrego i poklepałem miejsce koło mnie, by położył się. – Co oglądamy?

-Ym.. nie wiem. – odpowiedział Harry siadając koło mnie. Przywitał mnie krótkim pocałunkiem. – Włącz Przed Świtem. Trochę się pośmiejemy z Kristen, poudajemy, że scena porodu nas przeraża i takie tam – roześmiał się Styles.

- Już się robi. – szybko znalazłem plik z filmem w folderze i położyłem laptopa w naszych nogach. Położyłem głowę na ramieniu Harrego. – Truskawka. Jesteś jeszcze bardziej słodszy. – uśmiechnąłem się do Harrego, którego objąłem mnie swoim ramieniem.

- Miłego seansu, Louh. – powiedział grzecznie, całując mnie w czubek głowy.

-Wzajemnie. – uśmiechnąłem się.

Na ekranie osobistego komputera właśnie pojawiały się sceny ślubu Belli i Edwarda. Była to 15 minuta filmu, a ja czułem się, jakbym właśnie obejrzał godzinę jakiegoś seansu. Nudziło mi się. Postanowiłem pozaczepiać Harrego.  Swoim kciukiem jeździłem po odsłoniętym udzie, podziwiałem mięsnie brzucha, które idealnie opinały się przez podkoszulek. Nie sadziłem, że osiemnastolatek ma taką wspaniałą muskulaturę. Kciukiem w górę, w górę, aż Harry zachichotał.

-Ktoś tu ma łaskotki. – mruknąłem pod nosem i lekko się uśmiechnąłem. Wtedy zauważyłem coś bardzo interesującego. Przez owy podkoszulek zauważyłem na prawych żebrach (kilka centymetrów pod piersią) jakiś napis… Tatuaż. – Co to? – spytałem Harrego z ciekawości, gładząc owe miejsce.

-Dzieciństwo to królestwo, w którym nikt nie umiera. Cytat Edny Millay. Prezent od siebie dla siebie na osiemnastkę.

-Och, bardzo przyjemna myśl… - przez chwilę się zastanowiłem nad tym, co powiedzieć. – Mogę zobaczyć to?

-Oczywiście. – odrzekł Harry z uśmiechem, siadając i podwijając koszulkę. Moim oczom pojawił się czarny, starannie wytatuowany tatuaż. Bardzo mi się podobał.

-Dzieciństwo to królestwo, w którym nikt nie umiera… - przeczytałem przejeżdżając placem po kolejnych słowach. – Poczekaj. Gdzieś to słyszałem już.

-Kilka minut temu na początku filmu. – podpowiedział mi Harry z uśmiechem, wracając do poprzedniej pozycji. Wróciłem do wyznaczania kciukiem ścieżki przez tors Harrego. W głowie miałem chaos, ponieważ chciałem odgadnąć co dla Stylesa oznacza ta myśl. Miałem już kilka teorii, ale nie byłem jeszcze gotowy by je ujawnić. Harry ponownie zachichotał.

-Przestań. – powiedział przez śmiech.

-Nie. – podniosłem się i go pocałowałem, jednak po chwili ponownie wyznaczałem na jego ciele ścieżkę. Po kilkakrotnym przejechaniu w tą i powrotem palcem po górnej części ciała Harrego, swobodnie położyłem rękę na brzuchu chłopaka, tak, by zaimprowizować uścisk. Nie wiem jak długo oglądałem film w takiej pozycji, ponieważ oddałem się w objęcia Morfeusza.

Na swojej twarzy poczułem wlewające się przez okno poranne promienie słoneczne. Otworzyłem oczy i to co zobaczyłem było lepsze niż to, co czułem. Zobaczyłem twarz anioła, wokół której rozpościerała się łuna światła. Zobaczyłem twarzy Harrego – nieskazitelnie piękną z szmaragdowymi oczami, wokół których opadały brązowe loki – w promieniach słonecznych.

-Dzień dobry. – przywitał mnie grzeczni.

-Witaj. – odpowiedziałem i przybliżyłem się, by złożyć pocałunek na jego ustach. – Jak się spało?

-Świetnie. Czuć ciepło drugiej osoby przez całą noc? Coś niesamowitego.  Tobie?

-Równie dobrze, ale zobaczyć twarz ukochanego zaraz po otwarciu oczy? Równie coś niesamowitego, jak czucie ciepła. – skwitowałem.

-Och, gdyby nie to, że za godzinę musimy być u Nialla… chętnie bym przeleżał z Tobą pół dnia, rozmawiając o niczym konkretnym. – powiedział Harry z lekkim uśmieszkiem.

-To by było zbyt piękne… Więc wstajemy. – powiedziałem, siadając na łóżku. – To idź do łazienki, a ja tu sprzątnę.

-O nie, nie. Ty idziesz, ja sprzątam. Jesteś moim gościem. No już. – Harry ponownie mnie wygonił z pokoju. Pospiesznie podążyłem do łazienki, by zażyć porannej toalety. Po obmyciu się, uczesaniu i pożyczenia od Harrego Jego per fum poszedłem do pokoju, gdzie na łóżku były już naszykowane ubrania – granatowe rurki oraz bluzka z kieszonką.

-Może być? – spytał Harry, który siedział na obrotowym krześle.

-Idealnie. – odpowiedziałem i zacząłem się ubierać.

-Idealnie. – potwierdził Harry, gdy zaprezentowałem się mu w całej okazałości.

-No już, teraz ty. Mykaj mi stąd.

-Już, już. – ruszył Harry ze swoimi ubraniami do łazienki, po drodze pokazując mi język. Wczorajsze ubrania poskładałem i naszykowałem do zabrania do samochodu. Położyłem się na pościelonym już łóżku i zanurzyłem się w moim morzu marzeń.

- Fajnie, ze potrafisz zasnąć w ciągu 15 minut. – skwitował Harry, gdy wszedł do pokoju.

-Nie śpię. – odpowiedziałem siadając na łóżku i przecierając oczy. – Idziemy?

-Yhym. Śniadanie. Pewnie już mama naszykowała. – wyciągnął ku mnie dłoń i podniósł mnie z legowiska. Podziękowałem mu pocałunkiem. Wziąłem ubrania i ruszyliśmy na dół.

-Dzień dobry! – krzyknąłem do Anny, gdy ta nas zobaczyła na schodach. – Cześć Josh!

-Och, witajcie! W końcu! Spóźnicie się na zajęcia! – przywitała nas Anna.

-Spokojnie, mamo.

-Jasne, jasne. Na stole w kuchni przygotowałam dla was płatki i kanapki z nutellą. Smacznego!

-Dziękujemy. – odpowiedziałem w naszym imieniu. – Kochaną masz tą mamę. – powiedziałem do Stylesa, gdy opuściliśmy salon.

-Wiem, nie musisz mnie w tym utwierdzać. – odpowiedział z uśmiechem i wziął się za swoją porcję śniadania. Postąpiłem tak samo.

Dobry!
(podobno) nieszczęśliwa trzynastka już za nami ;) Od przyszłego tygodnia dodawanie rozdziałów wraca do normy, wiec zapraszam we wtorek :)
WOW! Ponad 6100 wejsć! loooov ya guyz!
PS jestem gotowy na zlinczowanie mnie na tt/ w komentarzach hahaha