Rozdział 9

Wejdź do mnie, jak przyjedziesz. muah.

Napisałem szybką wiadomość pomiędzy myciem zębów a dalszym suszeniem i układaniem włosów. Harry miał być za ok. 5 min, a ja oczywiście byłem w kompletniej rozsypce. Stałem w tej ogromnej łazience w bokserkach, a po ciele spływały jeszcze pojedynce strużki wody. W myślach obmyślałem strój na dzisiejszą kameralną posiadówkę, ale i tutaj była pustka. Na luzaka czy elegancko? Tak, oto są rozterki młodego geja.

ding-dong

Świetnie. Stylesa miałem przywitać w bokserkach. Cóż… mam nadzieję, że chłopak się nie zgorszy. Z dołu do moich uszów dobiegał spokojny i uprzejmy głos Cheryl, która zapraszała lokowatego chłopaka na górę.

puk puk

-Jeśli się nie zgorszysz na mój widok w samej bieliźnie, możesz wejść! – krzyknąłem z łazienki kończąc monotonną pracę nad fryzurą. W odpowiedzi usłyszałem dźwięczny chichot Stylesa.

-Mam nadzieję, że nie będę miał po tym urazu do końca życia. – odpowiedział z humorem Harreh. – Może w czymś Ci pomóc, Tommo? Chyba będzie nie fajnie, jak się spóźnimy…

-Ym.. Głupio o to prosić, ale możesz mi wybrać coś fajnego do ubioru? – rzeczywiście było głupio o to prosić, ale czas nas gonił.

-Jasne, czemu nie. – skwitował Harry tą rozmowę miedzy ścianami.

Przy Jego obecności czułem już się w zupełności swobodnie. Nie jąkałem się, nie zawieszałem – twardo stąpałem po ziemi. Zapewne to dzięki tym ponad 30 godzin spędzonych razem – Walentynki, noc oraz dzisiejsze nudnawe zajęcia na Oxfordzie. Tak, tegoroczne Walentynki spędziłem z Haroldem Stylesem. Tak, Harold Styles jest homoseksualistą. Jakim uczuciem mnie darzy? Nie wiem, czymś wyjątkowym i mocnym.

-Ej, mógłbyś już wyjść z tej łazienki, dochodzi 6, w czterdzieści minut nie dojedziemy do Liama.

-Już, już! – odkrzyknąłem i wyszedłem do pokoju.

Na łóżku siedział Harry. Jak zawsze przywitał mnie szerokim uśmiechem i bystrymi, zielonymi oczami. Na sobie miał długie, w miodowym odcieniu spodnie, a do tego założył bawełnianą, białą koszulę. Do tego zestawu dodał czarny pasek oraz niskie buty zimowe.

-Hej. – powiedziałem wchodząc do pokoju i pomachałem do Niego. Ale głupie przywitanie.

-Witaj, dawno się nie widzieliśmy. Całe 3 godziny.

-Dla mnie to jak cały dzień. – odrzekłem, a na twarzy Harrego zauważyłem czerwone policzki.

-Masz, mam nadzieję, że może być. – wskazał na biały t-shirt w serek,  szary, ale z rudymi rękawami sweter typu kardigan oraz, co wywołało u mnie uśmiech, spodnie w dokładnie takim samym odcieniu co lokowaty miał na sobie. Jak dobrze, że Styles do zestawu wybrał czarne vansy, a nie kozaki.

-Jasne, że może. A spodnie to znak rozpoznawczy, że na imprezę idziemy razem? – roześmiałem się.

-Ym, można tak powiedzieć. Nie mów, że Ci to przeszkadza? – Styles doskonale wiedział, jak ze mną pogrywać. Nic nie odpowiedziałem, tylko pospiesznie zacząłem się ubierać. Zakładając spodnie czułem wzrok Harrego na moich pośladkach. Triumfalnie uśmiechnąłem się pod nosem.

-I jak? – spytałem chłopaka prezentując się w pełnej krasie.

-Idealnie. – skwitował. –Możemy już iść?

-Oczywiście, że tak. Co ty taki niecierpliwy? – wywróciłem oczami.

Ruszyliśmy na parking. Tą krótką, ale jednocześnie długą drogę nic się do siebie nie odzywaliśmy.

- A ty gdzie idziesz? Dzisiaj to ja Cię wożę! – wykrzyczałem do Stylesa.

-Al..

-Nie ma mowy, nie ma mowy. Wczoraj ty mnie woziłeś, a ja dzisiaj Ciebie, Harreh. – Harry tylko jęknął, bo nie mógł pogodzić się tym, że nie może przejechać się swoim mercedesem. Ruszyliśmy w nieco długą drogę do Liama i Nialla – na ich „zaręczynowe” przyjęcie.

-Jak się czujesz? – spytałem po kilku minutach.

-Świetnie. Nigdy nie czułem się tak szczęśliwie. Ciekawe czemu… A Ty?

-Cóż… Też wspaniale. I też nie wiem co jest tego powodem. – lekko uśmiechnąłem się pod nosem. – Rodzice nic nie mówili, że wróciłeś dopiero dzisiaj?

-Nie, rodzicom wczoraj powiedziałem przed wyjściem z domu, ze wrócę dzisiaj.

-Ach, czyli przypadkowe wproszenie się do mnie było zaplanowane?

-Tak, zaplanowane. – odpowiedział śmiało i z wyraźnym zadowoleniem. –A u Ciebie nic nie mówili, że, w pewien sposób, spędziłeś Walentynki z chłopakiem?

-Simon o mnie wie, więc nic nie miał do gadania. – skwitowałem szybko. –Musimy powtórzyć takie spotkanko, ale tym razem z Liamem i Niallem. Chyba nie będzie Ci to przeszkadzało?

-Mi? Skąd! Są bardzo fajnymi znajomymi, naprawdę lubię ich i się cieszę, że po półtora roku studiowaniu zbliżyłem się do kogoś z uczelni. A jak myślisz, czy jakbym ich nienawidził, to bym przyjął twoje zaproszenie na dzisiejszy wieczór?

-Hym.. no nie wiem. Może tak. I wtedy byś rozpętał rzeź z kieliszkiem w ręku? To całkiem możliwe. – powiedziałem, a Harry prychnął śmiechem.

-Ty jak coś powiesz Tomlinson! Raczej czy Oni nie będą mieli nic naprzeciwko, że przyjdziesz z kimś?

-Nie, dostałem podwójne zaproszenie. Na początku planowałem przyjść z dmuchanym facetem, ale później pomyślałem o Tobie, a później wspólne Walentynki… - dokończyłem niepewnie.

-Ach, to cieszę się, że będę tam mile widziany, Lou. – zakończył ten temat z uśmiechem.

-Jesteśmy u celu, prowadził Was Louis Tomlinson. Pozdrawiam! – powiedziałem ze śmiechem.

Wyszliśmy na typową, zimową aurę pogodową. Tego roku, zima dała w kość Brytyjczykom. W domku jednorodzinnym, gdzie byłem pierwszy raz, światła były zapalone tylko na parterze. Przez firanki dostrzegłem kilka postaci, ale znów nie był to jakiś ogromny tłum. Ucieszyłem się z tego powodu, bo znajdzie się czas by spokojnie porozmawiać z Liamem i Niallem.

Ruszyliśmy do drzwi wejściowych. Szliśmy ramię w ramię, nasze dłonie ocierały się o siebie, co wywoływało u mnie palpitacje serca. Harry Styles chciał złapać moją dłoń, jednak nie jest tego pewien. Czy to jakiś znak? Czy to znak jego uczuć?

-Witaaaaamy! – nawet nie doszliśmy do drzwi, a już Liam i Niall przywitali nas radośnie. Wcale nie byli zaskoczeni, że pojawiłem się z Kimś. Pewnie podglądali nas przy wysiadaniu z focusa. Rzuciłem się na ta dwójką.

-Aaaaaaa! I jak? I jak? Jesteście zaręczeni!? Boże, Niall, powiedz, że przyjąłeś oświadczyny!? Aaaa! Przyjąłeś! Pokaż, pokaż! – trajkotałem jak najęty. Milion wyrazów twarzy na minutę. Przytulanie, oddalanie i znów przytulanie. –O mój Boże. O mój Boże. To jest piękne. Zaraz się poryczę. – obrączka zaręczynowa była wspaniała! Idealnie pasowała do Nialla. –Jestem cholernie szczęśliwy! – oczy mi się zeszkliły. Wdech wydech. –Gratuluję Liam! – podszedłem do Niego, przytuliłem Go oraz ucałowałem w policzek. Tak samo postąpiłem z Niallem. Wtedy przypomniałem sobie o Harrym. –Mam nadzieję, że moje dwuosobowe zaproszenie jest nadal aktualne? – spytałem z humorem.

-Oczywiście, że tak. – odpowiedział zadziornie Horan.

-Hej Liam, siemasz Niall. Gratuluję! – Styles, niczym ja kilka chwil temu, podszedł do obu i przytulił Ich z poklepaniem po plecach.

-Rozgośćcie się. Za kilka minut zabierzemy Was na spokojniejszą rozmowę. – powiedział spokojnie Liam.

-Jasne, lećcie do rodziny. – odrzekłem. – Wiesz, że o Tobie zapomniałem, tak poniosły mnie emocje…

-Ym… szkoda, że zapomniałeś, jednak dobrze się bawiłem, widząc te zdziwione twarze chłopaków. Przez chwilę miałem wrażenie, że Oni się Ciebie boją! – Harry roześmiał się.

-Aż tak to wyglądało? – również się roześmiałem. Wspólnie ruszyliśmy do salonu, gdzie w kilku grupkach rozmawiało ze sobą ok. 10-12 osób. Bodajże byli to rodzice Chłopaków i inni, nie znani mi ludzie.

-Ym, fajnie, że nikogo nie znam. – powiedział Harry.

-Patrz, mam do samo. Musimy poczekać na Niama…

-Na co!? – spytał zdziwiony Styles.

-Liam i Niall to Niam…

-Skąd ty to wytrzasnąłeś!?

-Ym, sam sobie wymyśliłem… - Harry zaczął się śmiać. –Może coś do picia chcesz? – zmieniłem temat.

-Przynieś mi jakiś napój. – po usłyszeniu odpowiedzi ruszyłem w kierunku stołu z przekąskami i napojami. Wybrałem lemoniadę – dla mnie i dla Harrego. Podczas drogi powrotnej do Chłopaka, rozbrzmiała spokojna melodia, a głos zabrał Liam, który stał pod jedną ze ścian razem z Niallem.

-Trzymaj. A Oni co, przemowa zaręczynowa? – prychnąłem śmiechem do Stylesa, a ten mi zawtórował.

-Pewnie coś w tym stylu. Ale weź zachowaj spokój, widać, że chłopak się stresuje. – uspokajał mnie Loczek.

-Więc… - zacząłem słuchać Przyjaciela – chcielibyśmy oficjalnie potwierdzić Nasz – tu wskazał na siebie i Nialla – związek! Wczoraj Horan przyjął moje oświadczyny. – w malutkim domku rozległy się wiwaty, oklaski, i gwizdy. Rozśmieszyła mnie ta sytuacja. Po kilku sekundach tłum naparł na Niama.

-Cóż… chyba sobie trochę poczekamy. – powiedział znudzonym tonem Harry.

-Pozwól cieszyć się im szczęściem, przyjdzie i czas na nas. – uśmiechnąłem się do Stylesa. Ze stołu porwałem miskę z żelkami i przeszliśmy na jedną z sof. –Więc… Może żelka? – wypaliłem do Harrego.

-Tak, po proszę. – znów zaczął się śmiać. Gdy wygodnie rozsiadłem się na kanapie, jedną z rąk położyłem na oparciu – wyglądało to tak, jakbym objął ramieniem Harrego. Jego reakcja zdziwiła mnie najbardziej – swoją głowę oparł na mojej ręce. W moim brzuchu zatrzepotały motylki.

-O czym myślisz? – spytałem z ciekawością.

-Hym… o tym, by zrobić transplantacje tym oto żelkom oraz zastanawiam się, czemu po prostu mnie nie objąłeś, tylko niby przypadkiem, ot tak, położyłeś swoją rękę tam, gdzie położyłeś. – Styles posłał ku mnie łobuzerski uśmiech, a ja spaliłem buraka. –Wyglądasz uroczo, gdy się rumienisz. – dźwięczny śmiech rozległ się w moim najbliższym otoczeniu.

-Ym.. to może poróbmy tą transplantację. – powiedziałem zmieszany.

-Aw, zobacz Liamuś, jak Oni uroczo ze sobą wyglądają. I jak potrafią się zabawić. – usłyszałem po kilku minutach. Posłałem im morderczy wzrok, a Harry wręcz przeciwnie – uradowany podniósł głowę w ich kierunku.

-Hej Niam. – Harry im się odegrał. Stłumiłem wybuch śmiechu, a Niall już nie był tak radosny, jak kilka sekund temu.

-Jak się macie? – zmienił temat Payne.

-Wyśmienicie. – odpowiedziałem pewnie. – A wy?

-Lepiej niż kiedykolwiek było. – odpowiedział Liam, który odnalazł dłoń swojego Narzeczonego i zamknął ją w uścisku. –Jak minęły Walentynki?

-Dobrze. – skwitował Harry. – Z Louisem nie da się nudzić.

-A nie mówiłem. – Liam śmiało powiedział do Horana.

-No nie, zamiast wczoraj zajmować się sobą, Wy rozmawialiście o tym, z kim spędziłem Walentynki. Super. Jak przejażdżka na London Eye? – teraz to ja zmieniłem temat.

-Ym…. – rozmarzył się Niall. – To było jedno z najlepszych 45 minut mojego życia. Szampan, romantyczne uniesienia, zaręczyny…  A przed i po spacer po Londynie, i ta kolacja… i ta noc…. – oczy Nialla zaszły mgłą.

-Och, to jest naprawdę wzruszające. – zabrał głos Harry. –Ym, Liam, gdzie jest łazienka?

-Korytarz za schodami, drzwi po lewo. – Styles usłyszawszy wskazówki, podniósł się z kanapy i ruszył do łazienki. –No, opowiadaj. Jesteście parą? Całowaliście się? CO wczoraj robiliście!? – teraz to Liam gadał jak najęty, a Niall sam uniósł się z miejsce z podekscytowania.

-Więc… Razem pojechaliśmy na Oxford. Wczoraj i dzisiaj.

-Kolacja ze śniadaniem. – dopowiedział Niall.

-Na uczelni cały dzień razem. Odwiózł mnie do domu i… wprosił się. W zasadzie to sam chciałem go zaprosić, ale mnie uprzedził. Najpierw oglądaliśmy telewizję, rozmawialiśmy, śmialiśmy się. Już się przy nim nie zacinam.

-WOW, osiągniecie. – skomentował Payne.

-Zrobiliśmy sobie kolację, później graliśmy w scrabble, zrobiło się późno, Harry został… Spaliśmy w osobnych łóżkach!

-Łeee… - Niall teatralnie zasmucił się. Zaśmiałem.

-A dzisiaj w szkole zaprosiłem Go na dzisiejszy wieczór. I no.. Jesteśmy.

-Ale coś się dowiedziałeś? Znaczy cos czuje do ciebie? – dopytywał się Liam. Nie zdążyłem mu powiedzieć, Harry zbliżał się do nas. Tylko pokiwałem głową na boki.

-Aw, to było miłe. Dobrze, że Niall nie rzucił się na Ciebie i nie rozbierał cię w tej kabinie! – roześmiałem się.

-Ha Ha Ha. – dopowiedział Horan.

Harry zajął miejsce koło mnie. Ponownie oparł swoją głowę o moją rękę, na co Liam zareagował lekkim uśmiechem.

-No, pora na nas Niall. Pora na kolejne kółko wśród gości. – Liam wyciągnął swojego Narzeczonego i opuścili nas z lekkim uśmiechem.

-No… Znów skazani na siebie i na żelki. – skwitował Styles. Lekko się uśmiechnąłem, spoglądając w te zielone oczy.

Tak wyglądał cały wieczór. Bardzo miły wieczór. Pogawędki z Harrem, z Liamem, z Niallem. Poznałem ich rodziców. Panowała bardzo miłą atmosfera.

-Cieszymy się, że przyszedłeś z Louisem, Harry. – powiedział Liam na pożegnanie.

-Też się cieszę, że miałem okazję osobiście Wam pogratulować. – odpowiedział grzecznie Styles.

-Może w weekend spotkamy się gdzieś na mieście? – zaproponowałem.

-Jasne, czemu nie. To jakoś się zgadamy. – rzekł Horan.

-Okej, to jesteśmy umówieni. Trzymajcie się! – uścisnąłem Chłopaków na pożegnanie i wyszedłem na dwór. Po chwili dołączył do mnie Harry.

-To… dzisiaj Cię odwiozę do domu, a jutro odstawię Ci auto. – tak, właśnie umówiłem się na kolejne spotkanie ze Stylesem.

-Och, czyli jutro się spotkamy? Jeśli tak, to zgoda. – odpowiedział triumfalnie Harry. Ruszyliśmy do samochodu.

Ciepła dłoń Harrego oplotła moje palce prawej ręki.

Siema cześć! Kolejna część za nami - dodana nieco później, ale jest (moja wina, nie mogłem się oderwać od układania puzzli). Mam nadzieję, że się podobało :)
Za kolejne liczne wejścia i kolejne komentarze - dziękuję! Jest mi niezmiernie miło, że podoba Wam się moja opowiastka!
Zapraszam w piątkowe popołudnie na "dziesiątkę".
#1love
PS niektórzy tego nie rozumieją, ale pisanie rozdziału nie zajmuje 5 minut - czasem kilak godzin, więc są dni, w których JA nie mam ochoty siedzieć te kilka godzin przed kompem, bo obiecałem rozdział. Zbliża się koniec wakacji, chcę je wykorzystać do maksimum - nie koniecznie przed laptopem. Jeżeli zdarzy się taka okazja, że ponownie będę pisał na twitterze, że dany rozdział jest zagrożony - mam nadzieję, że spotkam się z większym zrozumieniem.
PS2 rozpisałem się, ale musiałem! hahaha