Rozdział 12

-Oh, to Harry nic nie wspominał, że ćwiczy śpiewanie. – wiadomość Josha, kuzyna Harrego, który z Nim mieszkał zaskoczyła mnie.

-Lou, zjadłeś już te lody? Może przejdziemy się? Spalisz te kalorie po dzisiejszym obiedzie. – odezwał się wręcz niemiłym głosem do mnie oraz do Josha, którego piorunował wzrokiem – zapewne miał mu za złe, że powiedział mi jeden z jego sekretów, które chciał przede mną zataić.

-J-jasne. Możemy iść. – posłałem mu niepewny uśmiech i ruszyłem do drzwi, by ubrać się na wyjście na zewnątrz. –Harreh, najpierw mnie poganiasz, a później ja na Ciebie muszę czekać. – powiedziałem, gdy byłem gotowy i wywróciłem oczami.

-No już, już. Też jestem gotowy, chodźmy. – Harry pojawił się w przedpokoju ubrany w płaszcz zimowy, czapkę, rękawiczki oraz szalik. Wyszliśmy przed domem i bardzo szybko poczułem, jak ktoś ściska moją dłoń.

-Dzień dobry, jak się masz? – spytałem z zadowoleniem Harrego.

-Witaj, mam się dobrze. Wspaniały obiad, nieprawdaż? – odrzekł z klasą.

-Tak, masz rację. Masz bardzo sympatyczną mamę oraz równie przyjaznego kuzyna. Dlaczego mieszka z Wami? Studiuje w Londynie? – spytałem z zaciekawieniem. Nie rozumiałem jego sytuacji.

- T-tak, stu-u-diuje. – zająkał się Harry.

-Jeśli nie chcesz mówić, to nie musisz. Zrozumiem to. Ale ciekawi mnie jego osoba. –

-N-nie. To znaczy. Oh, nie mam nic do stracenia. Szczerość to podstawa, prawda? – spytał, nie oczekując  odpowiedzi.

-Ha, podstawa? I kto to mówi? – roześmiałem się.

-Jesteś na mnie zły, że nie powiedziałem Ci o mojej pasji do muzyki? – spytał Harry z nutą skruchy w głosie.

-Ym… trochę jestem zły. To jest twoje największe hobby, coś, co kochasz robić i nie podzieliłeś się ze mną tą informacją, Harry. – odwróciłem się do Loczka i spojrzałem w jego oczy.

-Przepraszam… nie chciałem Cię urazić.

-Dobrze, kochanie. – złożyłem krótki pocałunek na ustach Stylesa. – Masz zamiar to rozwijać? Żyć z tego?

-Nie wiem, nie jestem aż tak dobry, jak sobie wyobrażasz. – odpowiedział Harry ze skromnością.

-Oh, ale na casting do x factora zawsze można pójść. – uśmiechnąłem się do Harrego na zachętę.

-Ta, można. I usłyszeć ‘nie’ od Simona.

-Przekupię Go. Zagrożę mu, że jak Cię nie przepuści to uciekną z domu czy coś w tym stylu. – Harry roześmiał się.

-Chodź tu, w stronę takiego małego urokliwego parku. – wtrącił w rozmowę. – Śmiem wątpić, że dla mnie porzucisz apartament w centrum Londynu.

-Taa, też wątpię. – roześmiałem się. – Ale! Czego się nie robi dla ukochanej osoby? – spojrzałem na twarz Harrego, na której zagościł ogromny uśmiech.

-Wracając do Josha. – Styles zmienił temat – mieszka z Nami, ponieważ Jego rodzice zginęli kilka lat temu w wypadku samochodowym.

-Och, to straszne.

-Tak, ale proszę, nie traktuj teraz Josha jako sierotę. Nie lubi tego. Żyje normalnie, jak ja czy ty. Mogę na Ciebie liczyć, prawda? Widać, że Cię polubił.

-Jasne, to nie wpłynie na nasze relacje. Też go polubiłem. – zapewniałem Harrego.

-Cieszę się. – skwitował Harry, który zacisnął nasz uścisk dłoni, niemal miażdżąc mi palce. –Ha-harry puśc mo.. – spojrzałem na Harrego. To co zobaczyłem zbiło mnie z tropu.

Na młodocianej twarzy, na której gościł przed chwilą uśmiech teraz malowała się złość. Szmaragdowe oczy wbijał w jakiś punkt na drugiej stronie ulicy, z którego po chwili usłyszałem huk tuczącego się szkła. Momentalnie i ja spojrzałem w tamtym kierunku. Moje oczy napotkały postać Zayna Malika, która stała zszokowana z rozłożonymi rękami i wpatrywała się w naszą dwójkę. Stał nad roztłuczonym szkłem, więc to pewnie on wywołał ten huk sprzed kilku sekund. Nie musiałem czekać długo, by Malik się ocknął i bardzo szybkim tempem ruszył przed siebie – niemal biegł.

-C-co to było? I-i twoja reakcja. – mówiłem z niedowierzaniem.

-Zayn Malik to był. Nie poznałeś? – odpowiedział wrogo Harry.

-A-ale twoja rekacja! Omal mi ręki nie zmiażdżyłeś! Co to ma znaczyć? – spytałem z rządzą odpowiedzi.

-Nie lubimy się. Bardzo się nie lubimy. – skwitował Harry i raczej nie chciał słyszeć kolejnych pytań.

-Aha, fajnie wiedzieć. – skwitowałem i odwróciłem głowę w drugą stronę, by podziwiać piękno zabudowań Croydon.

-Oh, przepraszam, Lou. Ja po prostu nie mam ochoty o Nim rozmawiać teraz, nie, gdy chcę z Tobą spędzić piękne chwile w niedzielne popołudnie. Kiedyś Ci powiem wszystko, dobrze? Obiecuję. – odezwał się po kilku minutach Harry, gdy szliśmy parkową alejką.

-D-dobrze. Nie odpuszczę Ci tego. – odpowiedziałem hardo. – Kocham Cię.

-Też Cię kocham, dobrze o tym wiesz. – odpowiedział Harry. – Idziemy na plac zabaw? – spytał z łobuzerskim uśmieszkiem na ustach. Roześmiałem się.

-Dla Ciebie wszystko, Kocie. – odpowiedziałem miedzy kolejnymi salwami śmiechu i poczułem siłę ciągnięcia Harrego do huśtawek przez śnieg.

-No szybciej, bo nam ktoś zajmie! – wykrzykiwała ze uśmiechem na twarzy Harry.

-Ale tu nikogo nie ma, Hazz. – roześmiałem się do nieba. Styles dobiegłszy do jednej z bujanych atrakcji placu zabaw, usiadł na niej i pociągnął mnie za rękaw bym usiadł mu na kolanach. Nasze twarze były tak blisko siebie, że jego ciepły oddech otulał moje policzki.

-Mała przejażdżka na huśtawce? – spytał Harry składając na moich ustach krótki pocałunek.

-Szybciej to się zarwie, ale z Tobą jestem gotów nabić sobie kilka siniaków. – odpowiedziałem posyłając w stronę Harrego jeden z moich lepszych uśmiechów, co automatycznie spowodowało „wystartowanie” przejażdżki. Ułożyłem swoją  głowę w zagłębieniu szyi Harrego i zamknąłem oczy. Po kilku minutach do moich uszów doszedł cichy głos Harrego:

Baby You light up my world like nobody else
the way that you flip your hair gets me overwhelmed
but when you smile at the ground it ain't hard to tell
You don't kno-o-ow
You don't know you're beautiful!

-Co nucisz? Nie znam tego… - spytałem z ciekawością, spoglądając spod wachlarzu rzęs na twarz Harrego.

-Nie znasz, bo to jest zapisane tylko i wyłącznie w moim zeszycie z piosenkami. – odpowiedział spokojnie Styles. Przygryzłem dolną wargę nie wiedząc co odpowiedzieć. Przybrałem poprzednią pozę i wsłuchałem się w kolejne wersy nuconej przez Loczka piosenki.

If only you saw what I can see
You'll understand why I want you so desperately
Right now I'm looking at you and I can't believe
You don't kno-o-ow
You don't know, you're beautifu-u-ul!That's what makes you beautiful!

-Urocze. – powiedziałem cicho i ucałowałem Harrego w policzek.

-Zostaniesz na noc? – spytał Styles, gdy huśtawka przestała się bujać.

-Oh, nie wiem. Jutro szkoła, jestem umówiony z Niamem…

- Proooszę. Jak zjemy kolację będzie już późno, a do domu masz kilkanaście kilometrów. Dam Ci jakieś ubrania rano. Zapewne znajdziemy jakieś tam kolorowe rurki – Harry zaśmiał się cicho – i luźną koszulkę. I napiszesz do Liama, by stawił się jutro u Nialla, będzie w tedy po drodze tak trochę. Proooszę. – podejrzewam, że Harry miał to już wcześniej zaplanowane.

-Ugh, a co na to Twoja mama?

- Nic na to. Sama mnie prosiła bym cię zaprosił na noc. – Harry posłał ku mnie łobuzerski uśmiech.

-Czyli nie mam zbytniego wyboru. – skwitowałem i poczułem wibrację na udzie.

-Och, to pewnie Ona. – powiedział Harry podnosząc się z huśtawki i wyjmując telefon z kieszeni. – Kolacja za pół godziny, więc musimy już wracać. – czytając sms’a złapał moją dłoń i ruszyliśmy w drogę powrotną.

~Godzinę później~

-Wyśmienita kolacja! Cieszę się, że mogłem skosztować tej zapiekanki warzywnej, proszę Pani! – powiedział grzecznie po skończonym posiłku. Harry omal nie wypluł herbaty, gdy usłyszał moją pochwałę.

-Och, to ja się cieszę, że Ci smakowało, Lou. – odpowiedziała mi Anna.

-Pyszne, mamo. Jakiś nowy przepis? – odezwał się Harry.

-Tak, cały wczorajszy wieczór go szukałam!

-Chciała zabłysnąć przed przyszłym zięciem. – skitował Josh ze śmiechem. Mina Harrego – bezcenna, ja spaliłem buraka. Jedynie Anna zawtórowała śmiechem Joshowi.

-Może pójdziemy na górę? – spytał mnie Harry.

-J-jasne. – odpowiedziałem wstając z krzesła.

Harry z rodziną mieszkał w jednym z tych szeregowych, angielskich domków jednorodzinnych, za którymi był mały ogródek. Na parterze była kuchnia, ubikacja oraz salon połączony z jadalnią. Schody na górę prowadziły do pokoi domowników oraz łazienki. Wystrój był elegancki, skromny, który przypadł mi do gustu. W tym rodzinnym domku wszyscy się wzajemnie kochali i darzyli szacunkiem.

-Pierwszy po lewo. – odezwał się Harry gdy wchodziliśmy po schodach. Po przekroczeniu progu moim oczom ukazał się średniej wielkości pokój z brązowymi ścianami, na których były zawieszone dwa obrazy z puzzli. W jednym z kątów stała gitara, obok której swoje miejsce miało dwuosobowe łoże, które pełniło również rolę kanapy.

-Och, jaki sympatyczny pokój. – skwitowałem i uśmiechnąłem się.

-Nie wiem czy to komplement czy sarkazm.

-Komplement! – krzyknąłem rzucając się na łóżko.

-Świetnie. – odpowiedział Harry kładąc się koło mnie i włączając muzykę. – Jak Ci się podobało to popołudnie?

-Było bardzo fajnie. W tym domu czuć.. miłość, takie domowe ognisko. Nie to co w moim apartamencie…

-Tak, jesteśmy ze sobą bardzo zżyci. Czasem warto mieszkać w małym domku. Wtedy rodzina jest bardziej zżyta ze sobą. – oznajmił Harry głaszcząc mnie po policzku. Lekko przesunąłem się do Niego, by pobawić się Jego lokami. Wziąłem jeden z kosmyków i zacząłem przekładać go z palców do palców. Harry przymknął oczy, na jego twarzy zagościł lekki, jakby nieśmiały uśmiech. Przesunąłem swoją twarz nad jego i zamknąłem nasze wargi w pocałunku. Kontynuując pieszczotę, usiadłem okrakiem na jego udach. Harry gładził mnie po plecach, ja zaś wplotłem rękę w jego włosy.

-Kocham Cię. – powiedział Harry, gdy oderwał się od moich ust.

-Też Cię kocham, Harry. Na zawsze. – złożyłem krótki pocałunek na ustach Stylesa, by później składać krótkie całusy wzdłuż linii żuchwy, nadgryźć płatek ucha i dalej kierować się po szyi tą drogą obsypaną licznymi pocałunkami. Z ust Harrego wydobył się cichy pomruk szczęścia.

Siemacie,
już kolejny rozdział za nami, a na następny - trzeci w tym tygodniu - zapraszam w sobotni wieczór ;) Dziękuję za wejścia, komentarze - lov ya #1love
PS najbliższa sex scenka będzie dopiero w dodatkach - nie przewiduję porno części.
PS2 21 części to mało?