Rozdział 10

Masz nową wiadomość od: Liaaaaamuś ;*****

Właź na skypeee Tomlinsonnn <333

Było po 11 wieczorem w piątek, a ten na skype mnie zaprasza. Świetni. Mimo lekkiego zmęczenia wyczłapałem się z łóżka, założyłem koszulkę i odpaliłem laptopa. Nim na ekranie pojawił się pulpit szybko obmyłem się przy umywalce i wziąłem ze stolika picie i jakieś chrupki do przekąszenia.

Niaaaaaal <33333333 dzwoni!

Co im się tak pali? Odebrałem połączenie i odpaliłem kamerkę. Liam i Niall siedzieli u któregoś w domu i odstawiali przed kamerką słodkie scenki, na widok których ciepło mi się zrobiło na sercu.

-Gdzie jesteście? I co Wam się tak pali? Jest po jedenastej! Ludzie chcą poleżeć sobie w spokoju w łóżku przed TV… - żaliłem się Niamowi.

-Och, skończ tak gadać. Jestem u Nialla. Chyba nie sądziłeś, że poprzestaniemy na tej cztero-minutowej rozmowie o TWOICH Walentynkach? – roześmiał się Payne.

-A nie? – udałem zdziwienie. Spodziewałem się dłuższej rozmowy an ten temat, bo przecież ONI muszą zaspokoić swoją ciekawość.

-Więc na co czekasz? – odpowiedział Horan z pełną buzią (chyba mu nawet coś z niej wyleciało…)

-Na nic. Czemu mam Wam opowiadać, jak spędziłem Walentynki? Nic ciekawego się nie działo…

-Tak. A na następny dzień idziecie ze Stylesem. Za rękę! – oburzył się Liam.

-Czy wy w środę nie mieliście nic innego do robienia tylko podglądać swoich gości zza firanki? – uśmiechnąłem się sarkastycznie do kamerki.

-Ym… Nie. – odpowiedział szybko Liam. Myślę, że to on będzie ze mną większość czasu rozmawiał – dla Nialla teraz liczyło się jedzenie.

-Ughr. I tak dalej tego nie rozumiem. Wy nic o zaręczynach nie opowiadaliście.

-Ale ty o wszystkim wiedziałeś, Tomlinson. My – wskazał ręką na ich dwójkę – nie wiedzieliśmy jakie miałeś plany na wtorkowe popołudnie.

-No nie miałem. Ale się zrobiły.

-Jak? Gdzie? Kiedy? O której? – zaczął recytować kolejne pytanie.

-Dobra, dobra. I tak od początku chciałem Wam o tym powiedzieć, tylko udawałem takiego. – roześmiałem się.

-Miło. Więc zaczynaj. Chętnie posłuchamy twojej historii miłosnej. – roześmiał się Niall wtulając się w Liama.

-Więc… To było tak, że…

~wtorek rano~

Tak. Walentynki. Najgorszy dzień w życiu dla dwudziestoletniego singla. Najlepiej zostać cały dzień w domu, bo na ulicy wszędzie serduszka, kwiatuszki i obściskujący się ludzie. To jest naprawdę wkurzające. W Ameryce to aż oczopląsu można dostać od tych różowych wystrojów każdej sklepowej wystawki. Może tu będzie inaczej….

Tego poranka byłem nieobecny w apartamencie. Wszystko robiłem, jakbym był w jakimś transie. Sam nie wiem kiedy ruszyłem korytarzem na parking, by jechać na Oxford, gdzie dzisiaj będę sam jak palec – Niama nie ma, a nie wiadomo jak Harry będzie się zachowywał względem mnie.

-Hej, Tommo. – wmurowało mnie. Totalnie mnie wmurowało, gdy usłyszałem ten chrypliwy głos na parkingu. Odwróciłem się w kierunku, skąd dochodził owy dźwięk.

-H-hej… Styles? Hej Harry. – wyjąkałem i poprawiłem się w przeciągu ułamka sekundy. –Co ty tu robisz? – zapytałem niepewnie, przeciągając każdy wyraz.

-Przyjechałem po kolegę, byśmy razem mogli pojechać do szkoły.

-A-ale skąd wiedziałeś gdzie mnie szukać? – spytałem w szoku.

-Liam mi powiedział gdzie mieszkasz. – odpowiedział Harry i posłał ku mnie ten swój „firmowy” uśmiech. –Więc… dołączysz się do mnie? – spytał i spojrzał na mnie spod swoich rzęs.

-Um… z miłą chęcią. – odpowiedziałem z uśmiechem na ustach i ruszyłem w kierunku mercedesa. W głowie pojawiło się milion pytań.

-Jak minęła noc? – spytał Styles gdy zasiadł koło mnie. Ruszyliśmy z parkingu.

-Ym, miło. Za to poranek gorzej – ta myśl, że dzisiaj Walentynki, a ty jesteś sam jak palec… - odpowiedziałem na zadane pytanie. –A Ty jak się masz? – spytałem i posłałem mu uśmiech.

-Nigdy nie wiesz, co Cię spotka, Lou. Mi bardzo dobrze, jak każdy inny, normalny dzień.

-Ah, to się cieszę. Jakie masz plany na popołudnie?

-Ym, nie wiem. Jak wrócę to może spotkam się z kumplem bądź coś w tym stylu. Jak zapewne wiesz, nie mam dziewczyny, więc… No. – zaczął się śmiać sam z siebie. Tak myślę. A może to ja coś odwaliłem?

-Ach, rozumiem, rozumiem. – skwitowałem.

To było dziwne. Rozumiem – kolega przyjeżdża po kolegę, by razem pojechać na uczelnie, ale dzisiaj… dzisiaj są Walentynki. Pewnie to zwykły zbieg okoliczności, ale dla mnie – coś niezwykłego, że chłopak którego kocham, przyjeżdża po mnie w Walentynki.

- Dlaczego Liam i Niall nie pojawią się dzisiaj w szkole? – spytał, przerywając panującą od kilku minut ciszę.

-Bo są Walentynki. A Walentynki to równocześnie ich rocznica. Pierwsza. I Liam… Nie wiem czy mogę już to zdradzić, ale i tak o tym się dowiesz, więc Liam się oświadcza dzisiaj Niallowi a później upojna noc i te duperele.

-O jejku, ale słodziaśnie. – czy on użył słowa słodziaśnie? – Z nich jest naprawdę taka idealne para. Czy Oni się kłócą w ogóle ze sobą?

-Och, byś się zdziwił o jakie drobnostki! Sam byłem świadkiem kilku kłótni. Chociaż nie, to nie kłótnie, to takie… słowne… przepychanki? Któryś coś powie, drugi odpowie, rozumiesz? Komicznie to wygląda. – Harry roześmiał się, czyli zrozumiał. –O jejku, czemu już jesteśmy na uczelni? – spytałem zdziwiony.

-Ym… Bo już dojechaliśmy?

-Ale to tak szybko zleciało. Zaginasz czasoprzestrzeń czy coś… - rzuciłem, nie oczekując odpowiedzi.

-Tak, moje loki. – roześmiałem się w samochodzie.

-O Boże, ale powiedziałeś. Ym, i teraz mam patrzeć na te wszystkie sweet parki i te serduszka? Już mnie mdli.

-Och, Tommo! Gdybyś miał chłopaka, byś tylko czekał na ten dzień.

-Właśnie, gdybym miał chło… Ale zaraz!? Skąd wiesz, że jestem homo? – spytałem oburzony.

-Em… No… Bo… To… Widać… to… jak patrzysz na… Liama i Nialla i… innych chłopaków – wyjąkał zdenerwowany Harry. Zacząłem się śmiać.

-Chyba nie sądzisz, że jestem na Ciebie zły, że wiesz o mnie!? – powiedziałem przez śmiech.

-N-nie? – On tak myślał.

-Ej, Styles. W porządku jest. Ja źle zareagowałem. Za mocno. Choć to miały być żarty! Jesteśmy dobrymi kumplami, dobrze, że o tym wiesz i nie przeszkadza Ci to. – pocieszyłem chłopaka.

-J-jasne. Chodźmy może już. – zakończył Styles i ruszyliśmy do budynków.

Myślałem, że renomowana uczelnia oszczędzi sobie tandetnego wystroju z okazji 14 lutego.

-Oh shit. – jęknąłem cicho do Harrego, na co zaczął się śmiać.

 -Oh, aż tak źle? Ym, zrobię wszystko, by ten dzień nie był aż tak zły, jak sobie wyobrażasz. Przyrzekam! – to wywołało u mnie totalny szok. On chce ze mną spędzić Walentynki?

-Ciekawe jak to zrobisz. – odpowiedziałem przez uśmiech.

~piątek wieczór, rozmowa~

-On już wtedy miał plany względem Ciebie, dupku. – powiedział Niall, a Liam potwierdził kiwnięciem.

-No i? Coś miałem z tym zrobić? – spytałem z sarkazmem.

-Oh, dobra. Nieważne. I co, i co dalej? – dopytywał Liam. To było bardzo miłe, ze to ich interesowało i zadawali miliony pytań, by dowiedzieć się więcej, więcej i więcej.

-O tym, że Malik znowu nas zabijał wzrokiem przez cały dzień i o tym, że spędziliśmy lunch razem oraz o tym, że dzień zleciał nam na bezsensownych rozmowach o niczym konkretnym nie będę Wam opowiadał. Natomiast, jak już byliśmy pod moim domem…

~walentynkowe późne popołudnie~

-Dzięki za miłą przejażdżkę. – powiedziałem grzecznie, gdy wjeżdżaliśmy na parking. –Całkiem miły był ten dzień, tak jak obiecałeś.

-Chyba nie sądzisz, że to było to, co Ci obiecałem? – roześmiał się Harry. – Nie mam ochoty siedzieć cały wieczór sam w domu, więc spędzimy go razem. Proste i logiczne. – oniemiałem. Spędzę Walentynki z Haroldem Stylesem. To odpowiedni czas, by go bliżej poznać.

-Czyli wpraszasz się do mnie. – stwierdziłem, a Harry przytaknął wyjmując kluczyki ze stacyjki.

-Tak, właśnie tak. – po parkingu rozniósł się pogłos dźwięcznego śmiechu chłopaka. – Które piętro?

-O-ostatnie.

-Och, czyli będzie mi dane oglądać piękną panoramę Londynu. Mniam.

-Taaaa, tak myślę. – skwitowałem i ruszyłem do windy.

~piątek, rozmowa na skypie~

-NIE!

-Tak.

-NIE!

-Tak, przecież sami to podejrzewaliście.

-No tak, ale i tak to jest takie, że nie mam słów by to opisać. – podekscytowany Liam to najlepsza rzecz na świecie jaka może być. –To, że co? Jakieś bliższe kontakty coś w tym stylu? Co się działo na górze?

-Nic ciekawego…

-Jakoś wierzyć mi się nie chce. – dopowiedział Niall.

-Ugh. No poszliśmy do mnie, włączyliśmy muzykę, zrobiliśmy sobie coś do jedzenia bo było już późno… I zaczęliśmy rozmawiać… W pytania… I ja się wprost spytałem czy On… czy jest gejem i odpowiedział że tak… na co ja się przesunąłem do niego i… - palcem błądziłem po klawiaturze unikając kontaktu wzrokowego z ekranem. Podejrzewam, że Liam i Niall omal nie spadli z łóżka z podekscytowania. –I… no. Na tym się skończyło. On spojrzał mi w oczy, uśmiechnął się do mnie.. i ja wtedy odleciałem… chciałem go pocałować, ale nie… nie wiedziałem, czy powinienem… czy wypada… -POWINIENEŚ! Przynajmniej byś wiedział, czy On Cię kocha. Bo pewnie by odwzajemnił pocałunek. – powiedział Niall z oburzeniem.

-No tak! Ale… ughr… później żałowałem tego, jak tak patrzyłem na Niego gdy spał na tym wielkim łóżku… i mógłbym spać koło niego.. głupi ja! i jeszcze ta piosenka w tle.. hahaha… o pierwszym pocałunku… spaliłem buraka i odwróciłem głowę…

-Głupi, głupi. – skwitował Liam. –Ale to nie wpłynęło na relację miedzy wami tego wieczora?

-Nie… nawet było lepiej. Jeszcze kilka pytań wymieniliśmy i poszliśmy oglądać jakiś tam film. Harry siedział blisko mnie, tak jakby chciał się na mnie położyć, przytulić… Ale jemu też zabrakło odwagi, by wykonać ten pierwszy krok. Później pograliśmy w scrabble. Oczywiści cały czas rozmawialiśmy, to dlatego na następny dzień Styles był taki odważny już. „Oswoiliśmy” się. Chociaż to bardzo głupie określenie, jak na ludzi.

-A teraz? Jesteście już parą, tak? – spytał Niall.

-Tak, jesteśmy. Tak myślę. W końcu w środę złapał mnie za rękę. Jestem jego pierwszym chłopakiem, a on moim. To taki urocze. Wczoraj byłem u Niego, ale jako kolega. Jeszcze nie powiedział rodzinie, że ma chłopaka. Nawet nie wiem czy oni wiedzą o nim.

-Ah, to pewnie teraz powie. Bynajmniej powinien. – doradził Liam.

- Och, i to chyba ważne, ale dał mi całusa w policzek na powitanie i pożegnanie… i wczoraj u niego leżeliśmy wtuleni w siebie… ja bawiłem się jego lokami… śmialiśmy się i takie tam…

– Awwwwww. To taka piękna historia. Dwa tygodnie temu nie rozmawialiście ze sobą, a teraz jesteście parą. Jestem szczęśliwy, że tutaj, w Londynie, znalazłeś sobie drugą połówkę. – radował się Liam i Niall mu wtórował

- Tak, ja też! Na to liczyłem lecąc tutaj z USA. Jestem cholernie szczęśliwy. – zacząłem się  śmiać z radości. – O jej, już przed pierwszą. Nie wiem jak Wy, ale ja idę spać.

-My chyba też, Niall Kochanie. Paaaa, muah.

-Muah. – rozłącz.

Hello,
kolejny rozdział za Nami. Następna część pojawi się, tak jak zawsze, we wtorek :) Za komentarze i wejście dziękujęęęęę!
Lov ya
PS cóż... mały poślizg, ale przyjaciele ważniejsi ;) od dzisiaj jestem "noł lajfem" wiec nadrobię kilka rozdziałów, by pojawiały się one regularnie :) może za rekompensatę dodam 3 rozdziały w przyszłym tygodniu?