:)

Hej wszystkim!
Cóż... nie pisałem, bo ani nie miałem nowego rozdziału, ani odwagi by napisać smutną informację, iż zawieszam to opowiadanie...
Dlaczego?
Brak weny. Nie spodziewałem się, że normalna nie-normalna historia odniesie taki sukces - ponad 13 tysięcy wejść, 200 komentarzy... i pomyśleć, ze zacząłem pisać traktując moje wypociny jako wakacyjną przygodę...
Czy wrócę?
Oczywiście. Co powiecie na najbliższą, dłuższą przerwę od szkoły? A wiecie, ze owa już jest w przyszłym tygodniu? ale... mam na myśli dłuższą dłuższą - min. 1 tydzień. Czyli Boże Narodzenie... ale miejmy nadzieję, że w końcu się rozchoruje (od 1 września nie opuściłem żadnego dnia!? :O).
A co z shotami?
Shoty są, pomysł na nie w zasadzie też, lecz czemu ich nie raczyłem napisać? Zgonię to winę na leniwego połczyna, okey? Więc leniwy połczyn tego winien. Więc shoty również muszą poczekać... Chyba, że dostanę cudownego natchnienia ;)

Na zakończenie mojej nudnawej notki chcę podziękować WAM! Wspomniane wcześniej 13 tysięcy wejść i ponad 200 komentarzy robią na mnie ogromne wrażenie! Liczę się, że Was zapewne zawiodłem, więc przepraszam Was za to.

Czy to wszystko? Mam nadzieję, że wszystko.
Jeszcze jedno wielki DZIĘKUJĘ i wielki HUUUUUUUUG dla Was!
Do napisania! xx

PS. drugi powód dla którego nic nie psiałem to taki, ze sam się zamotałem w fabule i miałem czasami milion pomysłów na kontynuację haha

Rozdział 18

-Tak mamo, jest wszystko dobrze. – pocieszałem Jay przez telefon. – Zdaje Ci się. Nie, nie mam dziwnego głosu! Mam się dobrze, nic ciekawego się nie wydarzyło do wczoraj. No, po za tym, że mam kolegę w Sali, ale jest bardzo fajny więc jest spoko. Nie mamo, nie jest pedofilem! Boże. On chodzi ze mną do uczelni, Boże… - do sali wszedł uradowany Zayn, który demonstrował przede mnś jakiś dziki taniec radości. Stłumiłem wybuch śmiechu. – Nic się nie stało. Po prostu coś mnie rozśmieszyło. – wywróciłem oczami. – Większe było prawdopodobieństwo, że ty wpadniesz do Atlantyku niż mi coś się stanie w szpitalu. Dobra, dobra. Przepraszam. Cieszę się, że lot minął CI dobrze, ale musze już konczyć, pa. – szybko nacisnąłem czerwoną słuchawkę i rzuciłem telefon do szuflady.

-Zobacz! – wykrzyczał Zayn pokazując mi swoją prawą rękę. – W końcu mogę podziwiać mój kochany tatuaż! – Malik w tym momencie zachowywał się jak dziecko. Zacząłem się śmiać w niebogłosy.

-Oh, tak. Pewnie spędzicie razem upojną noc dzisiaj, wiec może ja się ulotnię stąd? -  Zayn zmroził mnie wzrokiem.

-Jeżeli nie będą Ci przeszkadzać dzikie odgłosy dochodzące spod kołdry, możesz zostać. – powiedział z kamienną twarzą Zayn, na co ja zareagowałem kolejnym wybuchem śmiechu.

-Ty mówisz serio. – skwitowałem i czułem, jak na moich polikach pojawiają się rumieńce.

-Ja nigdy nie kłamię. – odpowiedział Zayn, kładąc się na łóżku.

-Pewnie niedługo Cię wypuszczą skoro pozbyłeś się gipsu.

-Pewnie, może tak. Ty też nie zostaniesz tutaj długo. – odpowiedział Zayn i posłał ku mnie lekki uśmiech, po którym w moim wnętrzu rozlało się ciepłe coś. Odwzajemniłem uśmiech i pospiesznie odwróciłem głowę, by ponownie nie spalić buraka. Ułożyłem się wygodnie na niewygodnym łóżku i oddałem się moim myślom, lekko przymykając powieki.

Nie spałem dzisiejszej nocy za dużo, za to dużo rozmyślałem nad historią Zayna oraz nad jego osobą. Kotłowały się we mnie liczne uczucia – od złości, gniew (to raczej do Harrego) przez współczucie, troskę i miłość do Zayna. Oczywiście nie chodzi tu o miłość, jaką pałają ludzie do siebie, jednak o czysto braterską miłość do Zayna. Chłopak przeszedł dużo w swoim życiu – chodzi mi o tą „psychiczną” wędrówkę. Jedno, drugie odrzucenie, pobicie przez „przyjaciół”. Czy po wyjściu ze szpitala będzie miał z kim się spotykać? W pewien sposób będzie – chciałbym utrzymać i pogłębić tą znajomość. Jednak czy Zayn tego będzie chciał? Osobiście myślę, że będzie chciał. Nie żebym był jakimś egoistycznym dupkiem, który myśli, że wszyscy go lubią i wielbią, ale mam na to kilka argumentów.

1. Zayn ot tak przyszedł do mnie i opowiedział mi historię swojego życia. To coś znaczy – mógł tego nie robić.

2. Skoro się przede mną otworzył to zamierza zerwać ze mną kontakty z chwilą, gdy opuszczę na stałe tą salę? Nie sądzę. Tym bardziej, że ja Go przyjąłem z otwartymi ramionami.

3.  Świetnie się dogadujemy.

Jednak najsmutniejsze w tym wszystkim jest to, że MOI najbliżsi przyjaciele – Liam, Niall i Harry – nie wspominali o Zaynu ani razu w mojej obecności… Liama i Nialla mogę zrozumieć – w końcu nigdy o Nim nie wspominali, ale Harry? Kilka razy prosiłem go o wytłumaczenie całej sprawy, bo już wcześniej coś podejrzewałem. Wszystko zostało wyjaśnione, tylko nie przez tą osobą, którą widziałem w tej roli…

Z rozmyśleń wyrwało mnie ciche stukanie podeszwami butów. Otworzyłem oczy i zobaczyłem sparaliżowaną sylwetkę Harolda Stylesa, który wpatrywał się w Zayna Malika.

-Hej Harreh. – powiedziałem obojętnym głosem spoglądając na zegarek. Była 5 po południu.

-H-hej Loueh. – odpowiedział speszony i ruszył w moją stronę. – Co ON tu robi? – spytał niemal wrogim i ostrym tonem. Pochylił się ku mnie by mnie pocałować, jednak ja zrobiłem lekki unik i musnąłem Go w policzek. Harry znów był zszokowany – nigdy nie odmówiłem wszelkiej pieszczoty, która wypłynęła z jego inicjatywy.

-Leży, nie widzisz? – odpowiedział i usiadłem na łóżku, spoglądając prosto w szmaragdowe oczy Loczka. – Jak tam?

-Nic specjalnego, dzień za dniem i tak leci. – Harry odwrócił wzrok na okno. Poczułem bezsilność. Jest niedobrze.

-Cześć, Harry. – odezwał się Zayn Malik. Styles szybko odwrócił głowę w Jego stronę.

-Hej Zayn. – odpowiedział zakłopotany.

-Może wyjdę? – spytał z grzeczności Malik.

-Nie, czemu? – pospieszyłem z odpowiedzią, gdy zauważyłem, że Harry również chce zabrać głos w tej sprawie.

-Jasne, czemu masz wychodzić. Możesz nawet się do nas dosiąść. – dopowiedział przesłodzonym głosem Harry, który zacisnął swoje palce w pięść.

-Nie, nie. Nie będę Wam przeszkadzał! Pogram sobie na PSP. – poinformował nas Zayn z uśmiechem, który odwzajemniłem. Czarnowłosy chłopak odpalił swoją przenośną konsolę i założył słuchawki na uszy.

-Więc co u Ciebie, Haz? – spytałem, gdy mój chłopak odwrócił się ku mnie.

-Brakuje mi Ciebie, Lou… - odpowiedział smutnym głosem, gładząc mnie po policzku. Omal nie dostałem palpitacji serca, gdy dostrzegłem w Jego oczach tyle miłości. – Nie mogę się doczekać, gdy pójdziemy na piknik do Hyde Parku – taka piękna pogoda, a ty tutaj leżysz bez żadnego celu! Może Cię wypiszą na weekend? Byłoby wspaniale! Tylko oby była pogoda…

-Harry. – przerwałem. – Nie uważasz, że musimy porozmawiać o czymś innym niż londyńska pogoda i pikniki? – spytałem z powagą. Styles odwrócił wzrok i zabrał rękę z mojego polika. Poczułem dziwny chłód na skórze. – Spójrz na mnie. – powiedziałem, łapiąc Curlego za podbródek.

- A czemu mielibyśmy o czymś innym rozmawiać? – jego odpowiedź zbiła mnie z tropu.

-Może dlatego, że za Tobą leży TWÓJ przyjaciel? – odpowiedziałem groźniejszym głosem, niż się spodziewałem.

-Mój BYŁY przyjaciel, więc uważam, że nie musimy o NIM rozmawiać! – wykrzyczał do mnie Styles. W jego oczach dostrzegłem… niepokój? Ale także inne emocje, których było naprawdę wiele – ból, strach… Poczułem jak do moich oczy napływają łzy.

-Albo.. – zacząłem trzęsącym się głosem. – Albo mi opowiesz wszystko co z Nim związane, albo wyjdziesz stąd. Teraz. – powiedziałem, a po moim poliku spłynęła pojedyncza łza, a obraz stał się rozmazany. Harry przetarł swoim kciukiem mój policzek i… i wstał z miejsca, pochylił się by złożyć na moich włosach krótki pocałunek i opuścił moją salę szpitalną. – Harry! – chciałem krzyknąć, ale głos mi się załamał i zapewne było to słyszalne jako cichy szept…

Mój płacz wzrósł na sile. Czułem się odrzucony. Czułem, że Harry nie chce być ze mną szczery! Dlaczego!?

Odrzuciłem głowę do tyłu i oparłem się o ścianę. Zamknąłem oczy i pozwoliłem moim emocjom wydostać się na zewnątrz. Po kilku chwilach poczułem, jak ktoś siada na moim łóżku. Czy był to Harry? Otworzyłem oczy i spojrzałem w owym kierunku, gdzie ktoś siadał. To, co zobaczyłem zbiło mnie z tropu – poczułem jednocześnie zawiedzenia, ale również i miłe zaskoczenie… Zawiedzenie, gdyż nie był to Haz, a zaskoczenie, gdyż niebezpiecznie blisko mnie siedział Zayn.

-Hej, Lou… - zacząłem zatroskanym głosem. – Co się stało? – Malik zaczął ocierać moje łzy.

-Ja-ja nie wiem… bo ja chciałem porozmawiać.. taks szczerze.. ale On nie chciał… On coś ukrywa przede mną! – wyjąkałem z siebie to niezrozumiałe dla Zayna zdanie i rzuciłem się mu na szyję. Chciałem się do kogoś przytulić.

Miedzianoskóry chłopak na początku nie wiedział co zrobić, jednak po chwili zaczął gładzić moje plecy dłonią i szeptać coś do ucha na pocieszenie. Czułem, jak się uspokajam. Czułem, jak negatywne emocje ustępują i robią miejsce dla miłych. Zacząłem odczuwać coś bardzo przyjemnego w brzuchu, coś, z czym nigdy wcześniej się nie spotkałem. Wplotłem rękę w kruczoczarne włosy Zayna i zacząłem się nimi bawić. Moje oczy były wyschnięte – czy płakałem dużej, niż myślałem?

-Lou, co się stało!? Czemu Harry – do sali wpadł Niall wykrzykując do mnie  – wybiegał z płaczem ze… szpitala… - jego ton głosu ze słowa na słowa stawał się coraz bardziej zaskoczony, cichszy… Oderwałem się zszokowany od Zayna i zobaczyłem w drzwiach Nialla oraz Liama, który wpadł na swojego chłopaka.

-Cz-cześć, Zayn – przywitał się Liam, który piorunował mnie wzrokiem. Malik poderwał się z łózka.

-Cz-cześć. – odpowiedział zmieszany. –M-może ja. Musze iść do toalety. – powiedział i ruszył do wyjścia, wymijając Liama i Nialla, którzy stali nadal w progu. Odprowadził Go wzrokiem i poprawiłem się na łóżku, przecierając oczy.

-Hej. – powiedziałem cichym głosem.

-Hej Lou. – powiedział Liam zatroskanym głosem i złożył na moim poliku krótki całus. Tak jak zawsze, Niall uczynił to samo. –Co się dzieje? – spytał Payne siadając koło mnie i obejmując mnie ramieniem, a ja automatycznie położyłem swoją głowę na jego ramieniu. Horan zajął wolne miejsce po drugiej stronie, łapiąc mnie za rękę.

-Jak dobrze, że mam Was. – powiedziałem drżącym już głosem i znów zacząłem płakać. Płakać z bezsilności – z najgorszego, możliwego do wybory uczucia.

Cześć!
Miałem pomysł na fajną notkę od autora pod dzisiejszym rozdziałem ale mi uciekła z chwilą gdy wszedłem na bloggera haha. So kolejny (krótki) za nami, w najbliższy weekend pojawwi się dziewiętnastka :) 
Od ostatniego rozdziału weszło tutaj ponad 1000 osób! Ale fajnie! Normalnie megaaa się cieszę, ze licznik wybija już ponad 10.000 wejść!
lov ya,
#1love
PS powinniście już się przyzwyczaić, że moje rozdziały są krótkie! haha 

Rozdział 17

Nie wiem co mnie bardziej zszokowało. To, że w drzwiach do mojej sali stał Zayn Malik, który wcale nie miał zamiaru mnie zabijać, czy to, w jakim stanie był chłopak.

Od naszego starcia minęło bardzo dużo czasu –wystarczająco, by moje obrażenia zmniejszyły się do minimum. Domyślałem się, że to, co stało się z Zaynem miało miejsce kilka dni po incydencie na Oxfordzie, lecz jego stan wcale na to nie wskazywał…

Oparty o framugę mulat jedną rękę miał złamaną. Na jego twarzy widoczne były siniaki – małe, jasno fioletowe – zapewne jeszcze kilka dni temu wyglądały one znacznie gorzej. W oczach Zayna malował się ból, mimo, że się nie poruszał. Moje serce ścisnęło współczucie.

Usiadłem w szoku na łóżku, przeczesując włosy. –Hej.. – odpowiedziałem nie pewnie.

-Czy.. czy mogę wejść? – spytał Malik.

-Tak, tak. – odpowiedziałem szybko, wlepiając swój wzrok w jego postać. – Siadaj. – dopowiedziałem, robiąc miejsce dla Niego na moim łóżku. Zayn powolnym krokiem ruszył w moim kierunku i zajął miejsce koło mnie.

-Myślę… - zaczął – myślę, że musimy porozmawiać. – powiedział, podnosząc swój wzrok na mnie. –Nie, nie. Myślę, że ja muszę Ci coś powiedzieć. Wcale nie musisz mieć ochoty, by mnie wysłuchiwać czy prowadzić ze mną jakikolwiek dialog… - złapałem się na śledzeniu ruchu jego pełnych warg. A oczy? Brązowe, mocno brązowe, bystre oczy, w których malował się ból, współczucie… Dokładnie śledziły moją twarz – Zayn chciał wyłapać każdą, nawet najmniejszą, moją reakcję.

-Ale chcę. – odpowiedział pewnie, poprawiając się na miejscu. Czy mam się spodziewać długiej historii? Zayn wypuścił powietrze z ust.

-Pierwszy cel osiągnięty. – powiedział, uśmiechając się krótko przed siebie. Jego twarz wyglądało o niebo lepiej, gdy nie malowała się na niej mordercza chęć zabicia kogoś. Lekko się roześmiałem. –Nie wiem jak zacząć… Chyba po prostu zacznę prowadzić swój kiepski monolog, po którym wszystko stanie się jasne… Mniej więcej… Dobra? – pokiwałem twierdząco głową. Zayn zamknął oczy i po chwili zaczął opowiadać swoim miłym dla ucha głosem.

-Ja i Harry mieszkamy w tej samej dzielnicy, kilak przecznic od siebie. Znaliśmy się od małego. Tak mniej więcej od 6 - 7. roku życia. Poznaliśmy się na placu zabaw, w parku. Kilka wspólnych zabawy w piaskownicy i nasze mamy nawiązały ze sobą znajomość. Minęły lata, razem dojrzewaliśmy… Kolejne sekrety odkrywaliśmy przed sobą… Ale tego jedynego… Tego jedynego nie wyjawiłem Harremu. Że byłem gejem.

Nie mieliśmy dziewczyn. Ja, pewnie domyślasz się z jakiego powodu, ale Harry? Sam wiesz jaki on jest… Mógłby mieć każdą dziewczynę, jaką by chciał. W naszych relacjach byliśmy bardzo blisko. Nie raz się przytulaliśmy, leżeliśmy razem na kanapie w objęciach. To była trochę inna przyjaźń między chłopakami, niż inne. Wszystko przez te gesty, które miedzy sobą wymienialiśmy. On był moim młodszym bratem, a ja jego starszym. Jednak… to się stało.

Miałem wtedy 16 lat, on 15. Nie spodziewałem się, że będę patrzał na swojego przyjaciela, jak na obiekt pożądań. Jak na osobę, z którą bym chciał dzielić życie… Zakochałem się. W Haroldzie Styelsie, w przyjacielu od niemal 10 lat.

Nie wiem czemu mnie odrzucił. Nie liczyłem na coś, że będziemy parą czy coś w tym stylu. Ba, przecież sądziłem, że Harry jest hetero… Ale tak nie było. Też był gejem. Po kilku tygodniach, w ciągu których starałem się ograniczyć kontakty z Harrym, zdecydowałem się na rozmowę z Nim. O tym co do niego czułem, ponieważ to skrywane uczucie mnie przerosło… Bardzo mnie przerosło. Zdawało się coraz silniejsze, a nie ten pomysł z ograniczaniem bliskości między mną a Harry zabijał mnie od środka. Pewnie pomyślisz, że to głupie, ale tak było.

Spotkałem się z Nim w parku. Było ciepło. Usiedliśmy na jednej z ławek, rozmawialiśmy, śmialiśmy się… Wtedy.. Boże, tyle razy chciałem o tym zapomnieć… To nadal siedzi w mojej głowie. Jakby to stało się wczoraj. Powiedziałem mu o wszystkim… Harry słuchał mnie z powagą, jednak gdy zobaczyłem jego twarz… Po policzkach spływały mu łzy. To mnie zbiło z tropu. Nie wiedziałem, skąd taka reakcja. On… On nic powiedział. Tylko wstał, zacisnął usta i pomachał mi ręką. Jednak to nie było machanie na pożegnanie, tylko takie jak człowiek wykonuje, by druga osoba nic nie mówiła, bo chce mu się płakać. Rozumiesz mnie? Mam nadzieję, że tak.

Kolejne dni były koszmarne. Staczałem się. Nie mogłem sobie poradzić, że straciłem przyjaciela. Trafiłem do szpitala. – Zayn podwinął rękawy swojej piżamy i zobaczyłem blizny. Zrozumiałem wszystko. – Harry tam przyszedł. Jednak ja wtedy nadal byłem w śpiączce. Zostawił list, w którym napisał, że przeprasza za swoje zachowanie; to, co mu powiedziałem przerosło Go – nie to, że jestem gejem, tylko to, że się w Nim zakochałem; sam też się przede mną ujawnił… Nie wierzyłem w to, co czytałem. To nie wyglądało naprawdę. Według mnie to była jakaś marna wymówka, w którą powinienem uwierzyć – tak myślał Harry.

Pewnie pomyślisz, że to wszystko brzmi jak jakaś bajka. Ja sam czasami nie wierze w to, co się wydarzyło. Nadal nie wiem co wtedy siedziało u Harrego w głowie… Czemu on mnie ot tak odrzucił?

Trafiłem na terapię. Jakoś pomogło, ale wtedy przyszły studia i Oxford. Harry dostał się na prawo. Nie wiem jak to zrobił, w końcu jest rok młodszy. Wyglądał inaczej. I fizycznie i… psychicznie. Zawsze uśmiechnięty, radosny, beztroski w zachowaniu… Tak bardzo bolało patrzenie na jego osobę! Wtedy poznałem Nialla. On odmienił moje życie, jednak nie zdawał sobie z tego sprawy…

Przebywałem w Jego towarzystwie każdy dzień na uczelni. W między czasie poznaliśmy bliżej Liama. Tworzyliśmy taką paczkę znajomych – tak jak Ty z Nimi teraz. Zadurzyłem się w Horanie. A Horan zadurzył się w Liamie – z wzajemnością… Ironia, tkwiłem w jakimś trójkącie miłosnym. Z tym, że ja już jeden zawód miłosny przeszedłem – skutek: straciłem przyjaciela. Czy teraz będzie tak samo? Nic na to nie wskazywało, dopóki każdy skrywał swoje uczucia.

Zayn Malik znów postanowił pierwszy ujawnić się. Przed Niallem – z Nim zawsze czułem bliższą więź. Powiedziałem mu to, że czuje coś więcej do Niego. A On powiedział, że ma chłopaka – Liama Payne.

Znowu żyłem cicho krwawiąc. Choć nasza przyjaźń nie była taka jak moja z Harrym – rozpadła się i ona. To, że nie była taka sama, nie oznacza, że wcale nic mnie nie kosztowała. Kolejna próba samobójcza, kolejna terapia…  Wiesz, byłem słaby psychicznie. Kiedyś. Jednak po tych wszystkich przejściach stałem się inny… Z wrażliwego człowieka przerodziłem się w kutasa, który udaje, że jest hetero i umawia się z głupią dziewczyną. W końcu byłem w drużynie piłkarskiej – tam nie przyjmują ciot i pedałów. Myślę, że nie muszę Ci tego jakoś bardziej tłumaczyć.

Kolejny dzień, który zapadł w mojej pamięci? Pojawienie się Ciebie na uczelni. Cholernie mi się spodobałeś. Gdy Cię zobaczyłem z Liamem i Niallem… Poczułem ogromną zazdrość. Widzieć Was jak się śmiejecie, przytulacie… To było okropne. Jednak gdy myślisz, że gorzej być nie może - jest gorzej.

Myślę, że pamiętasz tą sytuację, gdy Was zobaczyłem na spacerze w niedzielne popołudnie? Trudno jej nie pamiętać. Moja zazdrość, która z dnia na dzień była coraz mniejsze, znów spotęgowała do olbrzymich rozmiarów.  To takich, że… że chciałem… chciałem Cię zabić!

Ja… nie wiem… nie wiem jak mogłem się tak zachować! To był impuls! Cholerna zazdrość! Do czego ona może doprowadzić… Chciałbym Cię z całego serca przeprosić. Pewnie pomyślisz, że nie mam w nim uczuć… Jednak mam – one zostają w człowieku, nie zależnie jakiego chama udaje przed innymi… Nie będę miał Tobie za złe, że złożysz pozew przeciwko mnie – w końcu Cię napadłem i  takie tam…

Jednak jedną kare już dostałem. Siedzę teraz tu, obok Ciebie – ze złamaną ręką, posiniaczoną twarzą i licznymi obrażeniami wewnętrznymi. To moi pseudo przyjaciele uczynili. Jeden z Nich był na korytarzu podczas naszej sprzeczki. Usłyszał to, co wykrzykiwałem CI w twarz i rozpowiedział to po drużynie… Pedał w drużynie piłkarskiej? Ha, jasne…

Przepraszam, Louis… przepraszam….

Zayn spojrzał na mnie swoimi oczami, z których leciały łzy. Ja sam otarłem pojedyncze łzy, które spływały po policzku.

-To, że płaczesz teraz mówi samo za siebie. Tu – dotknąłem ręką jego serca – masz uczucia. – lekko się uśmiechnąłem przez łzy i… przytuliłem Zayna Malika.

Po kilku sekundach, czarnowłosy chłopak wzmocnił uścisk miedzy nami. Poczułem jego łzy na mojej koszulce. Co za chwila… Jednak gdzieś tam w głębi, zaczynała rodzić się złość do Harolda Stylesa. Moim zadaniem było wyciągniecie dlaczego odrzucił przyjaźń Zayna.

-Ja wiem, to jest lekko nieprawdopodobne, jednak to tylko zarys całej historii – powiedział Zayn ponownie spoglądając na moją twarz. – Nie miałem zamiaru Cię zanudzać nudną historią z mojego życia…

-Zayn, nic się nie stało… To było… Z resztą – spójrz na mnie jak ja teraz wyglądam.  – Malik roześmiał się lekko. – Cholernie Ci współczuję.. tyle przeszedłeś… ciekawe jak dużo przyjaźni kończy się w taki sposób, prawda?

-Pewnie niemało… - odpowiedział ze smutkiem Zayn…

-Gdzieś tam w głębi czuje taki… taką chęć pomocy Tobie… jednak kompletnie nie wiem jak.. – przyznałem się Malikowi, który roześmiał się.

-Proszę, Lou… chcesz mi pomagać jeszcze? Po tym wszystkim co Ci zrobiłem? – spytał Zayn.

-Tak, chcę. Ja przy tobie to pikuś. Przyjechałem do Londynu i znalazłem wszystko – chłopaka, przyjaciół… A ty to wszystko miałeś i straciłeś… To boli bardziej, niż jakikolwiek ból fizyczny.

-Ah – mruknął Zayn. – Nie wiem czy wspominałem, ale zostaję tutaj. – wskazał na sąsiednie, puste łóżko.

Hejo!
Tak trochę sie dowiedzieliście co i jak ze wszystkimi :D Więc mam nadzieję, że rozdział się podobał, a na następny zapraszam... Tym rozdziałem żegnamy się z tempem dodawania rozdziałów 'dwa na tydzień', więc kolejną część zaserwuję Wam w weekend, który już za 6 dni!
Dziękuję za wejścia (ponad 9000 tysięcy!) i ponad 200 komentarzy! Dla mnie to osiągniecie, jak na pierwsze fan fiction ^^
Do napisania!
PS obiecane dodatki nie pojawią się tutaj :)))))
PS2 w mojej głowie pojawiły się pomysły na rozbudowanie fabuły :)))))

Rozdział 16

W 21 dniu, 10 godzinie i 34 minucie po przebudzeniu na salę wkroczyła moja mama.

-Hej Lou! – podeszła do mnie, całując mnie w czoło. – Jak się dzisiaj czujesz? To dobrze, że dobrze. – nawet nie zdążyłem otworzyć ust, by odpowiedzieć na zadane mi pytanie, a Jay kontynuowała swój, póki co, monolog. Swoja drogą, zdawała się być lekko podekscytowana. – Więc słuchaj. Ja tylko dzisiaj wpadłam na chwilę, bo widzisz… - zawahała się.

-Hej mamo, miło Cie widzieć. – wtrąciłem i posłałem ku niej radosny. – Więc gdzie się spieszysz? – spytałem, siadając na łóżku. Dzięki Bogu, w 6 dni po przebudzeniu, zostałem odpięty od wszelkich aparatur i przeniesiono mnie na zwykłą, dwuosobową salę. Mimo to, od początku drugie łóżko było wolne. –Za 3 godziny lecę do Ameryki. Po dziewczynki. Przylecimy w weekend.

-To świetnie! Zobaczę moje kochane siostrzyczki! – wykrzyczałem uradowany.

-Och, nie wiem czy aż tak świetnie… - odpowiedziała. – Nie mam serca, by Cię tu zostawić… W szpitalu, na te kilka głupich dni bez mojej opieki… - roześmiałem się, jednak szybko opanowałem się.

-Mamo. Dzisiaj mamy środę. Weekend jest za 3 dni. To tylko 3 dni. Przy moim stanie zdrowia nie ma się czym martwić. Swoja drogą, nie rozumiem po co tu mnie jeszcze trzymają. – odpowiedziałem, gładząc dłoń mamy.

Naprawdę tego nie rozumiałem. Bo naprawę czułem się już świetnie! Wszelkie siniaki znikły z mojej skóry, a gips, który miałem na nodze wcale nie był uciążliwy, ponieważ złamana była kość piszczelowa. Mimo, że było to złamanie w dwóch miejscach, gips otaczał tylko i wyłącznie łydkę. Cieszyłem się z tego, ponieważ nie utrudniało mi to w hulaniu po szpitalu. A głowa? Mój mózg jest cały, kości czaszki też, a włosy które straciłem przez konieczność ich wycięcia by założyć szwy (których również już nie było) również odrosły na odpowiednią długość, by się nie wyróżniały na głowie. Było ze mną już wszystko w porządku, więc nie widziałem sensu w tym, że kolejne dni nadal spędzałem w szpitalu. A może lekarze cos przede mną ukrywają?

-A po za tym, zapomniałaś o Harrym, który siedzi u mnie co najmniej pół dnia oraz o Liamie i Niallu, którzy są ze mną przez drugie pół dnia. – byłem im niezmiernie wdzięczny za to, że poświęcają tyle czasu mojej osobie! Jak opuszczę te szpitalne mury, muszę pomyśleć nad sposobem, w jaki im podziękuję… -Więc nie marudź, tylko leć po moje księżniczki. – lekko pstryknąłem mam w nos, na co się roześmiało.

-Szczerze mówiąc, nawet bez twojej błagalnych wypowiedzi bym po Nie poleciała. – Jay roześmiała się ponownie, a ja wytknąłem w jej stronę język.

-Więc o której wylatujesz?

- Po 5 mam wylot, więc na 4 muszę być na Heathrow. – spojrzałem na zegarek, który wskazywał 2:13

-Och, to musisz się zbierać. – mama przytaknęła głową.

-Jeszcze muszę jechać po walizki do Simona. – wtrąciła.

-A kiedy przylecicie i na ile?

-Będziemy tutaj w sobotę w południe i zostaniemy na tydzień. – mama powiedziała zostaniemy. Czyli, że decyduje się mnie już opuścić?

-Czyli w przyszłym tygodniu wylatujesz do Ameryki, tak? – spytałem, a mama przytaknęła z uśmiechem, jednak na jej twarzy przez chwilę zagościł grymas smutku. – Yhm… Dobrze. – posłałem ku niej uśmiech. – Zbieraj się, bo utkniesz w korkach. – zacząłem pospieszać Jay.

-Jasne, jasne. Po prostu masz mnie już dość. – powiedziała z humorem.

-Może. – skwitowałem z poważną miną, jednak długo tak nie wytrzymałem. – Miłej podróży. – podniosłem się z łóżka, by przytulić rodzicielkę i się z Nią pożegnać na te kilka dni.

-Jakby coś się działo, dzwoń, pisz. Czy nawet Harry niech napisze. Ma mój numer. – pokiwałem głową ze zrozumieniem. – Trzymaj się. – mama posłała radosno-smutny uśmieszek ku mnie wychodząc z sali, a ja pomachałem jej.  

Ponownie położyłem się na łóżku ze słuchawkami w uszach i zatraciłem się w temacie, który od kilku dni nie schodził z moich myśli – jak i kiedy powiedzieć mamie, że Harry to mój chłopak… Chociaż nie - w jaki sposób Jej to potwierdzić , ponieważ myślę, że moja mama nie jest ślepa i widzi w jaki sposób wymieniamy z Harrym spojrzenia, jak się zachowujemy w swojej obecności i że musimy czuć dotyk drugiego… Tak zdecydowanie się nie zachowują przyjaciele. Przynajmniej tak twierdzi Liam, który kiedyś opowiadał mi o tym, jak On sam odkrył, że czuje coś więcej do Nialla niż braterską miłość. Jak to Payne określił? W tym temacie ważne są szczegóły – np. te, które pewnie dostrzegała moja mama, a miałem ją za spostrzegawczą osobę.

~2 godziny później~

Ze snu wyrwał mnie wibrujący telefon. Zawsze ustawiałem budzik na 4:30, będąc tutaj w szpitalu, bo przed 5 przychodził Niam. A dokładnie o 4:54 – zawsze się zjawiali o tej porze w środy odkąd leżę na zwykłej sali. Miałem nieco ponad 20 minut, by ogarnąć swoje włosy i siebie samego – nie mam ochoty wysłuchiwać Liama, że znów spałem. Nie moja wina, że w szpitalu nie ma co robić – śpię całymi dniami i nocami, przez co jestem bardziej zmęczony niż wypoczęty…

~20 minut później~

O 4:57 chłopaki weszli na salę. Poczułem się zdesperowany, bo spóźnili się 3 minuty. Popadałem w jakąś paranoję.

-Brawo! W końcu jesteście. 3 minuty spóźnienia. – powiedziałem z ironią i roześmiałem się. – Ciekawe co takiego Was zatrzymało.

-Przepraszamy – wymamrotał Niall. – Musiałem zatrzymać windę, by obciągnąć do końca temu obok – wskazał na Liama, u którego zauważyłem krople potu na twarzy oraz rumieńce. – ponieważ biedulek nie mógł osiągnąć szczytu przez ciągłe biadolenie, o tym, że ktoś nas przyłapie. Stała gadka. – Niall wywrócił oczami a ja popadłem w histeryczny śmiech, a Niall mi zawtórował.

-Szybciej jestem w stanie uwierzyć, że Big Ben się opóźnia niż że wasza dwójka – wskazałem na Niama – „bawiliście” się w windzie szpitalnej. – powiedziałem, gdy razem z Niallem się uspokoiliśmy. Horan przybrał poważny wyraz twarzy.

-Ale ja serio mu obciągałem. Jeszcze mi i jemu stoi. Chcesz zobaczyć? – Liam sprzedał kuksańca Niallowi.

-Nie, dzięki! Wystarczy, że widzę to przez spodnie! – teatralnie zasłoniłem rękom oczy, jednak długo nie wytrzymałem bez śmiechu. – Jestem ciekaw, gdzie wy jeszcze uprawialiście seks… - wymamrotałem. – Ani mi się waż mówić! – wykrzyczałem do Horana, gdy ten otworzył usta, by pochwalić się swoimi seksualnymi przygodami. – Ty niewyżyty nastolatku. – powiedziałem i rzuciłem w Niego poduszką. – Siadaj Liam. – posłałem ku Niemu promienny uśmiech.

-Hej Lou! – podszedł do mnie, jak zawsze lekko speszony w takich chwilach, i przywitał mnie buziakiem w policzek. – Jak się mamy? – spytał, siadając na szpitalnym stołku.

-Oddaję. – powiedział obrażonym głosem Horan podając mi poduszkę. Stłumiłem wybuch śmiechu.

-Dzień jak co dzień. Mama poleciała dzisiaj do LA po dziewczynki, przylecą w sobotę na tydzień.

-O, to świetnie! Zobaczysz siostry w końcu! – powiedział radosnym głosem Liam.

-Taaa – posłałem ku Chłopakom uśmiech – i Harry też był do południa.

-Też mi nowość. – żachnął się Niall, na co Liam spiorunował go wzrokiem.

-Ej, o co Ci chodzi? – spytałem Blondyna. – Nic Ci nie zrobiłem. To ty mi chciałeś pokazywać swojego stojącego fiuta. – odpyskowałem mu.

-Od kiedy ty znasz takie słowa? – wtrącił się zainteresowany Liam. Zmroziłem go wzrokiem.

-Dobra, dobra. Ciężki dzień. Sorry… - wymamrotał Niall. Posłałem mu przepraszające spojrzenie.

- A u Was co? – spytałem z zainteresowaniem.

- Ja mam po prostu jakiś gorszy dzień. Sam się przekonałeś. – odpowiedział Horan.

-A ja tak jak zawsze. – odpowiedział Liam, przysuwając się do swojego chłopaka, by w końcu go objąć.

-Czemu gorszy? – spytałem Horana.

-Nie wiem, tak jakoś. – odpowiedział z lekkim uśmiechem na ustach.

Dzisiejsze spotkanie przeleciało tak jakoś… dziwnie. Zacząłem zastanawiać się, co stało się Niallowi – był mało gadatliwy, nawet mało jadł. Jednak skoro dzisiaj nie chciał puścić pary z ust, nie chciałem go męczyć. Postanowiłem to zrobić jutro.

-My będziemy się już zbierać, Lou. – odezwał się Liam, gdy dochodziła szósta. – Wiemy, że jest jeszcze wcześniej, ale Niall ma pewną sprawę do załatwiania…  - dopowiedział Payne dziwnym tonem głosu.

-Jasne, nie mam przecież wam tego za złe! – odpowiedziałem z udawanym optymizmem. Choć myślę, że nie do końca udało mi się ukryć swoje prawdziwe emocje, ponieważ Liam na chwilę zmarszczył brwi, jakby coś go zdziwiło i nad tym się zastanawiał. –Jak Wam się spieszy, to idźcie. – uśmiechnąłem się do Nich.

-Dzięki… To do jutra. – odpowiedział Liam i przytulił mnie na pożegnanie. Tak samo uczynił Niall nim wyszli z sali.

Owszem, odpowiedziałem udawanym optymizmem. Ale nie miałem im za złe za to, że już idą, ale dlatego, że wszyscy wokół mnie mają tajemnice! Przyjaciele, chłopak… Jeszcze Liam i Niall mogli się jakoś dogadać co do wersji, jaką mają mi przedstawić, a nie - jeden zaprzecza drugiego. Poczułem się… oszukany? W pewien sposób.

Z powodu narastającej złości, położyłem, wręcz rzuciłem się na szpitalne łóżku, które w dziwny sposób zaskrzypiało. Wtedy też usłyszałem dźwięk rozsypujących się chipsów, które chłopaki przynieśli i przekąszaliśmy podczas rozmowy. Walnąłem pięścią w materac. Z niechęcią podniosłem się z niewygodnego legowiska i zacząłem sprzątać jedzenie z podłogi.

Po zakończonym sprzątaniu swojego tymczasowego „Pokoju” ponownie położyłem się na łóżku, lekko przymykając oczy i pocierając skronie. Spokój zakłóciło mi pukanie do drzwi. Lekko podniosłem się, by spojrzeć, kto przyszedł mnie odwiedzić. Zza drzwi wyłoniła się sylwetka Zayna Malika.

-H-hej… - powiedział niepewnie czarnowłosy chłopak.

Witojcie!
W końcu dodałem kolejny rozdział. Przepraszam za to opóźnienie! Chyba zacznę stosować na sobie jakieś kary cielesne za nie dotrzymywanie terminów...
Kiedy zaprezentuję siedemnastą część? Sam nie wiem. W weekend. Ale sobota czy niedziela - nie mam pojęcia. Śledźcie mój profil na tt (@polczynn), gdzie poinformuję przy piątku, kiedy poznacie dalsze losy bohaterów :) 
Dziękuję, za grubo, ponad 8000 wejść i komentarze! Jesteście super!
much of love xoxo
PS postanowiłem rozbić ten rozdział na dwie części, więc pojawi się o jeden rozdział więcej niż przewidywałem :)

Rozdział 15

Ciężar na klatce piersiowej rósł, przez co stawał się coraz bardziej niekomfortowy. Suchość w gardle i na ustach tylko potęgowała ten stan. Powoli, z ogromnym oporem ciężkich powiek otworzyłem je. Ten biały blask, który zaatakował moje źrenica był niezwykle jasny. Chciałem osłonić dłonią moje oczy, jednak podnosząc rękę nagle szarpnęło coś nią raptownie w dół. Poczułem bezradność – przecież w Raju miało być tak pięknie… Może trafiłem do Piekła? I to uporczywe pikanie, które dochodziło do moich uszy. Zamknąłem na chwile oczy i ponownie je otworzyłem po kilku sekundach. Tym razem mogłem zaobserwować wszystko, co mnie otaczało.

Otaczały mnie lekko niebieskie ściany, na które wlewało się jasne światło pochodzące od lamp zawieszonych na białym suficie. Naprzeciwko mnie znajdowała się szklana ściana z przesuwanymi – tak myślę – drzwiami. Pod inną zaś zagospodarowano miejsce na biurko. Ja zaś leżałem na dużym, jednoosobowym łóżku, które było wygodne. Jedna z moich nóg była zawieszona do ramy owego legowiska. Może jednak trafiłem do Nieba? A te wszelkie rurki, które były doprowadzone do mojej lewej dłoni to tylko jakaś aparatura mająca na celu przyzwyczajenie mojego ludzkiego ciała do życia w Raju?

Z moich ust wydobył się cichy, słaby jęk. Chciałem prawą ręką przeczesać włosy, jednak wtedy poczułem, że coś ją ugniata. Leniwie spojrzałem w owe miejsce i zobaczyłem skuloną postać siedzącą na drewnianym stołku, a leżącą na moim ciele. Jej bujne loki rozlane były na mojej nagiej klatce piersiowej. Bujne, kasztanowe loki. Znajome mi loki, spod których dostrzegłem tą piękną i młodą twarz. Twarz Harolda Stylesa.

Czemu On tu jest? Tutaj na Górze. Albo na Dole… Czy jego uczucia były na tyle silne, by pójść ze mną wszędzie? Nawet na drugą stronę życia?

Moich uszów doszło ciche pochrapywanie. Harry spał na moim torsie. Wyciągnąłem rękę spod jego ciała, jednak włożyłem w to o wiele więcej siły niż się spodziewałem. Po kilku chwilach odpoczynku, przeczesałem te bujne włosy Loczka i pogładziłem go kciukiem po policzku. Chłopak poderwał się z przyspieszonym oddechem oraz z przestraszonym wyrazem twarzy. Wpatrywał się we mnie przez kilka sekund, po czym po jego twarzy spłynęły pojedyncze łzy.

-Louis! – chłopak rzucił się na moją szyję. – Obudziłeś się! W końcu! – Harry złożył na moim policzku pocałunek, a chwilę później poczułem w tym samym miejscu jego łzy.

-Dla-aczego… pł-aczesz? – powiedziałem ciszej, niż się tego spodziewałem. Suchość w gardle nie pozwalała mi na nic więcej.

-Bo się obudziłeś Louis, obudziłeś… – Harry otarł swoje łzy i posłał ku mnie swój piękny uśmiech, który zapamiętałem doskonale z moje ludzkiego życia.

-Ale.. ale przecież… - chciałem przełknąć ślinę, ale zwyczajnie jej nie miałem.

-Poczekaj, dam Ci wody. – chłopak podbiegł do owego biurka, które zauważyłem wcześniej i wziął z niego szklankę wody z rurką. –Napij się. – Harry podniósł lekko moją głowę, bym znalazł się w bardziej komfortowej pozycji do picia. Wyłapałem ustami rurkę i wziąłem kilka dużych łyków zimnej wody, który doskonale ugasiła pragnienie.

-Od razu lepiej. – powiedziałem nieco głośniej. –Dlaczego tu jesteś? – spytałem z niedowierzaniem.

-Wszyscy są. Przyleciała Twoja mama, Lou. Śpi teraz u pielęgniarek, które SA tutaj wyjątkowo uprzejmie. A Liam i Niall przyjdą po szkole. – Harry przybliżył swoje siedzisko do mnie i oparł się na łokciach, by obserwować moją twarz.

-To gdzie my jesteśmy do diaska? Czemu wszyscy tutaj są? – spytałem z oburzeniem w głosie.

-Lou, głuptasie. – Harry roześmiał się. – Jesteśmy w jednym z londyńskich szpitali. A myślałeś że gdzie? — spytał z zagadkowym wyrazem twarzy. –Nie. Nie! Wcale o tym nie myślałeś!? – Harry odgadł moją odpowiedź po zakłopotaniu, które odczytał po moich oczach.

-Tak myślałem. Harry! Wtedy… Na korytarzu.. – poczułem napływające łzy do oczu. – Ja czułem się okropnie.. – mój głos zaczął drżeć.. –Malik… On chciał mnie pobić na śmierć! Bo mam ciebie, bo mam Liama… I mam Niall… O co w tym wszystkim chodzi!? – wykrzyczałem do Harrego, uderzając pięścią w materac.

-Ciii… Wytłumaczę Ci to wszystko… - Harry uspokajał mnie, wycierając potok łez, który powstał na moich policzkach. – Przecież CI obiecałem, że Ci wszystko wytłumaczę… -Styles ucałował moją dłoń, którą trzymał w uścisku od jakiegoś czasu.

-Już mi to obiecałeś. Na drugi dzień zostałem napadnięty na korytarzu! – powiedziałem podniesionym głosem do Harrego.

 –Chyba pójdę po pielęgniarki. – odpowiedział stłumionym głosem.

-Nie, proszę. Zostań jeszcze chwilkę. – zatrzymałem Harrego, który wstał ze swojego miejsca. – Przepraszam… Poniosło mnie… Przepraszam.

-W zasadzie to liczyłem na taką Twoją reakcję. – powiedział z uśmiechem na ustach Harry. –Znaczy, że nie będziesz chciał, bym poszedł po lekarza. –odpowiedział speszony, na co ja też lekko się roześmiałem. –Nic się nie stało, Loui.

-Co się działo ze mną? Opowiesz mi tylko to i pójdziesz po te nieprzyjemne Panie w białych kostiumach. – Harry roześmiał się.

-Więc… Przyszedłem. Nie, przybiegłem, bo usłyszałem jakieś wrzaski w sali z korytarza. A Ciebie też już długo nie było… - głos Harrego zadrżał. – Wtedy.. wtedy zobaczyłem Ciebie z Malikiem. I rozpoznałem, że to on tak krzyczał… I się rzuciłem biegiem w Waszą stronę… - po policzku Harrego poleciała pojedyncza łza. – Ja go odepchnąłem… Ale to było takie nierozsądne! Wtedy ty upadłeś z hukiem… Ale ja nie zareagowałem na to! – Harry wykrzyczał to z ogromnym wyrzutem sumienia i żalem w głosie. Jego płacz narastał.

-Ha-harry… Chodź tu. – powiedziałem do Niego otwierając swoje ręce, by się we mnie wtulił. Zarówno ja, jak i On tego potrzebował. Styles zrozumiał o co mi chodzi, i wtulił się we mnie najlepiej, jak tylko potrafił. Ucałowałem jego włosy, by się uspokoił.

- I ja się zacząłem przemawiać z Zaynem… A ty tam leżałeś pod ścianą… Wtedy miałeś atak. Coś jak padaczki, ale to nie było to… Ja podbiegłem… Zayn ze mną. On był przestraszony, bardziej niż ja… Nie wiem czemu… - Harry pociągnął nosem i otarł łzy. – To się skończyło, ale nie oddychałeś.. zacząłem cię reanimować, Malik zadzwonił po pogotowie… i tak tu jesteś… ze złamanymi żebrami, nogą… straciłeś też trochę włosów na głowie…

-Jak trochę? – spytałem z jękiem.

-Tak trochę dużo, ale już włosy CI odrastają… Nim stąd wyjdziesz to będziesz miał tą samą, piękną fryzurę. – pocieszył mnie Harry. – Och, mam dalej Cię informować o twoim stanie zdrowie? – przytaknąłem głową. – Więc… na wskutek upadku doznałeś wstrząsu mózgu… Zagrożona była twoja pamięć… i chyba to wszystko… masz parę siniaków na brzuchu, jednak te już się goją. Jak się czujesz? – spytał z troską.

-Cóż… cud, że żyję. – powiedziałem z uśmiechem.

-Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że już się obudziłeś! Znaczy wybudziłeś, bo byłeś w śpiączce. Dwa tygodnie…

-Ojej. To co dzisiaj mamy? – spytałem z niedowierzaniem.

-Jak nastanie dzień będzie siódmy dzień marca. Tak bardzo przepraszam! Boże, nie wiem czemu tak postąpiłem! – Harry zaniósł się płaczem.

-Ej, Kocie… proszę.. nie płacz, przecież nic się nie stało. Żyję, tak? Wszystko się zagoi w kilka tygodni. Mój mózg i wszystkie inne narządy jak na pierwszy rzut oka funkcjonują dobrze, tak? Badania to potwierdzą. Spójrz na mnie. – Harry spojrzał na mnie swoimi szmaragdowymi oczami. – Dziękuję, że tu jesteś. Dziękuję, że to Ciebie mogłem oglądać zaraz po przebudzeniu. – pogładziłem Harrego po policzku. – Kocham Cię. – zbliżyłem swoje usta do Jego warg i zamknąłem je w pocałunku. – Ups. – szybko przerwałem. – Mój oddech wcale nie musi być idealny do pieszczot takiego typu. – uśmiechnąłem się do Harrego, opierając się czołem o czoło.

-Och, daj spokój. Było idealnie. – powiedział Harry i złączył nasze usta w długi i namiętny pocałunek. – Teraz to już idę po te niemiłe panie. – Harry prychnął stając koło łóżka.

-Już tęsknię…. – powiedziałem z udawanym grymasem niezadowolenia na twarzy.

-To wyobraź sobie co ja czułem przez ostatnie, ponad, dwa tygodnie. – odpowiedział Harry z uśmiechem kierując się ku wyjściu. – A, nie wiem czy Ci wspominałem… - zaczął Styles stojąc w drzwiach. – Zayn Malik też jest w szpitalu. W tym szpitalu. – powiedział Loczek opuszczając pomieszczenie, a ja poczułem, jak moja głowa opata na poduszkę w szoku po usłyszanej wiadomości.

Chciałem pozbierać te wszystkie myśli, które teraz kotłowały się w mojej głowie. Chciałem się zastanowić nad tym, co przeżywał Harry przez ten cały czas. Jak się czuje moja mama? Czy Dziewczynki też tu są? A Liam i Niall – co u Nich? I Zayn… co on tu robi? Co mu się stało?

Chciałem też… nie wiem… podziękować Bogu, że żyję? Chodź nie wiem czy to właściwe… Wyrzekłem się Go, gdy odkryłem swoją orientację… Dziękuję, że żyję. Pomyślałem i przymknąłem oczy.

-Witaj, Lou! Miło Cię widzieć nie-śpiącego! – przywitał mnie radosnym głosem wysoki, szczupły mężczyzna w okularach, obok którego maszerowały dwie pielęgniarki. Zza szklanej szyby Harry odsłonił dla mnie swój szereg białych zębów, a z palców ułożył serce. Na mojej twarzy zagościł niezwykle szeroki uśmiech. Dziękuję, że żyję.

Witajcie Wszyscy!
Kolejny, trochę opóźniony rozdział (wczoraj najbardziej leniwy dzień tych wakacji) oddany w Wasze skromne ręce. Kiedy następny? W poniedziałek lub wtorek po południu. Co do dalszych części, kiedy będą się pokazywały - sam nie wiem, wszystko zależy od mojego planu lekcji.
Dziękuję za komentarze, wejścia i liczę na więcej!
muah
PS widzieliście tą nową ikonkę na moim bloggerskim profilu? *-___*

Rozdział 14

-Więc.. – zacząłem w oczekiwaniu na Liama i Nialla – ten tatuaż. Wytatuowałeś sobie tą myśl, bo…

-Bo wcale nie spieszy mi się do bycia dorosłym. Życie traktuję jako dzieciństwo – beztrosko, z uśmiechem na twarzy. Nie ma u mnie tak, że jak mam już osiemnaście lat to będę się nazywał dorosłem. Nie. Jestem dzieckiem. Zawsze nim będę.

-Dokładnie. – skwitowałem. – Lubię twój styl życia, wiesz? Od początku miałem Cię za duże dziecko. – posłałem ku Harremu uśmiech.

- Dziękuję za komplement. – Styles roześmiał się.

-Siemasz Larry. – z naszej rozmowy wyrwał nas Liam, który wtargnął z Niallem na tylnie siedzenie.

-Siemasz co!? – odwróciłem się z Harrym do tyłu, by posłać Chłopakom głupi wyraz twarzy.

-Louis I Harry to Larry. Larry Stylinson. – wyjaśnił Niall. Lekko się uśmiechnąłem, odwracając się do Harrego. Wnioskując po jego uśmiechu spodobał mu się ten pomysł.

-Cześć Niam. – przywitał tyły Harry wracając do poprzedniej pozycji. – Larry Stylinson… - wyszeptał cicho, uśmiechając się pod nosem. Ruszyliśmy na Oxford.

~poniedziałkowy lunch~

-Ym… zaraz wracam, muszę iść do toalety. – powiedział Harry wstając z miejsca.

-Co wczoraj robiliście? – spytał Liam z zainteresowaniem, gdy Loczek oddalił się na tyle, by nie słyszał naszej rozmowy.

-Byłem u Harrego. Na obiedzie… i zostałem na śniadaniu. – powiedziałem spokojnym głosem bawiąc się moimi palcami pod stołem. Zaraz poleci z ust Liama milion pytań…

-Wohaa! – zareagował Niall. – Wczoraj była niedziela. Wiesz co to oznacza?

-Noo.. – jęknąłem. – Wiem. Cieszę się z tego, ale było kilka niezręcznych momentów.

-Jakich? – spytał Payne.

-Ym.. na przykład… po obiedzie poszliśmy na spacer po okolicy i natknęliśmy się na Malika. I Harry tak dziwnie zareagował.. omal mi nie zgniótł ręki. Z resztą Zayn wcale nie lepiej. To coś szklanego co trzymał w dłoniach narobiło dużo huku, gdy się tłukło. I wpatrywał się w nas przez kilka sekund z wyciągniętymi przed siebie dłońmi, a później ruszył szybkim krokiem przed siebie. – spojrzałem na Liama, który wydał się tym nieporuszony. Oni też coś wiedzą.

-Co na to Harry? Spytałeś się co znaczyła jego reakcja? – ze stoickim spokojem spytał mnie Liam, jednak jego mokre ręce go zdradziły.

- Nie chciał o tym mówić. Ty też nie chcesz o tym mówić. Wy – wskazałem palcem na ich dwójkę – coś wiecie. Ba, myślę, że wiecie wszystko. A ja nie wiem nic.

-Wiemy. – odezwał się Niall, na co Liam go spiorunował wzrokiem. – No co! To nasz przyjaciel, prawda? – zwrócił się do Payne, który wywrócił oczami.

-Coś tam wiemy. Z pogłosek, które krążyły po uczelni. Jednak myślę, że musisz poprosić Harrego, by Ci to wyjaśnił… - Liam posłał ku mnie lekki uśmiech i dotknął moich splecionych palcy na stole, jako znak pocieszenia. – Coś jeszcze się wydarzyło?

-Ym.. Harry nie jest gotowy na… ym… na wszelkie bliższe kontakty niż całowanie i przytulanie. – powiedziałem na jednym tchu.

-Och… ma dopiero 18 lat, zrozum Go. – skwitował Niall. Jego wypowiedź mnie zaskoczyła.

-Rozumiem to, szanuję to i cieszę się na swój sposób z tego. Nie mam do niego żadnych pretensji. Ale Liam się spytał czy coś się jeszcze wydarzyło, więc odpowiedziałem. – uśmiechnąłem się pogodnie w ich stronę i w tym samym momencie zauważyłem Harrego wchodzącego na stołówkę. Wyprostowałem się na krześle – dopiero teraz zauważyłem, że razem z Liamem byliśmy pochyleni nad blatem – i wziąłem małą porcję sałatki owocowej.

-Coś mnie ominęło ciekawego? – spytał Harry, gdy dołączył do nas.

-Raczej nie. Mówiłem Louisowi, że Dwa dni w Nowym Jorku to bardzo fajny film. – powiedział Liam.

-Ach tak, coś tam o tym słyszałem. – skwitował Harry.

Lubię ten wspaniały moment, gdy podczas naszego lunchu każdy zaczyna zajmować się sobą. Ja ten czas wykorzystuję nad rozmyślaniem oraz obserwowaniu innych. Właśnie wtedy spostrzegłem, że dzisiaj nie ma Zayna Malika na uczelni. Cóż… ucieszyłem się lekko z tego powodu, bo nie musiałem ukrywać się i chronić od tego spojrzenia, którego sprawa jest bardzo poplątana. Wszyscy o niej wiedzą, ale nikt nie chce mi powiedzieć. Nawet przyjaciele, a co dopiero chłopak! Gdzieś tam w głębi byłem na nich wkurzony.

Może Zayn Malik… w zasadzie nie wiem co może. Nic ciekawego nie przychodzi mi do głowy. Ba, nawet nic nie-ciekawego mi nie przychodzi do głowy. Pustka, echo obija się o ściany.

-Hej, Kocie. – poczułem ciepły oddech na policzku. Odwróciłem się lekko i napotkałem szmaragdowe oczy. Lekko musnąłem usta Harrego.

-Hej. Jak tam? – lekko się uśmiechnąłem obejmując chłopaka z kręconymi włosami w pasie. – Może brzoskwini? – nadziałem na widelec mały kawałek owocu i nakarmiłem nim Stylesa. Chyba musiało to wyglądać komicznie, ale nie przejmowałem się tym.

-Ym, dziękuję. A tu dobrze, jak zawsze. – cicho roześmiał się. – Nudziło mi się, więc przyszedłem do Ciebie.

-Dobrze zrobiłeś. – ucałowałem Harrego we włosy i ponownie wybrałem z plastikowego naczynia kawałek owocu, który posłałem ku chłopakowi obok. Pierwsi studenci zaczęli opuszczać stołówkę.

-Ugr, czemu ta godzina tak szybko mija a wykłady się dużą? – odezwał się Niall kończąc swój posiłek.

-Wszystko co dobre, szybko się kończy, kochanie. – skwitował Liam podnosząc się z krzesła.

-Nie chce mi się wstawać. Tak mi dobrze u Ciebie. – powiedział cicho Harry.

-Słodzisz mi. – szepnąłem mu, klepiąc go w plecy by się ruszył, co zrobił niechętnie. Pozbierałem wszystkie naczynia i ruszyłem z nimi do miejsca ich oddawania – wielkiego pojemnika w jednym z kątów pomieszczenia. Gdy ruszyliśmy do sali wykładowej objąłem Harrego.

-Tak lepiej. – usłyszałem z ust Stylesa i lekko się uśmiechnąłem. Za długo ten spacer nie trwał, bo nasz cel znajdował się kilka metrów od stołówki. Zajęliśmy z Niamem miejsca pod oknem i przygotowaliśmy się do zajęć.

-Witajcie w ten piękny, zimowy poniedziałek! – przywitał nas profesor. Zaczął się niezwykle, kolejny, nudny wykład.

-Myślę, ze muszę iść do ubikacji. – powiedziałem cicho do Stylesa i udałem się do WC. Na korytarzu panowała cisza, tylko uderzenie moich stóp odbijało się echem. Pomyślałem, że jest tu naprawdę za spokojnie. Roześmiałem się sam do siebie. Co ty gadasz Tommo, co ty gadasz. Załatwiłem to, co miałem załatwić i przyspieszonym krokiem ruszyłem do Sali. Nie, nie do Sali. Ruszyłem do Harrego, podśpiewując Jego piosenkę, którą napisał dla mnie – tak myślę, że dla mnie – i zaprezentował mi ja wczorajszego popołudnia w parku. Wtedy poczułem mocne szarpniecie w prawy bok.

-Ty skurwielu! Ty jebany pedale! – Zayn Malik pojawił się znikąd przy moim boku.

Z impetem pchnął mnie na pobliską ścianę. Poczułem, jak tylnia część mojej głowy uderza w kant. Obraz mi się rozdwoił, jakby gałki oczne wirowały bezwładnie. Po kilku sekundach wszystko wróciło do normy. Wtedy poczułem przeszywający ból w czaszce. Odruchowo dotknąłem się owego miejsce i poczułem na swoich palcach czerwoną, gęstą maź. Przymknąłem oczy.

 –Ty skurwielu! Zajebie Cię! Zobaczysz! – Zayn Malik wykrzykiwał mi w twarz obelgi. Kurczowo trzymał moją bluzkę. –Co to kurwa jest, że ty masz to, czego ja nie mogę mieć!? Nie tak do kurwy się umawiałem z tym u góry. – czarnowłosy chłopak uniósł mnie lekko do góry i ponownie pchnął mnie na ścianę. Ból rozszedł się po głowie, przez klatkę piersiową do palców u nóg.

 –Jak Was wtedy zobaczyłem… Ciesz się, że wtedy na Ciebie się nie rzuciłem, cioto. – roześmiał się gorzko. –Myślisz, że mam ochotę na Was patrzeć!? Patrzeć na Ciebie, na Twoją piękną twarzyczkę i stylowe ubranie!? Patrzeć na Ciebie jak się obściskujesz z Harrym na uczelni!? Patrzeć na Ciebie i na twoją kurewską przyjaźń z Niallem i Liamem!? Tak, ich też chciałem mieć tylko dla siebie! Ten, co ma to, o czym ja pragnę od dawna, nie będzie chodził po tej ziemi! Zrozum to. – jego głos szumiał mi w głowie. Czułem, jak krew spływa mi po szyi i leci ciurkiem wzdłuż kręgosłupa. Traciłem przytomność. Nie wyłapywałem sensu wypowiedzi Zayna.

 – Pobicie na korytarzu w Oxfrodzie. Ze skutkiem śmiertelnym? – spytał ironicznie. – Chcesz tego!? – wykrzyczał jeszcze bardziej uniesionym głosem. Nic nie odpowiedziałem. –Ha, milczenie uznam za potwierdzenie. – wtedy poczułem ból w prawej noce. Czy On mi ją złamał? Z moich ust wydobył się cichy jęk. Cichy, bo na nic więcej nie było mnie stać. Kolejny cios. Tym razem w brzuch, tuż pod żebrami. Fala bólu ogarnęła całe moje ciało. Moje ręce uniósł do góry i plunął mi w twarz. Kolejny cios. Czułem się poniżony. –Takie piękne ręce… Nie pozwolę na to, by nic im się nie stało.

-Zostaw go! – usłyszałem krzyk. Znajomy krzyk. Znajomy głos. Dźwięczny, chrypliwy… To głos Harrego. Chyba tak się nazywał. Odwróciłem się w tym kierunku, skąd dobiegał moich uszu owy dźwięk. Zobaczyłem, jakby przez mgłę, biegnącego w moim, w zasadzie to w naszym kierunku lokowatego chłopaka. Poruszał się on niezwykle szybko. Gdy był kilka metrów ode mnie, zauważyłem, że po policzkach spływają mu łzy, a na twarzy maluje się złość, agresja. – Ty chuju! Zostaw Go! – wykrzyczał owy chłopak do Zayna Malika i odepchnął go ode mnie. Bezwładnie opadłem na podłogę. W ciemności, która zapanowała przed moimi oczami, zobaczyłem, jakby w oddali, jasny punkt. 

Witajcie!
Kolejna część za nami - nie byle jaka (aczkolwiek krótka), bo w końcu się dowiedzieliście nieco więcej o Maliku :) Za wejścia, komentarze dziękuję! Na kolejny rozdział zapraszam... w piątkowy wieczór ;)
#1love

Rozdział 13

-Lou… - wysapał Harry przez zaciśnięte usta, gdy całowałem jego szyję i odpiąłem jeden z guzików koszuli. – Loui… Pro-proszę…. – powtórzył Styles. – Możesz spojrzeć na mnie? – powiedział zdenerwowanym głosem, co mi się nie spodobało. Spojrzałem na jego twarz i jej wyraz zbił mnie z tropu. Malował się na niej grymas… bliżej nieokreślony grymas, ale nie szczęścia, tylko… bólu? zwątpienia?

-Co-co się stało? – spytałem zatroskanym głosem. – Proszę, otwórz oczy. – posłuchał mnie.

-Lou. Nie wiem do czego dążysz, ale… ale ja nie jestem gotowy. Jeszcze…  - powiedział na jednym tchu patrząc się na mnie. – Kocham Cię. Kocham Cię, ale nie jestem gotowy, by to zrobić. Prze-praszam, jeśli.. – jego głos się załamał.

-Hej, Harry. – pogładziłem Go po policzku. – Nie płacz, nic się nie stało. Rozumiem to. – odgarnąłem z jego czoła zabłąkany kosmyk włosów. Usiadłem obok niego, schodząc z jego ciała. – Spójrz na mnie. – pociągnąłem za podbródek twarz Harrego. – Rozumiem to. Ufam Ci, że mnie kochasz. Nie chcę, by nasz pierwszy raz kojarzył Ci się z bólem. I.. chyba nie chcę go przeżywać, gdy na dole siedzi twoja mama i Josh – Harry lekko się uśmiechnął. – Dobrze, że mi o tym powiedziałeś. – starłem pojedynczą  łzę, która poleciała po policzku. – Hej, czemu płaczesz? – uśmiechnąłem się pogodnie.

-Bo-bo ty jesteś starszy. O ponad dwa lata. I ty masz inne potrzeby. I nie sądziłem, że będziesz tak wyrozumiały dla mnie. – Harry rzucił się na moją szyję, przewracając nas na łóżko. Loczek rozpłakał się w moich ramionach, co mnie.. nie zszokowała, ale zaskoczyło? Tak czy inaczej było to bardzo przyjemne uczucie.

-To, że jestem starszy, nie oznacza, że mam ochotę kogoś gwałcić, Harry. Kocham Cię, ty mnie kochasz. Nie potrzebują takowego potwierdzenia naszej miłości, dobrze? Zrobimy to, jak oboje będziemy gotowi. – Harry spojrzał na mnie ocierając oczy nadgarstkami. Lekko się uśmiechnął.

-Kocham Cię. Oh, to takie głupie, że w przeciągu kilku minut powiedziałem kilka razy, że cię kocham. – Harry roześmiał się, a ja go ucieszyłem namiętnym pocałunkiem. Z delikatnością położyłem Harrego na łóżku, gładząc go po plecach. Przerwałem pocałunek. Nasze twarze były zaledwie kilka centymetrów od siebie.

-To nie jest głupie. Kocham Cię. Nie wiem czy już to mówiłem, ale kocham Cię. Och, nie wiem czy to ważne, ale kocham Cię! – Harry roześmiał się.

-Chodź tu do mnie! – Styles podparł się na łokciu i zamknął nasze usta w pocałunku. –Koooocham Cię. – wybuchnąłem śmiechem w twarz Harrego, po czym położyłem się koło niego, karząc mu , by mnie objął.

-Która godzina? – spytałem Harrego. Totalnie straciłem poczucie czasu!

-Ym… Za dziesięć dziewiąta. – odpowiedział Loczek patrząc na telefon.

-Och, to pora się szykować spać, kocie. – powiedziałem z żartem.

-Cóż.. szykować się możemy, ale spać nie musimy. Może obejrzymy jakiś film? – zaproponował Harry.

-Ym… czemu nie. – stwierdziłem.

-To idź się umyj czy jak tam chcesz, a ja tutaj naszykuję wszystko. W łazience na pralce naszykowałem Ci wcześniej ręcznik i coś na typ piżamy. Chyba Ci się spodoba…

-Ha. – rozłożyłem ręce przed sobą. – Przyjdę tu, i zastanę kino, a nie pokój. Miałeś wszystko zaplanowane Harreh!

-Tak, tak. I Ci to nie przeszkadza. Już tak nie udawaj, tylko idź do tej łazienki. – wyganiał mnie Styles spychając z łóżka.

Wyszedłem na korytarz i poszedłem do łazienki. Rozebrałem się szybko, wziąłem równie szybki prysznic. Sięgając ręcznik z wcześniej wskazanego miejsca na podłogę spadł mój strój nocny – bokserki oraz koszulkę na ramiączkach. Harry pomyślał również o szczoteczce… Pokręciłem z niedowierzaniem głową. Po ok. 15 minutach opuściłem łazienkę i udałem się do pokoju gdzie nikogo nie zastałem. Na szczęście nic się tu nie zmieniło. Jedynie zostały zapalone lampki przy łóżku, więc w pomieszczaniu panował przyjemny półmrok, a laptop, który stał tam, gdzie jeszcze kilka minut temu przytulałem się z Harrym, właśnie się uruchomił. Usiadłem przy biurku.

- Długo czekasz? – krzyknął Harry otwierając drzwi nogą. Był załadowany drugą kołdrą oraz miską popcornu. Spojrzałem na niego głupim wyrazem twarzy. – Cóż… wg mamy osobne kołdry to najlepszy środek antykoncepcyjny. Tak na wypadek czegoś. – Harry roześmiał się rzucając pościel w kąt, a naczynie postawił między poduszkami.

- Taaaak. – pokiwałem głową śmiejąc się. – Teraz ty idź się naszykować. Och, i dziękuje za piżamę. Wyglądam świetnie.

-Jaka pewność siebie. – powiedział Harry, podchodząc do mnie. – Wyglądasz świetnie. – potwierdził i złożył na moich ustach pocałunek. – Napisz do Liama. – rzucił wychodząc z pokoju.

-Jasne. – odpowiedziałem, choć raczej sam do siebie niż do Stylesa. Przeniosłem się na łóżko, gdzie naszykowałem miejsce do spania (póki co – oglądania filmu) oraz przyciągnąłem do siebie laptopa. Wygodnie się usadowiłem w pozycji półleżącej i zamierzałem napisać tego esa. – Ughr! Telefon. – sprzęt został na biurku. Musiałem opuścić moje legowisko – a było tak pięknie.

Bądź u Nialla na 8. Przyjadę po z Harrym. Kooocham cię <33

„Wyślij”. Po dostaniu potwierdzeniu o dostarczeniu wiadomości do Payne, ponownie się ułożyłem na łóżku. Nie siedziałem długo sam, gdyż zaraz pojawił się Harry.

-Jestem! – krzyknął.

-Czuję. – uśmiechnąłem się do Harrego i poklepałem miejsce koło mnie, by położył się. – Co oglądamy?

-Ym.. nie wiem. – odpowiedział Harry siadając koło mnie. Przywitał mnie krótkim pocałunkiem. – Włącz Przed Świtem. Trochę się pośmiejemy z Kristen, poudajemy, że scena porodu nas przeraża i takie tam – roześmiał się Styles.

- Już się robi. – szybko znalazłem plik z filmem w folderze i położyłem laptopa w naszych nogach. Położyłem głowę na ramieniu Harrego. – Truskawka. Jesteś jeszcze bardziej słodszy. – uśmiechnąłem się do Harrego, którego objąłem mnie swoim ramieniem.

- Miłego seansu, Louh. – powiedział grzecznie, całując mnie w czubek głowy.

-Wzajemnie. – uśmiechnąłem się.

Na ekranie osobistego komputera właśnie pojawiały się sceny ślubu Belli i Edwarda. Była to 15 minuta filmu, a ja czułem się, jakbym właśnie obejrzał godzinę jakiegoś seansu. Nudziło mi się. Postanowiłem pozaczepiać Harrego.  Swoim kciukiem jeździłem po odsłoniętym udzie, podziwiałem mięsnie brzucha, które idealnie opinały się przez podkoszulek. Nie sadziłem, że osiemnastolatek ma taką wspaniałą muskulaturę. Kciukiem w górę, w górę, aż Harry zachichotał.

-Ktoś tu ma łaskotki. – mruknąłem pod nosem i lekko się uśmiechnąłem. Wtedy zauważyłem coś bardzo interesującego. Przez owy podkoszulek zauważyłem na prawych żebrach (kilka centymetrów pod piersią) jakiś napis… Tatuaż. – Co to? – spytałem Harrego z ciekawości, gładząc owe miejsce.

-Dzieciństwo to królestwo, w którym nikt nie umiera. Cytat Edny Millay. Prezent od siebie dla siebie na osiemnastkę.

-Och, bardzo przyjemna myśl… - przez chwilę się zastanowiłem nad tym, co powiedzieć. – Mogę zobaczyć to?

-Oczywiście. – odrzekł Harry z uśmiechem, siadając i podwijając koszulkę. Moim oczom pojawił się czarny, starannie wytatuowany tatuaż. Bardzo mi się podobał.

-Dzieciństwo to królestwo, w którym nikt nie umiera… - przeczytałem przejeżdżając placem po kolejnych słowach. – Poczekaj. Gdzieś to słyszałem już.

-Kilka minut temu na początku filmu. – podpowiedział mi Harry z uśmiechem, wracając do poprzedniej pozycji. Wróciłem do wyznaczania kciukiem ścieżki przez tors Harrego. W głowie miałem chaos, ponieważ chciałem odgadnąć co dla Stylesa oznacza ta myśl. Miałem już kilka teorii, ale nie byłem jeszcze gotowy by je ujawnić. Harry ponownie zachichotał.

-Przestań. – powiedział przez śmiech.

-Nie. – podniosłem się i go pocałowałem, jednak po chwili ponownie wyznaczałem na jego ciele ścieżkę. Po kilkakrotnym przejechaniu w tą i powrotem palcem po górnej części ciała Harrego, swobodnie położyłem rękę na brzuchu chłopaka, tak, by zaimprowizować uścisk. Nie wiem jak długo oglądałem film w takiej pozycji, ponieważ oddałem się w objęcia Morfeusza.

Na swojej twarzy poczułem wlewające się przez okno poranne promienie słoneczne. Otworzyłem oczy i to co zobaczyłem było lepsze niż to, co czułem. Zobaczyłem twarz anioła, wokół której rozpościerała się łuna światła. Zobaczyłem twarzy Harrego – nieskazitelnie piękną z szmaragdowymi oczami, wokół których opadały brązowe loki – w promieniach słonecznych.

-Dzień dobry. – przywitał mnie grzeczni.

-Witaj. – odpowiedziałem i przybliżyłem się, by złożyć pocałunek na jego ustach. – Jak się spało?

-Świetnie. Czuć ciepło drugiej osoby przez całą noc? Coś niesamowitego.  Tobie?

-Równie dobrze, ale zobaczyć twarz ukochanego zaraz po otwarciu oczy? Równie coś niesamowitego, jak czucie ciepła. – skwitowałem.

-Och, gdyby nie to, że za godzinę musimy być u Nialla… chętnie bym przeleżał z Tobą pół dnia, rozmawiając o niczym konkretnym. – powiedział Harry z lekkim uśmieszkiem.

-To by było zbyt piękne… Więc wstajemy. – powiedziałem, siadając na łóżku. – To idź do łazienki, a ja tu sprzątnę.

-O nie, nie. Ty idziesz, ja sprzątam. Jesteś moim gościem. No już. – Harry ponownie mnie wygonił z pokoju. Pospiesznie podążyłem do łazienki, by zażyć porannej toalety. Po obmyciu się, uczesaniu i pożyczenia od Harrego Jego per fum poszedłem do pokoju, gdzie na łóżku były już naszykowane ubrania – granatowe rurki oraz bluzka z kieszonką.

-Może być? – spytał Harry, który siedział na obrotowym krześle.

-Idealnie. – odpowiedziałem i zacząłem się ubierać.

-Idealnie. – potwierdził Harry, gdy zaprezentowałem się mu w całej okazałości.

-No już, teraz ty. Mykaj mi stąd.

-Już, już. – ruszył Harry ze swoimi ubraniami do łazienki, po drodze pokazując mi język. Wczorajsze ubrania poskładałem i naszykowałem do zabrania do samochodu. Położyłem się na pościelonym już łóżku i zanurzyłem się w moim morzu marzeń.

- Fajnie, ze potrafisz zasnąć w ciągu 15 minut. – skwitował Harry, gdy wszedł do pokoju.

-Nie śpię. – odpowiedziałem siadając na łóżku i przecierając oczy. – Idziemy?

-Yhym. Śniadanie. Pewnie już mama naszykowała. – wyciągnął ku mnie dłoń i podniósł mnie z legowiska. Podziękowałem mu pocałunkiem. Wziąłem ubrania i ruszyliśmy na dół.

-Dzień dobry! – krzyknąłem do Anny, gdy ta nas zobaczyła na schodach. – Cześć Josh!

-Och, witajcie! W końcu! Spóźnicie się na zajęcia! – przywitała nas Anna.

-Spokojnie, mamo.

-Jasne, jasne. Na stole w kuchni przygotowałam dla was płatki i kanapki z nutellą. Smacznego!

-Dziękujemy. – odpowiedziałem w naszym imieniu. – Kochaną masz tą mamę. – powiedziałem do Stylesa, gdy opuściliśmy salon.

-Wiem, nie musisz mnie w tym utwierdzać. – odpowiedział z uśmiechem i wziął się za swoją porcję śniadania. Postąpiłem tak samo.

Dobry!
(podobno) nieszczęśliwa trzynastka już za nami ;) Od przyszłego tygodnia dodawanie rozdziałów wraca do normy, wiec zapraszam we wtorek :)
WOW! Ponad 6100 wejsć! loooov ya guyz!
PS jestem gotowy na zlinczowanie mnie na tt/ w komentarzach hahaha

Rozdział 12

-Oh, to Harry nic nie wspominał, że ćwiczy śpiewanie. – wiadomość Josha, kuzyna Harrego, który z Nim mieszkał zaskoczyła mnie.

-Lou, zjadłeś już te lody? Może przejdziemy się? Spalisz te kalorie po dzisiejszym obiedzie. – odezwał się wręcz niemiłym głosem do mnie oraz do Josha, którego piorunował wzrokiem – zapewne miał mu za złe, że powiedział mi jeden z jego sekretów, które chciał przede mną zataić.

-J-jasne. Możemy iść. – posłałem mu niepewny uśmiech i ruszyłem do drzwi, by ubrać się na wyjście na zewnątrz. –Harreh, najpierw mnie poganiasz, a później ja na Ciebie muszę czekać. – powiedziałem, gdy byłem gotowy i wywróciłem oczami.

-No już, już. Też jestem gotowy, chodźmy. – Harry pojawił się w przedpokoju ubrany w płaszcz zimowy, czapkę, rękawiczki oraz szalik. Wyszliśmy przed domem i bardzo szybko poczułem, jak ktoś ściska moją dłoń.

-Dzień dobry, jak się masz? – spytałem z zadowoleniem Harrego.

-Witaj, mam się dobrze. Wspaniały obiad, nieprawdaż? – odrzekł z klasą.

-Tak, masz rację. Masz bardzo sympatyczną mamę oraz równie przyjaznego kuzyna. Dlaczego mieszka z Wami? Studiuje w Londynie? – spytałem z zaciekawieniem. Nie rozumiałem jego sytuacji.

- T-tak, stu-u-diuje. – zająkał się Harry.

-Jeśli nie chcesz mówić, to nie musisz. Zrozumiem to. Ale ciekawi mnie jego osoba. –

-N-nie. To znaczy. Oh, nie mam nic do stracenia. Szczerość to podstawa, prawda? – spytał, nie oczekując  odpowiedzi.

-Ha, podstawa? I kto to mówi? – roześmiałem się.

-Jesteś na mnie zły, że nie powiedziałem Ci o mojej pasji do muzyki? – spytał Harry z nutą skruchy w głosie.

-Ym… trochę jestem zły. To jest twoje największe hobby, coś, co kochasz robić i nie podzieliłeś się ze mną tą informacją, Harry. – odwróciłem się do Loczka i spojrzałem w jego oczy.

-Przepraszam… nie chciałem Cię urazić.

-Dobrze, kochanie. – złożyłem krótki pocałunek na ustach Stylesa. – Masz zamiar to rozwijać? Żyć z tego?

-Nie wiem, nie jestem aż tak dobry, jak sobie wyobrażasz. – odpowiedział Harry ze skromnością.

-Oh, ale na casting do x factora zawsze można pójść. – uśmiechnąłem się do Harrego na zachętę.

-Ta, można. I usłyszeć ‘nie’ od Simona.

-Przekupię Go. Zagrożę mu, że jak Cię nie przepuści to uciekną z domu czy coś w tym stylu. – Harry roześmiał się.

-Chodź tu, w stronę takiego małego urokliwego parku. – wtrącił w rozmowę. – Śmiem wątpić, że dla mnie porzucisz apartament w centrum Londynu.

-Taa, też wątpię. – roześmiałem się. – Ale! Czego się nie robi dla ukochanej osoby? – spojrzałem na twarz Harrego, na której zagościł ogromny uśmiech.

-Wracając do Josha. – Styles zmienił temat – mieszka z Nami, ponieważ Jego rodzice zginęli kilka lat temu w wypadku samochodowym.

-Och, to straszne.

-Tak, ale proszę, nie traktuj teraz Josha jako sierotę. Nie lubi tego. Żyje normalnie, jak ja czy ty. Mogę na Ciebie liczyć, prawda? Widać, że Cię polubił.

-Jasne, to nie wpłynie na nasze relacje. Też go polubiłem. – zapewniałem Harrego.

-Cieszę się. – skwitował Harry, który zacisnął nasz uścisk dłoni, niemal miażdżąc mi palce. –Ha-harry puśc mo.. – spojrzałem na Harrego. To co zobaczyłem zbiło mnie z tropu.

Na młodocianej twarzy, na której gościł przed chwilą uśmiech teraz malowała się złość. Szmaragdowe oczy wbijał w jakiś punkt na drugiej stronie ulicy, z którego po chwili usłyszałem huk tuczącego się szkła. Momentalnie i ja spojrzałem w tamtym kierunku. Moje oczy napotkały postać Zayna Malika, która stała zszokowana z rozłożonymi rękami i wpatrywała się w naszą dwójkę. Stał nad roztłuczonym szkłem, więc to pewnie on wywołał ten huk sprzed kilku sekund. Nie musiałem czekać długo, by Malik się ocknął i bardzo szybkim tempem ruszył przed siebie – niemal biegł.

-C-co to było? I-i twoja reakcja. – mówiłem z niedowierzaniem.

-Zayn Malik to był. Nie poznałeś? – odpowiedział wrogo Harry.

-A-ale twoja rekacja! Omal mi ręki nie zmiażdżyłeś! Co to ma znaczyć? – spytałem z rządzą odpowiedzi.

-Nie lubimy się. Bardzo się nie lubimy. – skwitował Harry i raczej nie chciał słyszeć kolejnych pytań.

-Aha, fajnie wiedzieć. – skwitowałem i odwróciłem głowę w drugą stronę, by podziwiać piękno zabudowań Croydon.

-Oh, przepraszam, Lou. Ja po prostu nie mam ochoty o Nim rozmawiać teraz, nie, gdy chcę z Tobą spędzić piękne chwile w niedzielne popołudnie. Kiedyś Ci powiem wszystko, dobrze? Obiecuję. – odezwał się po kilku minutach Harry, gdy szliśmy parkową alejką.

-D-dobrze. Nie odpuszczę Ci tego. – odpowiedziałem hardo. – Kocham Cię.

-Też Cię kocham, dobrze o tym wiesz. – odpowiedział Harry. – Idziemy na plac zabaw? – spytał z łobuzerskim uśmieszkiem na ustach. Roześmiałem się.

-Dla Ciebie wszystko, Kocie. – odpowiedziałem miedzy kolejnymi salwami śmiechu i poczułem siłę ciągnięcia Harrego do huśtawek przez śnieg.

-No szybciej, bo nam ktoś zajmie! – wykrzykiwała ze uśmiechem na twarzy Harry.

-Ale tu nikogo nie ma, Hazz. – roześmiałem się do nieba. Styles dobiegłszy do jednej z bujanych atrakcji placu zabaw, usiadł na niej i pociągnął mnie za rękaw bym usiadł mu na kolanach. Nasze twarze były tak blisko siebie, że jego ciepły oddech otulał moje policzki.

-Mała przejażdżka na huśtawce? – spytał Harry składając na moich ustach krótki pocałunek.

-Szybciej to się zarwie, ale z Tobą jestem gotów nabić sobie kilka siniaków. – odpowiedziałem posyłając w stronę Harrego jeden z moich lepszych uśmiechów, co automatycznie spowodowało „wystartowanie” przejażdżki. Ułożyłem swoją  głowę w zagłębieniu szyi Harrego i zamknąłem oczy. Po kilku minutach do moich uszów doszedł cichy głos Harrego:

Baby You light up my world like nobody else
the way that you flip your hair gets me overwhelmed
but when you smile at the ground it ain't hard to tell
You don't kno-o-ow
You don't know you're beautiful!

-Co nucisz? Nie znam tego… - spytałem z ciekawością, spoglądając spod wachlarzu rzęs na twarz Harrego.

-Nie znasz, bo to jest zapisane tylko i wyłącznie w moim zeszycie z piosenkami. – odpowiedział spokojnie Styles. Przygryzłem dolną wargę nie wiedząc co odpowiedzieć. Przybrałem poprzednią pozę i wsłuchałem się w kolejne wersy nuconej przez Loczka piosenki.

If only you saw what I can see
You'll understand why I want you so desperately
Right now I'm looking at you and I can't believe
You don't kno-o-ow
You don't know, you're beautifu-u-ul!That's what makes you beautiful!

-Urocze. – powiedziałem cicho i ucałowałem Harrego w policzek.

-Zostaniesz na noc? – spytał Styles, gdy huśtawka przestała się bujać.

-Oh, nie wiem. Jutro szkoła, jestem umówiony z Niamem…

- Proooszę. Jak zjemy kolację będzie już późno, a do domu masz kilkanaście kilometrów. Dam Ci jakieś ubrania rano. Zapewne znajdziemy jakieś tam kolorowe rurki – Harry zaśmiał się cicho – i luźną koszulkę. I napiszesz do Liama, by stawił się jutro u Nialla, będzie w tedy po drodze tak trochę. Proooszę. – podejrzewam, że Harry miał to już wcześniej zaplanowane.

-Ugh, a co na to Twoja mama?

- Nic na to. Sama mnie prosiła bym cię zaprosił na noc. – Harry posłał ku mnie łobuzerski uśmiech.

-Czyli nie mam zbytniego wyboru. – skwitowałem i poczułem wibrację na udzie.

-Och, to pewnie Ona. – powiedział Harry podnosząc się z huśtawki i wyjmując telefon z kieszeni. – Kolacja za pół godziny, więc musimy już wracać. – czytając sms’a złapał moją dłoń i ruszyliśmy w drogę powrotną.

~Godzinę później~

-Wyśmienita kolacja! Cieszę się, że mogłem skosztować tej zapiekanki warzywnej, proszę Pani! – powiedział grzecznie po skończonym posiłku. Harry omal nie wypluł herbaty, gdy usłyszał moją pochwałę.

-Och, to ja się cieszę, że Ci smakowało, Lou. – odpowiedziała mi Anna.

-Pyszne, mamo. Jakiś nowy przepis? – odezwał się Harry.

-Tak, cały wczorajszy wieczór go szukałam!

-Chciała zabłysnąć przed przyszłym zięciem. – skitował Josh ze śmiechem. Mina Harrego – bezcenna, ja spaliłem buraka. Jedynie Anna zawtórowała śmiechem Joshowi.

-Może pójdziemy na górę? – spytał mnie Harry.

-J-jasne. – odpowiedziałem wstając z krzesła.

Harry z rodziną mieszkał w jednym z tych szeregowych, angielskich domków jednorodzinnych, za którymi był mały ogródek. Na parterze była kuchnia, ubikacja oraz salon połączony z jadalnią. Schody na górę prowadziły do pokoi domowników oraz łazienki. Wystrój był elegancki, skromny, który przypadł mi do gustu. W tym rodzinnym domku wszyscy się wzajemnie kochali i darzyli szacunkiem.

-Pierwszy po lewo. – odezwał się Harry gdy wchodziliśmy po schodach. Po przekroczeniu progu moim oczom ukazał się średniej wielkości pokój z brązowymi ścianami, na których były zawieszone dwa obrazy z puzzli. W jednym z kątów stała gitara, obok której swoje miejsce miało dwuosobowe łoże, które pełniło również rolę kanapy.

-Och, jaki sympatyczny pokój. – skwitowałem i uśmiechnąłem się.

-Nie wiem czy to komplement czy sarkazm.

-Komplement! – krzyknąłem rzucając się na łóżko.

-Świetnie. – odpowiedział Harry kładąc się koło mnie i włączając muzykę. – Jak Ci się podobało to popołudnie?

-Było bardzo fajnie. W tym domu czuć.. miłość, takie domowe ognisko. Nie to co w moim apartamencie…

-Tak, jesteśmy ze sobą bardzo zżyci. Czasem warto mieszkać w małym domku. Wtedy rodzina jest bardziej zżyta ze sobą. – oznajmił Harry głaszcząc mnie po policzku. Lekko przesunąłem się do Niego, by pobawić się Jego lokami. Wziąłem jeden z kosmyków i zacząłem przekładać go z palców do palców. Harry przymknął oczy, na jego twarzy zagościł lekki, jakby nieśmiały uśmiech. Przesunąłem swoją twarz nad jego i zamknąłem nasze wargi w pocałunku. Kontynuując pieszczotę, usiadłem okrakiem na jego udach. Harry gładził mnie po plecach, ja zaś wplotłem rękę w jego włosy.

-Kocham Cię. – powiedział Harry, gdy oderwał się od moich ust.

-Też Cię kocham, Harry. Na zawsze. – złożyłem krótki pocałunek na ustach Stylesa, by później składać krótkie całusy wzdłuż linii żuchwy, nadgryźć płatek ucha i dalej kierować się po szyi tą drogą obsypaną licznymi pocałunkami. Z ust Harrego wydobył się cichy pomruk szczęścia.

Siemacie,
już kolejny rozdział za nami, a na następny - trzeci w tym tygodniu - zapraszam w sobotni wieczór ;) Dziękuję za wejścia, komentarze - lov ya #1love
PS najbliższa sex scenka będzie dopiero w dodatkach - nie przewiduję porno części.
PS2 21 części to mało?