Rozdział 16

W 21 dniu, 10 godzinie i 34 minucie po przebudzeniu na salę wkroczyła moja mama.

-Hej Lou! – podeszła do mnie, całując mnie w czoło. – Jak się dzisiaj czujesz? To dobrze, że dobrze. – nawet nie zdążyłem otworzyć ust, by odpowiedzieć na zadane mi pytanie, a Jay kontynuowała swój, póki co, monolog. Swoja drogą, zdawała się być lekko podekscytowana. – Więc słuchaj. Ja tylko dzisiaj wpadłam na chwilę, bo widzisz… - zawahała się.

-Hej mamo, miło Cie widzieć. – wtrąciłem i posłałem ku niej radosny. – Więc gdzie się spieszysz? – spytałem, siadając na łóżku. Dzięki Bogu, w 6 dni po przebudzeniu, zostałem odpięty od wszelkich aparatur i przeniesiono mnie na zwykłą, dwuosobową salę. Mimo to, od początku drugie łóżko było wolne. –Za 3 godziny lecę do Ameryki. Po dziewczynki. Przylecimy w weekend.

-To świetnie! Zobaczę moje kochane siostrzyczki! – wykrzyczałem uradowany.

-Och, nie wiem czy aż tak świetnie… - odpowiedziała. – Nie mam serca, by Cię tu zostawić… W szpitalu, na te kilka głupich dni bez mojej opieki… - roześmiałem się, jednak szybko opanowałem się.

-Mamo. Dzisiaj mamy środę. Weekend jest za 3 dni. To tylko 3 dni. Przy moim stanie zdrowia nie ma się czym martwić. Swoja drogą, nie rozumiem po co tu mnie jeszcze trzymają. – odpowiedziałem, gładząc dłoń mamy.

Naprawdę tego nie rozumiałem. Bo naprawę czułem się już świetnie! Wszelkie siniaki znikły z mojej skóry, a gips, który miałem na nodze wcale nie był uciążliwy, ponieważ złamana była kość piszczelowa. Mimo, że było to złamanie w dwóch miejscach, gips otaczał tylko i wyłącznie łydkę. Cieszyłem się z tego, ponieważ nie utrudniało mi to w hulaniu po szpitalu. A głowa? Mój mózg jest cały, kości czaszki też, a włosy które straciłem przez konieczność ich wycięcia by założyć szwy (których również już nie było) również odrosły na odpowiednią długość, by się nie wyróżniały na głowie. Było ze mną już wszystko w porządku, więc nie widziałem sensu w tym, że kolejne dni nadal spędzałem w szpitalu. A może lekarze cos przede mną ukrywają?

-A po za tym, zapomniałaś o Harrym, który siedzi u mnie co najmniej pół dnia oraz o Liamie i Niallu, którzy są ze mną przez drugie pół dnia. – byłem im niezmiernie wdzięczny za to, że poświęcają tyle czasu mojej osobie! Jak opuszczę te szpitalne mury, muszę pomyśleć nad sposobem, w jaki im podziękuję… -Więc nie marudź, tylko leć po moje księżniczki. – lekko pstryknąłem mam w nos, na co się roześmiało.

-Szczerze mówiąc, nawet bez twojej błagalnych wypowiedzi bym po Nie poleciała. – Jay roześmiała się ponownie, a ja wytknąłem w jej stronę język.

-Więc o której wylatujesz?

- Po 5 mam wylot, więc na 4 muszę być na Heathrow. – spojrzałem na zegarek, który wskazywał 2:13

-Och, to musisz się zbierać. – mama przytaknęła głową.

-Jeszcze muszę jechać po walizki do Simona. – wtrąciła.

-A kiedy przylecicie i na ile?

-Będziemy tutaj w sobotę w południe i zostaniemy na tydzień. – mama powiedziała zostaniemy. Czyli, że decyduje się mnie już opuścić?

-Czyli w przyszłym tygodniu wylatujesz do Ameryki, tak? – spytałem, a mama przytaknęła z uśmiechem, jednak na jej twarzy przez chwilę zagościł grymas smutku. – Yhm… Dobrze. – posłałem ku niej uśmiech. – Zbieraj się, bo utkniesz w korkach. – zacząłem pospieszać Jay.

-Jasne, jasne. Po prostu masz mnie już dość. – powiedziała z humorem.

-Może. – skwitowałem z poważną miną, jednak długo tak nie wytrzymałem. – Miłej podróży. – podniosłem się z łóżka, by przytulić rodzicielkę i się z Nią pożegnać na te kilka dni.

-Jakby coś się działo, dzwoń, pisz. Czy nawet Harry niech napisze. Ma mój numer. – pokiwałem głową ze zrozumieniem. – Trzymaj się. – mama posłała radosno-smutny uśmieszek ku mnie wychodząc z sali, a ja pomachałem jej.  

Ponownie położyłem się na łóżku ze słuchawkami w uszach i zatraciłem się w temacie, który od kilku dni nie schodził z moich myśli – jak i kiedy powiedzieć mamie, że Harry to mój chłopak… Chociaż nie - w jaki sposób Jej to potwierdzić , ponieważ myślę, że moja mama nie jest ślepa i widzi w jaki sposób wymieniamy z Harrym spojrzenia, jak się zachowujemy w swojej obecności i że musimy czuć dotyk drugiego… Tak zdecydowanie się nie zachowują przyjaciele. Przynajmniej tak twierdzi Liam, który kiedyś opowiadał mi o tym, jak On sam odkrył, że czuje coś więcej do Nialla niż braterską miłość. Jak to Payne określił? W tym temacie ważne są szczegóły – np. te, które pewnie dostrzegała moja mama, a miałem ją za spostrzegawczą osobę.

~2 godziny później~

Ze snu wyrwał mnie wibrujący telefon. Zawsze ustawiałem budzik na 4:30, będąc tutaj w szpitalu, bo przed 5 przychodził Niam. A dokładnie o 4:54 – zawsze się zjawiali o tej porze w środy odkąd leżę na zwykłej sali. Miałem nieco ponad 20 minut, by ogarnąć swoje włosy i siebie samego – nie mam ochoty wysłuchiwać Liama, że znów spałem. Nie moja wina, że w szpitalu nie ma co robić – śpię całymi dniami i nocami, przez co jestem bardziej zmęczony niż wypoczęty…

~20 minut później~

O 4:57 chłopaki weszli na salę. Poczułem się zdesperowany, bo spóźnili się 3 minuty. Popadałem w jakąś paranoję.

-Brawo! W końcu jesteście. 3 minuty spóźnienia. – powiedziałem z ironią i roześmiałem się. – Ciekawe co takiego Was zatrzymało.

-Przepraszamy – wymamrotał Niall. – Musiałem zatrzymać windę, by obciągnąć do końca temu obok – wskazał na Liama, u którego zauważyłem krople potu na twarzy oraz rumieńce. – ponieważ biedulek nie mógł osiągnąć szczytu przez ciągłe biadolenie, o tym, że ktoś nas przyłapie. Stała gadka. – Niall wywrócił oczami a ja popadłem w histeryczny śmiech, a Niall mi zawtórował.

-Szybciej jestem w stanie uwierzyć, że Big Ben się opóźnia niż że wasza dwójka – wskazałem na Niama – „bawiliście” się w windzie szpitalnej. – powiedziałem, gdy razem z Niallem się uspokoiliśmy. Horan przybrał poważny wyraz twarzy.

-Ale ja serio mu obciągałem. Jeszcze mi i jemu stoi. Chcesz zobaczyć? – Liam sprzedał kuksańca Niallowi.

-Nie, dzięki! Wystarczy, że widzę to przez spodnie! – teatralnie zasłoniłem rękom oczy, jednak długo nie wytrzymałem bez śmiechu. – Jestem ciekaw, gdzie wy jeszcze uprawialiście seks… - wymamrotałem. – Ani mi się waż mówić! – wykrzyczałem do Horana, gdy ten otworzył usta, by pochwalić się swoimi seksualnymi przygodami. – Ty niewyżyty nastolatku. – powiedziałem i rzuciłem w Niego poduszką. – Siadaj Liam. – posłałem ku Niemu promienny uśmiech.

-Hej Lou! – podszedł do mnie, jak zawsze lekko speszony w takich chwilach, i przywitał mnie buziakiem w policzek. – Jak się mamy? – spytał, siadając na szpitalnym stołku.

-Oddaję. – powiedział obrażonym głosem Horan podając mi poduszkę. Stłumiłem wybuch śmiechu.

-Dzień jak co dzień. Mama poleciała dzisiaj do LA po dziewczynki, przylecą w sobotę na tydzień.

-O, to świetnie! Zobaczysz siostry w końcu! – powiedział radosnym głosem Liam.

-Taaa – posłałem ku Chłopakom uśmiech – i Harry też był do południa.

-Też mi nowość. – żachnął się Niall, na co Liam spiorunował go wzrokiem.

-Ej, o co Ci chodzi? – spytałem Blondyna. – Nic Ci nie zrobiłem. To ty mi chciałeś pokazywać swojego stojącego fiuta. – odpyskowałem mu.

-Od kiedy ty znasz takie słowa? – wtrącił się zainteresowany Liam. Zmroziłem go wzrokiem.

-Dobra, dobra. Ciężki dzień. Sorry… - wymamrotał Niall. Posłałem mu przepraszające spojrzenie.

- A u Was co? – spytałem z zainteresowaniem.

- Ja mam po prostu jakiś gorszy dzień. Sam się przekonałeś. – odpowiedział Horan.

-A ja tak jak zawsze. – odpowiedział Liam, przysuwając się do swojego chłopaka, by w końcu go objąć.

-Czemu gorszy? – spytałem Horana.

-Nie wiem, tak jakoś. – odpowiedział z lekkim uśmiechem na ustach.

Dzisiejsze spotkanie przeleciało tak jakoś… dziwnie. Zacząłem zastanawiać się, co stało się Niallowi – był mało gadatliwy, nawet mało jadł. Jednak skoro dzisiaj nie chciał puścić pary z ust, nie chciałem go męczyć. Postanowiłem to zrobić jutro.

-My będziemy się już zbierać, Lou. – odezwał się Liam, gdy dochodziła szósta. – Wiemy, że jest jeszcze wcześniej, ale Niall ma pewną sprawę do załatwiania…  - dopowiedział Payne dziwnym tonem głosu.

-Jasne, nie mam przecież wam tego za złe! – odpowiedziałem z udawanym optymizmem. Choć myślę, że nie do końca udało mi się ukryć swoje prawdziwe emocje, ponieważ Liam na chwilę zmarszczył brwi, jakby coś go zdziwiło i nad tym się zastanawiał. –Jak Wam się spieszy, to idźcie. – uśmiechnąłem się do Nich.

-Dzięki… To do jutra. – odpowiedział Liam i przytulił mnie na pożegnanie. Tak samo uczynił Niall nim wyszli z sali.

Owszem, odpowiedziałem udawanym optymizmem. Ale nie miałem im za złe za to, że już idą, ale dlatego, że wszyscy wokół mnie mają tajemnice! Przyjaciele, chłopak… Jeszcze Liam i Niall mogli się jakoś dogadać co do wersji, jaką mają mi przedstawić, a nie - jeden zaprzecza drugiego. Poczułem się… oszukany? W pewien sposób.

Z powodu narastającej złości, położyłem, wręcz rzuciłem się na szpitalne łóżku, które w dziwny sposób zaskrzypiało. Wtedy też usłyszałem dźwięk rozsypujących się chipsów, które chłopaki przynieśli i przekąszaliśmy podczas rozmowy. Walnąłem pięścią w materac. Z niechęcią podniosłem się z niewygodnego legowiska i zacząłem sprzątać jedzenie z podłogi.

Po zakończonym sprzątaniu swojego tymczasowego „Pokoju” ponownie położyłem się na łóżku, lekko przymykając oczy i pocierając skronie. Spokój zakłóciło mi pukanie do drzwi. Lekko podniosłem się, by spojrzeć, kto przyszedł mnie odwiedzić. Zza drzwi wyłoniła się sylwetka Zayna Malika.

-H-hej… - powiedział niepewnie czarnowłosy chłopak.

Witojcie!
W końcu dodałem kolejny rozdział. Przepraszam za to opóźnienie! Chyba zacznę stosować na sobie jakieś kary cielesne za nie dotrzymywanie terminów...
Kiedy zaprezentuję siedemnastą część? Sam nie wiem. W weekend. Ale sobota czy niedziela - nie mam pojęcia. Śledźcie mój profil na tt (@polczynn), gdzie poinformuję przy piątku, kiedy poznacie dalsze losy bohaterów :) 
Dziękuję, za grubo, ponad 8000 wejść i komentarze! Jesteście super!
much of love xoxo
PS postanowiłem rozbić ten rozdział na dwie części, więc pojawi się o jeden rozdział więcej niż przewidywałem :)