Rozdział 15

Ciężar na klatce piersiowej rósł, przez co stawał się coraz bardziej niekomfortowy. Suchość w gardle i na ustach tylko potęgowała ten stan. Powoli, z ogromnym oporem ciężkich powiek otworzyłem je. Ten biały blask, który zaatakował moje źrenica był niezwykle jasny. Chciałem osłonić dłonią moje oczy, jednak podnosząc rękę nagle szarpnęło coś nią raptownie w dół. Poczułem bezradność – przecież w Raju miało być tak pięknie… Może trafiłem do Piekła? I to uporczywe pikanie, które dochodziło do moich uszy. Zamknąłem na chwile oczy i ponownie je otworzyłem po kilku sekundach. Tym razem mogłem zaobserwować wszystko, co mnie otaczało.

Otaczały mnie lekko niebieskie ściany, na które wlewało się jasne światło pochodzące od lamp zawieszonych na białym suficie. Naprzeciwko mnie znajdowała się szklana ściana z przesuwanymi – tak myślę – drzwiami. Pod inną zaś zagospodarowano miejsce na biurko. Ja zaś leżałem na dużym, jednoosobowym łóżku, które było wygodne. Jedna z moich nóg była zawieszona do ramy owego legowiska. Może jednak trafiłem do Nieba? A te wszelkie rurki, które były doprowadzone do mojej lewej dłoni to tylko jakaś aparatura mająca na celu przyzwyczajenie mojego ludzkiego ciała do życia w Raju?

Z moich ust wydobył się cichy, słaby jęk. Chciałem prawą ręką przeczesać włosy, jednak wtedy poczułem, że coś ją ugniata. Leniwie spojrzałem w owe miejsce i zobaczyłem skuloną postać siedzącą na drewnianym stołku, a leżącą na moim ciele. Jej bujne loki rozlane były na mojej nagiej klatce piersiowej. Bujne, kasztanowe loki. Znajome mi loki, spod których dostrzegłem tą piękną i młodą twarz. Twarz Harolda Stylesa.

Czemu On tu jest? Tutaj na Górze. Albo na Dole… Czy jego uczucia były na tyle silne, by pójść ze mną wszędzie? Nawet na drugą stronę życia?

Moich uszów doszło ciche pochrapywanie. Harry spał na moim torsie. Wyciągnąłem rękę spod jego ciała, jednak włożyłem w to o wiele więcej siły niż się spodziewałem. Po kilku chwilach odpoczynku, przeczesałem te bujne włosy Loczka i pogładziłem go kciukiem po policzku. Chłopak poderwał się z przyspieszonym oddechem oraz z przestraszonym wyrazem twarzy. Wpatrywał się we mnie przez kilka sekund, po czym po jego twarzy spłynęły pojedyncze łzy.

-Louis! – chłopak rzucił się na moją szyję. – Obudziłeś się! W końcu! – Harry złożył na moim policzku pocałunek, a chwilę później poczułem w tym samym miejscu jego łzy.

-Dla-aczego… pł-aczesz? – powiedziałem ciszej, niż się tego spodziewałem. Suchość w gardle nie pozwalała mi na nic więcej.

-Bo się obudziłeś Louis, obudziłeś… – Harry otarł swoje łzy i posłał ku mnie swój piękny uśmiech, który zapamiętałem doskonale z moje ludzkiego życia.

-Ale.. ale przecież… - chciałem przełknąć ślinę, ale zwyczajnie jej nie miałem.

-Poczekaj, dam Ci wody. – chłopak podbiegł do owego biurka, które zauważyłem wcześniej i wziął z niego szklankę wody z rurką. –Napij się. – Harry podniósł lekko moją głowę, bym znalazł się w bardziej komfortowej pozycji do picia. Wyłapałem ustami rurkę i wziąłem kilka dużych łyków zimnej wody, który doskonale ugasiła pragnienie.

-Od razu lepiej. – powiedziałem nieco głośniej. –Dlaczego tu jesteś? – spytałem z niedowierzaniem.

-Wszyscy są. Przyleciała Twoja mama, Lou. Śpi teraz u pielęgniarek, które SA tutaj wyjątkowo uprzejmie. A Liam i Niall przyjdą po szkole. – Harry przybliżył swoje siedzisko do mnie i oparł się na łokciach, by obserwować moją twarz.

-To gdzie my jesteśmy do diaska? Czemu wszyscy tutaj są? – spytałem z oburzeniem w głosie.

-Lou, głuptasie. – Harry roześmiał się. – Jesteśmy w jednym z londyńskich szpitali. A myślałeś że gdzie? — spytał z zagadkowym wyrazem twarzy. –Nie. Nie! Wcale o tym nie myślałeś!? – Harry odgadł moją odpowiedź po zakłopotaniu, które odczytał po moich oczach.

-Tak myślałem. Harry! Wtedy… Na korytarzu.. – poczułem napływające łzy do oczu. – Ja czułem się okropnie.. – mój głos zaczął drżeć.. –Malik… On chciał mnie pobić na śmierć! Bo mam ciebie, bo mam Liama… I mam Niall… O co w tym wszystkim chodzi!? – wykrzyczałem do Harrego, uderzając pięścią w materac.

-Ciii… Wytłumaczę Ci to wszystko… - Harry uspokajał mnie, wycierając potok łez, który powstał na moich policzkach. – Przecież CI obiecałem, że Ci wszystko wytłumaczę… -Styles ucałował moją dłoń, którą trzymał w uścisku od jakiegoś czasu.

-Już mi to obiecałeś. Na drugi dzień zostałem napadnięty na korytarzu! – powiedziałem podniesionym głosem do Harrego.

 –Chyba pójdę po pielęgniarki. – odpowiedział stłumionym głosem.

-Nie, proszę. Zostań jeszcze chwilkę. – zatrzymałem Harrego, który wstał ze swojego miejsca. – Przepraszam… Poniosło mnie… Przepraszam.

-W zasadzie to liczyłem na taką Twoją reakcję. – powiedział z uśmiechem na ustach Harry. –Znaczy, że nie będziesz chciał, bym poszedł po lekarza. –odpowiedział speszony, na co ja też lekko się roześmiałem. –Nic się nie stało, Loui.

-Co się działo ze mną? Opowiesz mi tylko to i pójdziesz po te nieprzyjemne Panie w białych kostiumach. – Harry roześmiał się.

-Więc… Przyszedłem. Nie, przybiegłem, bo usłyszałem jakieś wrzaski w sali z korytarza. A Ciebie też już długo nie było… - głos Harrego zadrżał. – Wtedy.. wtedy zobaczyłem Ciebie z Malikiem. I rozpoznałem, że to on tak krzyczał… I się rzuciłem biegiem w Waszą stronę… - po policzku Harrego poleciała pojedyncza łza. – Ja go odepchnąłem… Ale to było takie nierozsądne! Wtedy ty upadłeś z hukiem… Ale ja nie zareagowałem na to! – Harry wykrzyczał to z ogromnym wyrzutem sumienia i żalem w głosie. Jego płacz narastał.

-Ha-harry… Chodź tu. – powiedziałem do Niego otwierając swoje ręce, by się we mnie wtulił. Zarówno ja, jak i On tego potrzebował. Styles zrozumiał o co mi chodzi, i wtulił się we mnie najlepiej, jak tylko potrafił. Ucałowałem jego włosy, by się uspokoił.

- I ja się zacząłem przemawiać z Zaynem… A ty tam leżałeś pod ścianą… Wtedy miałeś atak. Coś jak padaczki, ale to nie było to… Ja podbiegłem… Zayn ze mną. On był przestraszony, bardziej niż ja… Nie wiem czemu… - Harry pociągnął nosem i otarł łzy. – To się skończyło, ale nie oddychałeś.. zacząłem cię reanimować, Malik zadzwonił po pogotowie… i tak tu jesteś… ze złamanymi żebrami, nogą… straciłeś też trochę włosów na głowie…

-Jak trochę? – spytałem z jękiem.

-Tak trochę dużo, ale już włosy CI odrastają… Nim stąd wyjdziesz to będziesz miał tą samą, piękną fryzurę. – pocieszył mnie Harry. – Och, mam dalej Cię informować o twoim stanie zdrowie? – przytaknąłem głową. – Więc… na wskutek upadku doznałeś wstrząsu mózgu… Zagrożona była twoja pamięć… i chyba to wszystko… masz parę siniaków na brzuchu, jednak te już się goją. Jak się czujesz? – spytał z troską.

-Cóż… cud, że żyję. – powiedziałem z uśmiechem.

-Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że już się obudziłeś! Znaczy wybudziłeś, bo byłeś w śpiączce. Dwa tygodnie…

-Ojej. To co dzisiaj mamy? – spytałem z niedowierzaniem.

-Jak nastanie dzień będzie siódmy dzień marca. Tak bardzo przepraszam! Boże, nie wiem czemu tak postąpiłem! – Harry zaniósł się płaczem.

-Ej, Kocie… proszę.. nie płacz, przecież nic się nie stało. Żyję, tak? Wszystko się zagoi w kilka tygodni. Mój mózg i wszystkie inne narządy jak na pierwszy rzut oka funkcjonują dobrze, tak? Badania to potwierdzą. Spójrz na mnie. – Harry spojrzał na mnie swoimi szmaragdowymi oczami. – Dziękuję, że tu jesteś. Dziękuję, że to Ciebie mogłem oglądać zaraz po przebudzeniu. – pogładziłem Harrego po policzku. – Kocham Cię. – zbliżyłem swoje usta do Jego warg i zamknąłem je w pocałunku. – Ups. – szybko przerwałem. – Mój oddech wcale nie musi być idealny do pieszczot takiego typu. – uśmiechnąłem się do Harrego, opierając się czołem o czoło.

-Och, daj spokój. Było idealnie. – powiedział Harry i złączył nasze usta w długi i namiętny pocałunek. – Teraz to już idę po te niemiłe panie. – Harry prychnął stając koło łóżka.

-Już tęsknię…. – powiedziałem z udawanym grymasem niezadowolenia na twarzy.

-To wyobraź sobie co ja czułem przez ostatnie, ponad, dwa tygodnie. – odpowiedział Harry z uśmiechem kierując się ku wyjściu. – A, nie wiem czy Ci wspominałem… - zaczął Styles stojąc w drzwiach. – Zayn Malik też jest w szpitalu. W tym szpitalu. – powiedział Loczek opuszczając pomieszczenie, a ja poczułem, jak moja głowa opata na poduszkę w szoku po usłyszanej wiadomości.

Chciałem pozbierać te wszystkie myśli, które teraz kotłowały się w mojej głowie. Chciałem się zastanowić nad tym, co przeżywał Harry przez ten cały czas. Jak się czuje moja mama? Czy Dziewczynki też tu są? A Liam i Niall – co u Nich? I Zayn… co on tu robi? Co mu się stało?

Chciałem też… nie wiem… podziękować Bogu, że żyję? Chodź nie wiem czy to właściwe… Wyrzekłem się Go, gdy odkryłem swoją orientację… Dziękuję, że żyję. Pomyślałem i przymknąłem oczy.

-Witaj, Lou! Miło Cię widzieć nie-śpiącego! – przywitał mnie radosnym głosem wysoki, szczupły mężczyzna w okularach, obok którego maszerowały dwie pielęgniarki. Zza szklanej szyby Harry odsłonił dla mnie swój szereg białych zębów, a z palców ułożył serce. Na mojej twarzy zagościł niezwykle szeroki uśmiech. Dziękuję, że żyję.

Witajcie Wszyscy!
Kolejny, trochę opóźniony rozdział (wczoraj najbardziej leniwy dzień tych wakacji) oddany w Wasze skromne ręce. Kiedy następny? W poniedziałek lub wtorek po południu. Co do dalszych części, kiedy będą się pokazywały - sam nie wiem, wszystko zależy od mojego planu lekcji.
Dziękuję za komentarze, wejścia i liczę na więcej!
muah
PS widzieliście tą nową ikonkę na moim bloggerskim profilu? *-___*