Rozdział 18

-Tak mamo, jest wszystko dobrze. – pocieszałem Jay przez telefon. – Zdaje Ci się. Nie, nie mam dziwnego głosu! Mam się dobrze, nic ciekawego się nie wydarzyło do wczoraj. No, po za tym, że mam kolegę w Sali, ale jest bardzo fajny więc jest spoko. Nie mamo, nie jest pedofilem! Boże. On chodzi ze mną do uczelni, Boże… - do sali wszedł uradowany Zayn, który demonstrował przede mnś jakiś dziki taniec radości. Stłumiłem wybuch śmiechu. – Nic się nie stało. Po prostu coś mnie rozśmieszyło. – wywróciłem oczami. – Większe było prawdopodobieństwo, że ty wpadniesz do Atlantyku niż mi coś się stanie w szpitalu. Dobra, dobra. Przepraszam. Cieszę się, że lot minął CI dobrze, ale musze już konczyć, pa. – szybko nacisnąłem czerwoną słuchawkę i rzuciłem telefon do szuflady.

-Zobacz! – wykrzyczał Zayn pokazując mi swoją prawą rękę. – W końcu mogę podziwiać mój kochany tatuaż! – Malik w tym momencie zachowywał się jak dziecko. Zacząłem się śmiać w niebogłosy.

-Oh, tak. Pewnie spędzicie razem upojną noc dzisiaj, wiec może ja się ulotnię stąd? -  Zayn zmroził mnie wzrokiem.

-Jeżeli nie będą Ci przeszkadzać dzikie odgłosy dochodzące spod kołdry, możesz zostać. – powiedział z kamienną twarzą Zayn, na co ja zareagowałem kolejnym wybuchem śmiechu.

-Ty mówisz serio. – skwitowałem i czułem, jak na moich polikach pojawiają się rumieńce.

-Ja nigdy nie kłamię. – odpowiedział Zayn, kładąc się na łóżku.

-Pewnie niedługo Cię wypuszczą skoro pozbyłeś się gipsu.

-Pewnie, może tak. Ty też nie zostaniesz tutaj długo. – odpowiedział Zayn i posłał ku mnie lekki uśmiech, po którym w moim wnętrzu rozlało się ciepłe coś. Odwzajemniłem uśmiech i pospiesznie odwróciłem głowę, by ponownie nie spalić buraka. Ułożyłem się wygodnie na niewygodnym łóżku i oddałem się moim myślom, lekko przymykając powieki.

Nie spałem dzisiejszej nocy za dużo, za to dużo rozmyślałem nad historią Zayna oraz nad jego osobą. Kotłowały się we mnie liczne uczucia – od złości, gniew (to raczej do Harrego) przez współczucie, troskę i miłość do Zayna. Oczywiście nie chodzi tu o miłość, jaką pałają ludzie do siebie, jednak o czysto braterską miłość do Zayna. Chłopak przeszedł dużo w swoim życiu – chodzi mi o tą „psychiczną” wędrówkę. Jedno, drugie odrzucenie, pobicie przez „przyjaciół”. Czy po wyjściu ze szpitala będzie miał z kim się spotykać? W pewien sposób będzie – chciałbym utrzymać i pogłębić tą znajomość. Jednak czy Zayn tego będzie chciał? Osobiście myślę, że będzie chciał. Nie żebym był jakimś egoistycznym dupkiem, który myśli, że wszyscy go lubią i wielbią, ale mam na to kilka argumentów.

1. Zayn ot tak przyszedł do mnie i opowiedział mi historię swojego życia. To coś znaczy – mógł tego nie robić.

2. Skoro się przede mną otworzył to zamierza zerwać ze mną kontakty z chwilą, gdy opuszczę na stałe tą salę? Nie sądzę. Tym bardziej, że ja Go przyjąłem z otwartymi ramionami.

3.  Świetnie się dogadujemy.

Jednak najsmutniejsze w tym wszystkim jest to, że MOI najbliżsi przyjaciele – Liam, Niall i Harry – nie wspominali o Zaynu ani razu w mojej obecności… Liama i Nialla mogę zrozumieć – w końcu nigdy o Nim nie wspominali, ale Harry? Kilka razy prosiłem go o wytłumaczenie całej sprawy, bo już wcześniej coś podejrzewałem. Wszystko zostało wyjaśnione, tylko nie przez tą osobą, którą widziałem w tej roli…

Z rozmyśleń wyrwało mnie ciche stukanie podeszwami butów. Otworzyłem oczy i zobaczyłem sparaliżowaną sylwetkę Harolda Stylesa, który wpatrywał się w Zayna Malika.

-Hej Harreh. – powiedziałem obojętnym głosem spoglądając na zegarek. Była 5 po południu.

-H-hej Loueh. – odpowiedział speszony i ruszył w moją stronę. – Co ON tu robi? – spytał niemal wrogim i ostrym tonem. Pochylił się ku mnie by mnie pocałować, jednak ja zrobiłem lekki unik i musnąłem Go w policzek. Harry znów był zszokowany – nigdy nie odmówiłem wszelkiej pieszczoty, która wypłynęła z jego inicjatywy.

-Leży, nie widzisz? – odpowiedział i usiadłem na łóżku, spoglądając prosto w szmaragdowe oczy Loczka. – Jak tam?

-Nic specjalnego, dzień za dniem i tak leci. – Harry odwrócił wzrok na okno. Poczułem bezsilność. Jest niedobrze.

-Cześć, Harry. – odezwał się Zayn Malik. Styles szybko odwrócił głowę w Jego stronę.

-Hej Zayn. – odpowiedział zakłopotany.

-Może wyjdę? – spytał z grzeczności Malik.

-Nie, czemu? – pospieszyłem z odpowiedzią, gdy zauważyłem, że Harry również chce zabrać głos w tej sprawie.

-Jasne, czemu masz wychodzić. Możesz nawet się do nas dosiąść. – dopowiedział przesłodzonym głosem Harry, który zacisnął swoje palce w pięść.

-Nie, nie. Nie będę Wam przeszkadzał! Pogram sobie na PSP. – poinformował nas Zayn z uśmiechem, który odwzajemniłem. Czarnowłosy chłopak odpalił swoją przenośną konsolę i założył słuchawki na uszy.

-Więc co u Ciebie, Haz? – spytałem, gdy mój chłopak odwrócił się ku mnie.

-Brakuje mi Ciebie, Lou… - odpowiedział smutnym głosem, gładząc mnie po policzku. Omal nie dostałem palpitacji serca, gdy dostrzegłem w Jego oczach tyle miłości. – Nie mogę się doczekać, gdy pójdziemy na piknik do Hyde Parku – taka piękna pogoda, a ty tutaj leżysz bez żadnego celu! Może Cię wypiszą na weekend? Byłoby wspaniale! Tylko oby była pogoda…

-Harry. – przerwałem. – Nie uważasz, że musimy porozmawiać o czymś innym niż londyńska pogoda i pikniki? – spytałem z powagą. Styles odwrócił wzrok i zabrał rękę z mojego polika. Poczułem dziwny chłód na skórze. – Spójrz na mnie. – powiedziałem, łapiąc Curlego za podbródek.

- A czemu mielibyśmy o czymś innym rozmawiać? – jego odpowiedź zbiła mnie z tropu.

-Może dlatego, że za Tobą leży TWÓJ przyjaciel? – odpowiedziałem groźniejszym głosem, niż się spodziewałem.

-Mój BYŁY przyjaciel, więc uważam, że nie musimy o NIM rozmawiać! – wykrzyczał do mnie Styles. W jego oczach dostrzegłem… niepokój? Ale także inne emocje, których było naprawdę wiele – ból, strach… Poczułem jak do moich oczy napływają łzy.

-Albo.. – zacząłem trzęsącym się głosem. – Albo mi opowiesz wszystko co z Nim związane, albo wyjdziesz stąd. Teraz. – powiedziałem, a po moim poliku spłynęła pojedyncza łza, a obraz stał się rozmazany. Harry przetarł swoim kciukiem mój policzek i… i wstał z miejsca, pochylił się by złożyć na moich włosach krótki pocałunek i opuścił moją salę szpitalną. – Harry! – chciałem krzyknąć, ale głos mi się załamał i zapewne było to słyszalne jako cichy szept…

Mój płacz wzrósł na sile. Czułem się odrzucony. Czułem, że Harry nie chce być ze mną szczery! Dlaczego!?

Odrzuciłem głowę do tyłu i oparłem się o ścianę. Zamknąłem oczy i pozwoliłem moim emocjom wydostać się na zewnątrz. Po kilku chwilach poczułem, jak ktoś siada na moim łóżku. Czy był to Harry? Otworzyłem oczy i spojrzałem w owym kierunku, gdzie ktoś siadał. To, co zobaczyłem zbiło mnie z tropu – poczułem jednocześnie zawiedzenia, ale również i miłe zaskoczenie… Zawiedzenie, gdyż nie był to Haz, a zaskoczenie, gdyż niebezpiecznie blisko mnie siedział Zayn.

-Hej, Lou… - zacząłem zatroskanym głosem. – Co się stało? – Malik zaczął ocierać moje łzy.

-Ja-ja nie wiem… bo ja chciałem porozmawiać.. taks szczerze.. ale On nie chciał… On coś ukrywa przede mną! – wyjąkałem z siebie to niezrozumiałe dla Zayna zdanie i rzuciłem się mu na szyję. Chciałem się do kogoś przytulić.

Miedzianoskóry chłopak na początku nie wiedział co zrobić, jednak po chwili zaczął gładzić moje plecy dłonią i szeptać coś do ucha na pocieszenie. Czułem, jak się uspokajam. Czułem, jak negatywne emocje ustępują i robią miejsce dla miłych. Zacząłem odczuwać coś bardzo przyjemnego w brzuchu, coś, z czym nigdy wcześniej się nie spotkałem. Wplotłem rękę w kruczoczarne włosy Zayna i zacząłem się nimi bawić. Moje oczy były wyschnięte – czy płakałem dużej, niż myślałem?

-Lou, co się stało!? Czemu Harry – do sali wpadł Niall wykrzykując do mnie  – wybiegał z płaczem ze… szpitala… - jego ton głosu ze słowa na słowa stawał się coraz bardziej zaskoczony, cichszy… Oderwałem się zszokowany od Zayna i zobaczyłem w drzwiach Nialla oraz Liama, który wpadł na swojego chłopaka.

-Cz-cześć, Zayn – przywitał się Liam, który piorunował mnie wzrokiem. Malik poderwał się z łózka.

-Cz-cześć. – odpowiedział zmieszany. –M-może ja. Musze iść do toalety. – powiedział i ruszył do wyjścia, wymijając Liama i Nialla, którzy stali nadal w progu. Odprowadził Go wzrokiem i poprawiłem się na łóżku, przecierając oczy.

-Hej. – powiedziałem cichym głosem.

-Hej Lou. – powiedział Liam zatroskanym głosem i złożył na moim poliku krótki całus. Tak jak zawsze, Niall uczynił to samo. –Co się dzieje? – spytał Payne siadając koło mnie i obejmując mnie ramieniem, a ja automatycznie położyłem swoją głowę na jego ramieniu. Horan zajął wolne miejsce po drugiej stronie, łapiąc mnie za rękę.

-Jak dobrze, że mam Was. – powiedziałem drżącym już głosem i znów zacząłem płakać. Płakać z bezsilności – z najgorszego, możliwego do wybory uczucia.

Cześć!
Miałem pomysł na fajną notkę od autora pod dzisiejszym rozdziałem ale mi uciekła z chwilą gdy wszedłem na bloggera haha. So kolejny (krótki) za nami, w najbliższy weekend pojawwi się dziewiętnastka :) 
Od ostatniego rozdziału weszło tutaj ponad 1000 osób! Ale fajnie! Normalnie megaaa się cieszę, ze licznik wybija już ponad 10.000 wejść!
lov ya,
#1love
PS powinniście już się przyzwyczaić, że moje rozdziały są krótkie! haha