Prolog

Everyday that we had all the good all the bad
I’ll keep them here inside
All the times we shared every place everywhere
You touched my life
Yeah one day we’ll look back we’ll smile and we’ll laugh
But right now we just cry
Cause it’s so hard to say goodbye

Jadąc z mamą na lotnisko otworzyliśmy samochodowe okna. W Los Angeles było ponad 20 stopni w cieniu, a był styczeń. Miałem na sobie moje ulubione czerwony spodnie i bluzkę w paski. Do samolotu miałem naszykowaną kurtkę.

Nie wiem dlaczego zdecydowałem się na przeprowadzkę z własnej, nie wymuszonej woli. I to na drugi brzeg Atlantyku – do Anglii. Do rodzinnej, ukochanej Anglii. Dziś pożegnam się z wiecznie upalną i słoneczną Kalifornią, a za kilkanaście godzin przywitam się ze słynną londyńską pogodą. Czeka mnie ponad dziesięciogodzinny lot do Londynu.
-Pamiętaj Lou, nie musisz wyjeżdżać! Możesz zawsze wrócić do domu. Tylko zadzwoń, a będziemy gotowi. – Jay przerwała tą ciszę w samochodzie.

-Mamo, nasz dom jest w Anglii, w Doncaster. Nie chcę mieszkać w Ameryce… - kompletnie nie rozumiem tego szumu wokół ‘american dream’. Czysta komercja.

-Ale jak ty sobie tak poradzisz w wieku 20 lat w Anglii? Nie byłeś tam na dłuższy okres czasu od 16 lat! Myślisz, że te kilkudniowe pobyty co jakiś czas u Wuja na coś Ci się przydadzą teraz? Że dzięki nim odnajdziesz się w takim wielkim mieście?

-Mamo, chyba zapomniałaś, że LA wcale nie jest małym miastem. To różnica zaledwie 300 km² w powierzchni. Mam jeszcze dziadków w Doncaster,  to u nich będę spędzał święta przecież. Zapomniałaś o nich? A po za tym, właśnie, mam JUŻ 20 lat. Jestem dorosły we wszystkich aspektach – prawnych w Wielkiej Brytanii, życiowych i takie tam.
To smutne, że moi rodzice zapomnieli o rodzinie w Anglii… Nie wiem kto wpadł na ten genialny pomysł przeprowadzki do USA z Ojczyzny. Najgłupszy pomysł. Najstraszniejszy. Chcieli nas odciąć od Wielkiej Brytanii, od tradycji, rodziny… Jak tak można!? Na szczęście jest Internet. Wujek nie pozwolił na to, bym ja i moje siostry stracił kontakt z Tomlinsonami. Często zapraszał mnie do Londynu. Chętnie z tego korzystałem. Jednak podczas ostatniej wizyty w grudniu, gdy Wujek zasponsorował mi dwa koncerty Rihanny na O₂ Arena, zrodził się pomysł abym przeprowadził się do Niego do Londynu od nowego semestru. Na stałe!  Nie wiedziałem jak mam mu dziękować! Rodzice nie mieli w tej kwestii nic do powiedzenia. Mam im za złe to, że chcieli mnie wychowywać na Amerykanina, gdy płynie we mnie Brytyjska krew.

-Oczywiście, że o nich pamiętam. Ale będę za tobą tęsknić. Będzie mi Ciebie brakowało! Kocham Cię Louis, zawsze Cię będę kochała, bez względu na to, jakie kroki w swoim życiu podejmiesz.
-Też Cię kocham Mamo, zawsze, bez względu na to, jak się zachowuje względem Ciebie…

Dojechaliśmy na lotnisko. Mam 2 torby bagażu plus bagaż podręczny. Wziąłem to co najważniejsze i najpotrzebniejsze na dobry start w Londynie. Co tu dużo brać, skoro wiesz, że Wujek nie będzie na Ciebie żałował pensa… To dzięki Niemu mam te wszystkie gadżety typu iphone 4S, macbook, beatsy…  Oprócz tego wziąłem kosmetyki, szelki, kilka par kolorowych rurek, bluzki i oczywiście moją kochaną kolekcję płyt związaną z Riri i The Fray.

-Proszę, odzywaj się do Nas.. Wszyscy będziemy Cię wspierać duchowo! Kochamy Cię.. Nie zapomnij o tym.

-Też Was kocham… Przepraszam… za te wszystkie przykrości z którymi musiałaś się spotkać jako matka zbuntowanego nastolatka…

-Oh, Louis… Nic się nie stało, naprawdę… - W jej oczach dostrzegłem łzy. Nie sądziłem, że to pożegnanie będzie tak wzruszające. Za pewne bym kompletnie się rozkleił, gdyby na lotnisku były też moje siostry. Lecz z Nimi pożegnałem się w domu.

Pasażerowie lotu z Los Angeles do Londynu – Heathrow proszeni są o udanie się do bramki nr 13 w hali odlotów. Pasażerowie lotu z Los Angeles do Londynu – Heathrow pro…

-Już czas… - powiedziałem, bądź co bądź, ze smutkiem do mamy.

-Trzymaj się Lou, kocham Cię! – Jay przytuliła mnie, i poczułem na swoim ramieniu jej łzy

-Mamo, nie płacz… Będę tylko kilkanaście tysięcy kilometrów stąd!

-Lou! Ty zawsze potrafisz mnie rozśmieszyć! Już, idź, bo nie zdążysz…

-Do widzenia, kocham Cię…- Jay już mi nie odpowiedziała, jedynie pomachała i powstrzymywała płacz. Wziąłem swoje bagaże i odszedłem na odprawę. Będzie mi ich brakować. Jednak chcę spełnić swoje marzenia. Chcę mieszkać w Brytanii. O Nich zawsze będę pamiętać. Chociażby patrząc na tą małą palemkę, która leci ze mną do Londynu.

Witajcie! Właśnie przeczytaliście prolog mojego pierwszego opowiadania o Chłopakach z One Direction. Jest to normalna nie-normalna historia, z wątkiem miłosnym Lou-Harry oraz Liam-Niall. Liczę na komentarze :-)